Un cartón amarelo en Xixón deixou a Vicente Gómez fóra da convocatoria para o partido ante o Tenerife. Ben. A aposta de Natxo para suplir a súa baixa no costado esquerdo foi apostar polo músculo e a zurda de Didier Moreno, un xogador que cobre coa súa entrega unha ampla parcela do terreo de xogo, pero de condución de balón lenta e que, ata fai ben pouco, parecía máis fose que dentro do equipo. Foi a formulación de Natxo. Todo ben.
O Deportivo foi ante os de Oltra un equipo lento e plano. O Tenerife, un conxunto de perfil baixo fóra de casa, saíu respondón. Sorprendeu co seu descaro e os primeiros 45 minutos foron nulos. Mesmo con algún susto de máis. Foi o factor sopresa, pode pasar. Todo ben.
Didier Moreno viu unha cartolina amarela moi pronto. Estaba cantado que non ía acabar un partido de demasiado ida e volta para un centrocampista amoestado. Quedaba unha vacante na parcela esquerda para dous candidatos no banco. Un deles, finalmente o elixido, era Krohn-Dehli. Un xogador que volvía tras unha lesión e que encandea a Natxo González, pero nin de lonxe ten o mesmo efecto na bancada. O outro era Pedro Mosquera. Sen Vicente, sen Didier e un oco pola esquerda a cubrir, debía ser o seu día. E nin así. O peor para el é que xa non estraña a ninguén. Din que 90 días son os necesarios para crear un hábito e o coruñés vai en camiño de superar ese rexistro. Pronto se cumprirán dous meses desde a última vez que lle vimos vestido de curto. E iso xa non está ben.
Daquel xogador, daquela primeira volta que puxo os dentes longos ao Levante peninsular, non parece quedar nada. Mosquera non logrou contar nun dos partidos da tempada cuxo guion esixía de xeito máis evidente cambiar o músculo pola técnica. Como nos Picapiedra, a Pedro ninguén lle abre a porta. Iso no caso de que estea a chamar.