Luisito: «Non sei de onde sae esa bobada de que eu non poida adestrar a un filial»
TORRE DE MARATHÓN
O adestrador do filial deportivista promete axudar aos xogadores que «defendan a matar o escudo»
15 feb 2019 . Actualizado ás 14:23 h.Cunha vida ligada ao balón, Luisito é un adestrador que aínda se sente futbolista. Quizais por iso refírase ao seu persoal como «os nenos». Aos seus 52 anos, afronta un reto que tardou en chegarlle. O que para algúns sería unha pataca quente, el agárrao con forza. Bótalle o dente. O adestrador do Fabril saborea o momento.
-Hai quen di que se fai raro verlle co chándal do Dépor.
-Para min non. Era a ilusión máis grande que tiña, o adestrar a un filial. Non sei por que á xente fáiselle raro, non creo que con 52 anos estea caduco para adestrar a un filial. Este ano tiven ofertas por moitísimo diñeiro e rexeiteinas. Eu non percibo esa sensación, pero se ti mo dis, créoche.
-A sensación maioritaria é de aceptación, é certo.
-É que eu estou encantado da vida. Non creo que a moita xente a reciban na Coruña como me recibiron a min. Estoulle eternamente agradecido á afección polos aplausos ante o Burgos. Non sei de onde sae esa bobada de que eu non poida adestrar a un filial. Aínda que sei máis ou menos por onde van os tiros.
-Por onde van os tiros?
-Pensan que Luisito ten un carácter moi forte, e que os adestradores cun carácter forte non poden adestrar a un filial. Carmelo e eu temos unha idea moi clara do que é a formación e do que é un filial. Coincidimos os dous ao cento por cento.
-E cal é esa idea?
-Que cando salten do filial, os rapaces saian cun bo nivel de coñecementos tácticos e mentais. Que o adestrador do primeiro equipo non leve sorpresas desagradables. A formación, ata división de honra, está moi ben, pero a partir de aí tamén deber competir. Saber cando soltar unha marca, como orientarse, cando facer unha cobertura, cando unha permuta, cando replegar... É o máis importante para o adestrador do primeiro equipo.
-Hai unha revolución na canteira, Carmelo do Pozo dirixe agora o Fabril. Están a notarse cousas dentro do club?
-Carmelo a min chámome e estou encantado da vida. Coñecíame de hai moitísimo tempo e a partir de aí non son eu o máis indicado para falar. Eu só falo do Fabril e son o encargado de sacarlle o maior rendemento. Que os nenos se divirtan, que os nenos saiban xogar ao fútbol, pero ao fútbol de verdade. Creo que os nenos teñen moi boa predisposición e o nivel que se deu o outro día contra o Burgos é o Fabril que eu quero. E aínda hai marxe de mellora.
-Tamén dixo Carmelo do Pozo na súa presentación que se coñecen de fai moito, de fai canto?
-Enfrontámonos antes. El xa sabía como era eu como adestrador e ten demasiados informes de como son como persoa. O Luisito presenta é unha cousa e o adestrador outra. Carmelo coñéceme perfectamente, pero hai moita xente que me xulga sen verme traballar. Os éxitos non se conseguen só con ter ritmo e intensidade. Conséguense con moitísimo traballo.
-Di que hai criticas que che molestan e que che fan graza, pero supoño que está con ánimo…
-Non che falo de agora. Eu na Coruña non percibo críticas, todo o contrario. Son unha persoa que se mantén á marxe. Pero si que recoñezo que me doe que haxa xente que sen coñecerme, opinei de min. Iso si que me doe. Porque para opinar dunha persoa hai que coñecela. E non é o mesmo ver a unha persoa na televisión que despois vela traballar.
-Como foi a negociación da súa fichaxe
-Evidentemente foi rápido. Chamoume Carmelo e as cousas precipitáronse. Tiven que tomar unha decisión e acepteina. E xa está. O reto é difícil pero como eu son unha persoa que ten moitísima ilusión na vida e que só lle teño medo á morte, pois collín as rendas. Sei que é dificilísimo, pero na vida non hai nada imposible.
-Como valora esta oportunidade na súa carreira?
-Valóroa porque tiña moitas ganas de adestrar a un filial e a rapaces con ilusión. E sobre todo con ganas de aprender. Tiña moitas ganas de estar con rapaces que tivesen ganas de aprender. Estou convencido de que van aprender. Que o fútbol non é só correr, se non serían atletas. Evidentemente estás en un filial que ten unha transcendencia terrible porque non estamos a falar de calquera equipo. Estamos a falar dun dos equipos con máis relevancia a nivel español e a nivel europeo. Que ninguén se esqueza que o Deportivo competiu cos mellores equipos en Champions, que agora por circunstancias está en Segunda, pero estamos a falar dunha institución enorme. Para min é un orgullo enorme. Aínda que mañá me boten, eu estoulle eternamente agradecido con acerto, ao consello e sobre todo a Carmelo que é o que me trouxo.
