O partido está inserido nun contexto especial, como é o da necesidade de resultados, o debut do adestrador e a verdade é que salvo os minutos finais, nese tramo que vai desde o minuto noventa ao 92 parece que ocorreron moitísimas máis cousas que no resto do partido.
Pero ese arreón e tamén a agresividade coa que se empregaron durante fases no encontro creo que teñen que ver co emocional, co emotivo. E ten pouco que ver con algo referente a unha mellora colectiva. Pero a verdade é que o novo adestrador non tivo tempo para apenas nada desde a súa chegada.
É complicado para un adestrador porque hai necesidade nese sentido. Creo que o Betis, sen unha circulación de balón que lle permitise grandes vantaxes, co paso dos minutos hase asentado en campo contrario e chegando con maior claridade, sobre todo por fóra, ata conseguir ese gol.
A que non viñesen abaixo tras recibir o gol creo que axuda a acción na que Andone dispara ao pau e por aí comeza un conato de reacción do equipo. Defensivamente falando, é certo que nos primeiros minutos o Deportivo recoñecía opoñentes directos, era capaz de evitar que o Betis fose protagonista conectando cos interiores, pero co paso dos minutos, a partir do minuto vinte e cinco da primeira parte, o partido disputouse no medio do campo, onde o Deportivo non era capaz de controlar a situación por completo. De todos os xeitos, aínda que lle custaba recuperar a pelota, evitaba que ocorresen cousas.
Hai urxencia e moitísima necesidade. Loxicamente, ao adestrador pídeselle e atribúeselle a capacidade de que, en apenas días, dar coa tecla. É complicado, a verdade, para calquera persoa.