Hai unha perigosa inercia no Deportivo: os severos exames de casa. Tanta ilusión había no ambiente por volver aplaudir ao equipo, tanto o botamos de menos durante os atrasos das obras, que ao seu regreso con só catro fogonazos (un par de triunfos polos pelos e dúas goleadas marcadas pola efectividade) cegounos a todos. Que marabilla, vaia persoal de conto, o ascenso está feito. Non valeron para adelgazar o suflé nin esas palabras do adestrador de que ninguén vai ascender a oito xornadas do final, nin aquelas de o presidente dicindo que a clasificación demostraba que o Dépor non fora o mellor de nada. A festa seguía, a esixencia disparábase e os rivais arrimaban o ascua á súa sardiña. Que se canto quedaba para subir, que se de longo o mellor persoal de Segunda,... Toda a presión para o Dépor, disparemos a euforia na Coruña e que arda a fogueira das vaidades.
A Liga segue, apenas van 24 das 42 xornadas, e postos a crecer, onde é máis doado facelo para o Dépor? Na verbena de Riazor? Pois chegan a Riazor o Numancia, o Lugo ou o Tenerife (rivais da media táboa cara abaixo, é dicir, carne de canón para este Madrid de Segunda) e a esmorga deixa paso á preocupación, os aplausos calan mentres se multiplican os rostros serios. O estadio xa non é un fortín, o equipo dubida, o paseo militar difumínase e só queda unha porta de escape: mellorar o desalentador rendemento que mostrara fóra. E aí xorde o problema e o desafío: está o Deportivo preparado para gañar como visitante aquilo que non suma en casa? En Xixón conseguiuno. Veremos que pasa en Granada, outro escenario de pompa para un equipo en plena dixestión do seu novo rol, ese que vai desde a festa á esixencia.
Máis información
