Cando no ano 2008, a AFA decidiu que Diego Armando Maradona era o adestrador ideal para dirixir á albiceleste rumbo ao Mundial do 2010 en Sudáfrica, os pagáns da igrexa do Pelusa botáronse as mans á cabeza. Vían na súa falta de experiencia un auténtico suicidio. «A auga quente xa está inventada», respondía por entón Maradona. Que lle ían contar a el, que o foi todo neste deporte. «Hai equipos que atacan con sete xogadores e outros que defenden con once. No fútbol non hai nada de novo», argumentaba. Para o arxentino, o fútbol é fútbol. E non hai máis voltas.
Con Messi nas súas filas e «o fútbol é fútbol» como filosofía, sufriu para clasificarse para o Mundial -lembrado é o «que a chupen, que a sigan chupando»- e xa na Copa do Mundo, Alemaña deulle un baño de realidade e de goles.
«No fútbol está todo inventado». Cantas veces escoitárono? Manida frase de faladoiro de supostos expertos. Coma se de Dei Stéfano a Messi só houbese deserto. Non é descartable que, con total descaro, ese mesmo opinador ataque ao adestrador en problemas de quenda asegurando que «o seu método está obsoleto».
O que estamos vendo esta tempada no Deportivo desconcerta a moitos. A estratexia, tanto en ataque como en defensa, chámanos a atención e espértanos receos. O receo ao descoñecido e o pavor de ver a tanto defensa concentrado tan preto da liña de gol. Un medo tan primario como lóxico, canto máis preto está o defensor da portería, máis asusta a xogada. De non ser porque os resultados están aí, seguramente xa teriamos sacado a guadaña ao berro de: «¡Os experimentos con gasosa!».
Pero son só dez goles en contra, é só un partido perdido e, efectivamente, ao Dépor, a pesar desa sensación do «case» constante, non lle atoparon aínda as cóxegas. Dubidar é san. Quizais non todo estea inventado. E quizais Natxo saiba o que fai. De momento, as guadañas cóbrense de po.