O gol e a sobria actuación defensiva acalaron os asubíos que lle dedicou parte de Riazor
17 mares 2018 . Actualizado ás 20:36 h.Metro noventa longo de central que non son os centímetros mellor aproveitados da historia do Deportivo. Un futbolista aparatoso que paga o tamaño en cada duelo. Poucas faltas a favor, varias en contra. Ata un penalti por grande pitoulle Gil Manzano aquel día que veu o Xirona de visita. Albentosa chamaría a atención facendo a estatua, pero ademais, non para quedo. Sae da área, esa zona de confort de 16,5 por 40 e pico, xesticula, percute, reclama o coiro...
Nada máis tomar o mando, Seedorf organizou un partidillo. Quería coñecer ao cadro de persoal máis aló do vídeo. Foi unha escaramuza detida a cada intre para corrixir detalles. Escoitábase constantemente a voz do míster. E cando calaba o holandés, tronaba Albentosa, reclamando intensidade, animando aos seus compañeiros. Xuntos encheron de ruído a tarde. Foi amor a primeira vista. Calou no técnico a perseveranza do defensa. «Podedes chamarme malo, pero non dicir que non lle boto ovos», reclamou Rubén en Xetafe, encarado con parte da afección. «Poderiades contarlle á xente que en Abegondo traballamos duro», pediu o pasado xoves Lucas á prensa. O cadro de persoal non dá a talla, dino os puntos, pero esfórzase. Albentosa esfórzase. «Ao final vanme a querer», anunciou onte ao final do partido. Ata niso esfórzase.
Escoitara os primeiros pitos no túnel de vestiario, cando o speaker cantou o seu nome ao recitar unha aliñación na que só o idilio con Seedorf parecía sostelo. Saltou ao campo convertido en diana xigante. Cada balón tocado, un apupo. Facía tempo que Riazor non concentraba tanta ira nun só dos seus futbolistas. Se saía á frontal, se quedaba, se retiña a pelota, se a soltaba... Murmurios, pitos, menosprecios. Bóla a banda fronte á presión rival, Pavillón que increpa. E aí si, Albentosa reacciona, encárase coa multitude, trata de explicar con xestos que ese despexe desorientado era a única saída. Marca enseguida o rival, acábase a tregua co cadro de persoal, vaise facer eterno o partido.
E entón, inesperadamente, mestura a parella máis sinalada. Saque de esquina a favor do Dépor, que apenas saca partido desta sorte. «Temos que aproveitar máis o balón parado», foi o que pediu Seedorf no Montilivi tras encaixar dúas veces dese xeito. Centra Lucas, en quen varios ven un traidor por deixar 20 millóns no club e irse a Londres a buscar fama. E regresar ao ano. Que quería ir á selección, dicía. Sempre hai quen non tolera a ambición do veciño; vítima ademais dunha polémica que lle transcende e acada ao palco. Voa o balón, contabamos, cázao o xigante.
Desencáixase Albentosa, á carreira. Concentra mil celebracións nunha: o golpe no peito, o indice ao ceo, o porteiro, o xesto cara ao banco. Alí está Seedorf, que lle devolve o saúdo. Alí está Carles Gil, «pasando unha situación fodida», explicará o central sobre a dedicatoria ao seu compañeiro. El polo menos xoga. E continúa o duelo, e apáganse os asubíos. E o defensor está impecable ata que escorrega. Crúzase Sidnei, pero volveu o murmurio. «Ao final vanme a querer». Tempo ao tempo.