Atopámonos esta vez a un Dépor atrevido en canto á formulación, pero que viviu dos escintileos de Çolak, que non contou en toda a tempada. Non entendo como se tardou tanto tempo en recoñecer o evidente. Contra o Leganés, o equipo estivo carente de ideas no inicio, porque priorizou o xogo interior (Adrián e Carles Gil a pé cambiado) sen que os laterais achegasen amplitude e profundidade, algo que se require para desarbolar a un equipo tan rochoso, con dúas liñas de catro tan traballadas como foi o Leganés. Abonda contar as veces que tiveron un un para un en zona de finalización encarando aos seus pares, Tito e Diego Rico respectivamente, coa consecuente condución interior. Na segunda parte, o Dépor apropiouse do partido, con Adrián e Gil subidos ás liñas de banda e laterais profundos.
Devandito isto, a presión alta do Deportivo en moitas fases do partido serviu para recuperar preto de portería rival (proba diso é o gol) e evitar as transicións ofensivas do cadro de Cristóbal, fase na que é un dos equipos que máis goles recibe.
O factor clave foi o dinamismo de Çolak, cuxo traballo defensivo está fóra de toda dúbida tras o partido ante o Leganés. Veume á memoria a curta época, pero frutífera, na que Babel, Çolak e Gil facían gozar a Riazor. As dúbidas na saída de balón quedan eclipsadas cada vez que este chega ás botas de Gil, Çolak e Adrián. É certo que talvez falten automatismos ou a aposta por Valverde como 5, ocupando moito espazo en zona de creación, coas súas xa famosas conducións, ademais de mostrar poderío físico, posiblemente o de maior capacidade do persoal e permitindo a Borges unha maior liberdade á hora de desenvolver unha das súas mellores virtudes, a chegada de segunda liña a área rival. Esta vez non se prodigou o costarriqueño, non se botou de menos por que se gañou, pero sempre é determinante.
Imaxe boa pero mellorable, resultado importante.