O traballo cun psicólogo foi clave na recuperación do punta, que atravesa o seu mellor momento aos 37 proclamándose subcampión e máximo goleador da Copa Libertadores
23 novs 2018 . Actualizado ás 18:38 h.«O meu vello era porteiro, así que cando empecei a ter noción da pelota a miña primeira misión era atallar. E íame ben atallando, pero se me facían goles e perdiamos chegaba chorando a casa e tiña pesadelos pola noite; así que a miña vella lle pediu ao meu vello que me cambiase para ser dianteiro, díxolle que non podía atallar máis. A vella foi a que me viu a alma de dianteiro». Pepe Sand (Bela Vista, Correntes, 1980) é ariete por parte de nai, e explícao por teléfono desde Arxentina, onde acaba de levar a Lanús a rozar o soño dunha Copa Libertadores.
-Máximo goleador da Libertadores aos 37, o de máis idade en logralo nesa competición.
-Si. Foron dous anos moi bos. Estou moi contento. Foron dous goleos: un no campionato e outro na Libertadores.
-Non foi nada doado chegar aí.
-Non. Moi difícil. Cando volvín a Arxentina déronse tres tempadas moi malas e tiven que pasar por un equipo de Nacional B. Aí logrei recuperarme e volver a un club ao que quero moito. Fai tres anos non atopaba club e apareceu un do lugar onde eu nacín. Aproveitei para ir a Correntes, a Segunda, a rematar a miña carreira alí. Pero as cousas foron ben, viume un adestrador dun equipo de Primeira (Aldosivi) e volveume a contratar.
-Foi un xiro espectacular.
-Traballara moito en todos os sentidos, pero non me imaxinaba render a ese nivel.
-É a súa segunda etapa en Lanús e ambas foron as mellores da súa carreira. Que lle dá ese club?
-A Lanús quéroo moito. Aquí atopei tranquilidade, tiven continuidade. En River empecei ben, pero logo pasei varias tempadas a préstamo e cando empezaba a funcionar xa me tiña que ir. Así era imposible. A cabeza marcoume. Tiven pasos bos por Banfield ou por Colón, pero sen continuidade. Con Lanús me encariñé moito enseguida.
-De irse a retirar a Segunda aos 34 a finalista na Libertadores aos 37. Que cambiou?
-O psicólogo axudoume unha chea, e empezar a adestrar dobre quenda, con moita musculación pola tarde, que me fixo cambiar o físico. Grazas a iso puiden estirar a carreira e volver a Lanús. Despois do meu paso por Racing estiven moi mal. O psicólogo axudoume a que a cabeza estivese tranquila e puidéseme enfocar no meu traballo. Para ter ganas de seguir xogando.
-Á historia faltoulle o final feliz. quedaron a 90 minutos do título da Libertadores.
-Si. Gremio superounos. No primeiro partido non tanto, pero logo xa volviamos estar obrigados a unha remontada. En Buenos Aires entramos un pouco nerviosos e cando nos marcaron xa non estivemos máis. Pero para min foi un soño. Unha tolemia. Todo o que representou para a xente, algo incrible.
-Máximo goleador en Arxentina e a Libertadores Non hai sitio para alguén así na selección?
-Non. Sei moi ben que pola miña idade é moi difícil, tería que pasar algo moi relevante porque hai xogadores moi novos. Máis aló de que o meu rendemento na Libertadores puidese darme unha mínima chance, nunca o pensei.
-E agora?
-Seguir os seis meses máis que teño de contrato, e ver se o club me renova agora ou máis tarde. Unha tempada máis vou seguir seguro, atópome ben.
«Cando fun ao Dépor non era o momento de xogar en España, faltoume preparación»
Cando non está a adestrar, xogando, ou coa familia, Sand dedícase á cría de cabalos de carreiras. Non volveu a pisar A Coruña, onde militou no Dépor durante media tempada (2010-2011) concluída en descenso.
-Apenas deixou pegada en Riazor. Participou en cinco partidos, sen gol.
-A miña época na Coruña resultoume moi difícil. Viña dun fútbol moi amateur, de Emiratos Árabes. Pensei que me ía ir ben, pero fíxoseme moi complicado. O adestrador non me coñecía, non foi el quen me levou. A min quíxome o presidente, que me coñecía da miña época en Lanús e quíxome contratar entón. Custoume moito fisicamente. Cando fun ao Dépor non era o momento para ir a España, teríame que haber preparado mellor, con tranquilidade.
-Sorprendeulle a fichaxe?
-Cando o meu representante me dixo que me ía cara alá foi unha alegría enorme. A idea de xogar en España. Obviamente o reto era importante, sabía os xogadores que pasaran polo Deportivo. Pero pensaba que ía con outro aval, do adestrador. Ademais, custoume moito fisicamente. Estiven cun racho nas costas despois do partido contra o Real Madrid.
-Di que Lotina non o pediu. Como foi a súa relación con el?
-Con el non puiden falar máis aló das conversacións típicas adestrador-xogador. Pareceume un técnico moi defensivo, todo o seu traballo se enfocaba aí. Coñecía moi ben o terreo defensivo, pero creo que por iso nos últimos partidos non puidemos sacar puntos: estabamos moi enfocados no defensivo.
-Agora traballa ás ordes de Almirón, que soou para adestrar en España. Como é?
-É un técnico moi traballador. Gústalle moito a posesión da pelota e iso no fútbol español vai gustar.
