O deportivismo, sen nada no que crer

TORRE DE MARATHÓN

LOF

Pasarán uns días e volverá parecer que a reacción é posible, pero non hai agora razóns para pensar nun envorco

17 feb 2018 . Actualizado ás 21:07 h.

Aínda ten 14 partidos por diante, pero custa atopar algo que permita crer na posible permanencia do Deportivo. Os tres puntos que lle separan do outro lado do drama significan pouco, se non fose porque o equipo viaxa lanzado por unha penosa costa abaixo en canto a xogo e identidade. Fai patente aquilo de que non se xoga máis ao ataque por debuxar máis dianteiros nunha lousa. De verdade está o Deportivo para xuntar nunha mesma aliñación a Krohn-Dehli con Lucas, Adrián, Bakkali e Andone por diante? Tanto lle gustou o once do fracaso contra o Betis a Seedorf como para repetilo cun único cambio obrigado pola lesión de Valverde? Conseguirá implantar o adestrador algunha idea renovadora ademais de apelar aos tópicos máis manidos, da intensidade á unión do vestiario? Por baixo da aparencia de xuntar tantos xogadores ofensivos nun equipo absolutamente descosido, o resultado pode resultar demoledor. O ejemplifica Andone, case sempre o máis honrado dos deportivistas ao deixalo todo sobre o verde, e orfo de balóns en condicións en Mendizorroza. Cero tiros, cero asistencias, cero faltas, cero goles. Seedorf pediu once guerreiros como o romanés para reaccionar, pero a estas alturas do conto, o valor presuponse, aínda que conveña lembralo. E no partido no que outra vez se anunciaba que se xogaba a vida, o Dépor tamén se viu excedido polas revolucións do rival. Pasarán uns días e probablemente volverá parecer que a reacción é posible. Pero non hai razóns para pensar que o desastre que foron incapaces de corrixir Pepe Mel e Cristóbal Parralo váiano arranxar agora estes xogadores con Seedorf. Porque nega a evidencia de que adestra a un conxunto desastroso. E o primeiro para reconducilo, xa se sabe, sería recoñecelo.