-Destacaba na súa presentación que aquí os futbolistas teñen de todo. E referíase a cousas tan básicas como «balóns, petos, picas»...
-Eu se o que é estar a 44 graos en Ourense adestrando sen practicamente auga para beber, nun equipo que nin sequera tiña directiva. E logramos competir. Aquí teñen todo. Iso hai que valoralo. Sempre lles digo aos nenos que dun filial teñen que botarche, non che podes ir ti. Están a un paso do fútbol de máis alto nivel. Se eu teño ilusión, imaxínese a que teñen que ter eles.
-E valórano?
- Levo moi pouco tempo pero agardo que o valoren. Non son bobos, teñen que valorar a oportunidade. Moitos nenos pagarían por estar no Fabril.
-Que Fabril se atopou?
-Vira moito ao equipo. Do que máis contento estou é da predisposición ao traballo. Evidentemente, cando os coñeces, é cando estás dentro do vestiario e cando adestras con eles. Moitos deles non me sorprenderon porque sabía do seu potencial. Outros si. Estou encantado. Eles saben que eu miro só o rendemento. Non miro o nome, nin o DNI. Dáme exactamente igual. Comigo xoga o que llo merece.
-Algún problema disciplinario houbo esta tempada...
-Todo o que pasou ata a data non me podo meter nin son quen de meterme. Eu voulles a apoiar a matar, pero eles teñen que defender a matar o escudo. Comigo non houbo problemas, todo o contrario.
-Que lles comentou nesa primeira charla no vestiario?
-Desculparasme, son cousas privadas
-Pero eu teño que preguntarlle.
-Claro. Pero nunca foi o meu estilo. Para min o vestiario é sacro. Se algo me repugna son os xogadores que sacan os trapos sucios fose. Eu iso non o fago.
-Se tivese que apostar, faríao pola permanencia do Deportivo?
-Eu aposto polo traballo.
-En calquera caso, primeiro partido e primeira vitoria…
-Si. Estou súper contento. O equipo fixo cousas que adestramos. Outras menos. A nivel táctico houbo momentos nos que estivemos moi ben. Momentos que tivemos o balón cando había que telo. Cando tivemos que contraatacar, contraatacamos. Hai cousas que mellorar, pero se digo que non estou contento amento.
-Falaba do recibimento que lle deu a afección...
-quedei sorprendido. Percibía que podía ser por como me recibirían por como me trataban cando ía coa tele a Abegondo, pero que me recibisen como me recibiron, para min é un orgullo e estoulle eternamente agradecido á xente do Deportivo e á súa afección.
-A través das redes sociais xa se intuía que o recibimento ía ser bo, pero claro, como vostede non ten...
-Non, non teño redes sociais. Nin Twitter, nin Facebook, nin nada diso. Eu sempre digo que se estás metido niso vénche de rebote. Bastante teño con concentrarme no meu traballo todos os días
E vén o Salamanca, outro equipo en apertos.
-É un equipo cun potencial tremendo porque está deseñado para pelexar cos mellores. Temos que rozar a perfección. Se o facemos, teremos opcións.
-Que cousas non vai permitir Luisito?
-Eu son un tipo moi recto, pero tamén son un tío que ten man esquerda. A xente está moi confundida comigo. O meu non é só apertar. Sei moi ben cando apertar e cando afrouxar. Eles saben perfectamente onde está o límite, pero non podes andar constantemente a paus cos nenos. É como a vida mesma. Evidentemente hai que buscar un equilibrio.
-Se logra salvar ao equipo, cre que continuará?
-Non penso niso. Se o Dépor está contento e eu tamén, solucionaranse as cousas. Pero é o que menos me importa. Salvar ao Dépor non digo que sexa imposible, pero é dificilísimo. Creo que o meu traballo non se vai a valorar por iso. Pero é que nin me preocupa. Puiden ter asinado por outros equipos con aspiracións de moi moi arriba, rexeiteinas e aceptei esta. Para que vexa o raro que son.
-Tito Ramallo non deu coa tecla do equipo e agora forma parte do club, falou con el?
-Non. Non falei nada con Tito. Non me veu a saudar nin ten por que. Algún día atopareimo. Máximo respecto para el e Pellicer, deséxolles a maior sorte do mundo e nada máis.