José Luis Martí é o noveno adestrador desde que Tino Fernández é o presidente do Deportivo. E do mesmo xeito que sucedeu cada vez que se cambiou de inquilino no banco de Riazor, todo o mundo fala moi ben do novo á súa chegada. «Ten personalidade». «Posúe apetito profesional». «Le ben os partidos». «É práctico e sabe gañarse aos xogadores». Todo son virtudes. Todo é parte do folklore deste tipo de situacións no fútbol, nas que un técnico é cesado cando xa a parroquia hase cansado del, cando os resultados lle devoraron e cando a bancada dirixe os seus panos cara ao palco. O que se vai é malo e o que vén, é bo. Ben pola novidade, ben pola necesidade, case sempre se recibe con certo optimismo a chegada do novo xefe do vestiario. As afeccións fieis adoitan necesitar pouco para dar moito, como sucede coa branquiazul
No caso da chegada de Martí e á marxe dos comentarios, o certo é que estamos ante un melón sen abrir. Apenas ten traxectoria como adestrador e é moi difícil, xa que logo, xulgar a un adiestrador que só dirixiu un equipo en toda a súa carreira. A realidade é que podemos dicir moitas cousas sobre el, ser educados e recibirlle cos brazos abertos, pero non temos nin idea das súas capacidades.
Imos, que é moi aventurado dicir que por fin, á novena, Tino Fernández acertou co seu técnico.
Pero tamén é certo que é difícil que uno non saia bo, porque nisto do fútbol, aínda que non o son todo, as estatísticas tamén funcionan. E a base de chegar adestradores, algún haberá que, por fin, triunfe na Coruña. Martí é o noveno míster de éraa Tino e xa se instalou entre o deportivismo que é precisamente aí, sobre o céspede, onde o presidente non acerta. Tan aplicado e efectivo como foi no económico, no deportivo non dá pé con bóla. Así se entende que, ao ritmo que leva, cando cumpra o seu segundo mandato podería haber triturado xa uns quince adestradores. Ou talvez non e por fin, á novena, o presidente teña acertado. E entón haberá que recoñecelo, igual que agora hai que dicir que nisto, foi un desastre.