Con 27 anos, e na súa primeira incursión na Segunda B, o lucense lidera a vangarda do filial do Deportivo
09 dic 2017 . Actualizado ás 16:52 h.«Espírito de superación». A frase que ocupa o espazo da súa biografía en Twitter podería resumir perfectamente o que foi a súa vida futbolística. E é que aos seus 27 anos, a Uxío Dapena Gutiérrez (Lugo, 1990) ninguén lle regalou nada. É a súa primeira tempada en Segunda B e, quen lle coñecen ben, sinalan que se gañou a pulso unha oportunidade de leste calibre.
Non o di un calquera, senón Noé López, todo un clásico do fútbol galego que dixo adeus ao verde a finais da tempada pasada e que, antes, máis aló do seu rol como xogador, tamén exercía de sensei no vestiario do Roxo.
O fisterrán foi testemuña directa do desembarco do ariete lucense no Cerceda desde o Atlético Arteixo na tempada 2014/15. «Uxío, aínda sendo moi novo, sempre foi alguén que creu moito en si mesmo. Non se vía inferior a ninguén. El chegou desde dúas categorías máis abaixo [Primeira autonómica] e pelexou desde o primeiro momento», lembra Noé.
Non faltaron trabas polo camiño. Unha delas chegou en forma de lesión durante un partido ante o As Pontes no ano 2015. O que inicialmente parecía unha lesión de xeonllo que lle apartaría dos terreos de xogo durante varias semanas pasou a ser un calvario de case trece meses tras ser diagnosticado dunha rotura do ligamento cruzado anterior. Aí foi cando se viu de que pasta estaba feito o que, xunto a Pinchi, é o máximo anotador do filial deportivista (4 tantos cada un). «Cando pasou o da súa lesión, el desprazábase a unha clínica de Ferrol todos os días, ía traballar a un bufete de avogados todos os días, logo viña aos adestramentos todos os días…», conta Noé, que tamén estivo ao seu lado durante ese tempo de parón.
Noé, que agora adestra ao Fisterra da súa localidade natal e sabe de primeira man o complicado que é facerse cun oco no once dunha escuadra ideada para hollar cotas máis altas, reflexiona tamén sobre a cuestión da idade. Ese factor foi obxecto de debate cando o Deportivo afrontou a contratación de dous xogadores máis experimentados como Romay e Uxío, unha táctica que tamén puxeron en práctica para as súas filiais escuadras como Barcelona, Vilarreal e Celta .
Perfecta adaptación
No punto de mira, os ingresos a percibir en caso dun ascenso a Segunda División. E a sensación de que asinar a máis dun veterano tamén axuda a fajarse no barro da categoría de bronce: «Sabía que ía encaixar ben. A idea de traer a xente de idade máis elevada foi decisión do club, e dentro desas posibilidades Uxío podía ser un puntal para o Fabril. Fíxoo xenial durante os últimos anos que estivo en Terceira División e pódeche dar ese plus de competitividade. E tamén á hora de facer grupo, algo no que el sempre destaca».
Non dubida Noé ao vincular este aspecto á súa carreira previa. «Con 20 anos estaba no fútbol rexional. Quen sabe onde podería ter chegado se se fixaron antes en el», recalca.
Miguel Figueira: «En Arteixo colleu confianza»
Miguel Figueira, actual adestrador do Bergantiños, dirixiu a Uxío na súa segunda campaña no banco do Atlético Arteixo. De feito, foi precisamente el quen aconsellou a súa fichaxe: «No meu primeiro ano no Arteixo como técnico, en Primeira Rexional, enfrontámonos ao que por entón era o seu equipo, o Eume. A min chamoume a atención porque era un mozo con moita envergadura, pero que co balón nos pés sabía que debía facer. Pablo Agulló [xogador do Cerceda] comentoume que era moi amigo seu e ao final de tempada fichámolo».
Non foi sinxelo, e abonda botar unha ollada á traxectoria previa do ariete fabrilista para comprendelo. E é que o tránsito de Uxío polas categorías afeccionadas do balompé autonómico sorprende precisamente polo feito de ter pasado case desapercibido para os clubs de elite de Galicia e, entre outros detalles, por ter xogado mesmo de lateral dereito antes da súa irrupción definitiva nas áreas rivais.
Figueira ten unha teoría sobre o porqué desta explosión recente: «Chegou moi tarde. Empezou a adestrarse con regularidade e coa ambición de crecer no fútbol nunha idade pouco común. Hoxe en día, os nenos empezan moi cedo a facelo en categorías inferiores, e mesmo ás veces chegan arriba demasiado queimados. Uxío ha ir cumprindo etapas paulatinamente e o seu salto grande foi cando pasou do Arteixo ao Cerceda. Aí é onde eu creo que el soubo de certo que podía ser futbolista. En Arteixo colleu esa confianza, ese rol de ser e saberse importante».
Marxe de crecemento
O preparador de Mazaricos, que mantén unha estupenda relación co dianteiro, sostén que Uxío aínda está a tempo de chegar máis lonxe no mundo do deporte rei: «El ten ganas de progresar. Fóra do que é o fútbol, é avogado. É un tipo intelixente e coa cabeza ben amoblada. Ten as ideas moi claras e facíalle moitísima ilusión xogar no Fabril. Outras persoas, aos seus 27 anos, mirárono con outros ollos e non con esa alegría. E sei de primeira man que refugou outras ofertas que eran incluso mellores economicamente porque viu aquí a súa gran oportunidade».
Lembra Figueira a incerteza inicial tras a lesión de xeonllo do punta lucense, un horizonte que podería cambialo todo: «A primeira etapa foi a máis dura para el. Tardaron máis de dous meses en coñecer o alcance concreto do que lle ocorría, e aí é cando peor se pasa».
Uxío non estivo só na pugna por volver, un detalle que convén non obviar para analizar como recuperou a súa fortaleza e status previo á doenza: «El está ben formado, ten unha familia que lle apoia e un bo grupo de amigos na súa contorna. E iso, sin duda, axudoulle a saír adiante».