Memorias da sala de prensa de Riazor

TORRE DE MARATHÓN

César Quian

26 novs 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

O fútbol ten memoria. Ou a iso quérense agarrar moitos invocando unha especie de xustiza poética. «O fútbol débenos unha». Pero o fútbol é mal pagador.

«Non nos volvamos tolos», dicía ante os xornalistas Natxo González. O adestrador acórdase de que na tempada pasada o Lugo ocupaba posto de ascenso na xornada 15. E aí segue. Ou que o propio Osasuna, a estas alturas, prometíallas moi felices na 2015-2016 cando camiñaba cara á Primeira División e ao final tivo que chegar unha carambola imposible no play off. Talvez tamén lembre que o curso en Segunda con Oltra, o Dépor era quinto a estas alturas nunha Liga que lideraba o Hércules de Alacante. O fútbol téñaos na súa gloria.

Ningún equipo ascende en novembro. Nin sequera a Unión Deportiva As Palmas por moito empeño que poñan na illa. Natxo, que hai un ano era décimo cuarto co Zaragoza, sábeo. Ten memoria.

Esa chamada á cautela era unha resposta indirecta a Jagoba Arrasate. «Todos vos preguntades se vai ascender. Igual a pregunta non é se vai ascender, senón cando vai ascender», espetaba o técnico rojillo na sala de prensa de Riazor tras mostrar o seu favoritismo polo equipo coruñés fronte ao resto de rivais da categoría.

Contundente. Non se lembra unha loa tan clara dun adestrador visitante desde que en marzo do 2012 Anquela, entón á fronte do Alcorcón, desfixésese en eloxios considerando «un soño» poder xogar en Riazor á vez que se lamentaba porque «a próxima tempada seguramente que aquí non viremos». Exerceu de futurólogo o entón preparador oleiro. Claro que os catro meses de vantaxe que hai entre novembro e marzo facilitaron os prognósticos.

Está ben escoitar a Arrasate. Á fin e ao cabo é un profesional e supónselle máis visión que a xornalistas e afeccionados. Pero o máis esperanzador de onte é que o Dépor sacase os tres puntos nun campo imposible. Ese oficio si é un argumento de peso. Como o foron antes o gol ao Sporting, a reacción en Tarragona e Almería, o pragmatismo fronte ao Reus ou a solvencia ante Oviedo e Elxe. Que o deportivismo se acorde diso, que as palabras llas leva o vento.