Os fallos individuais e grupales castigan ao colectivo

Javier Lavandeira

TORRE DE MARATHÓN

LOF

02 dic 2017 . Actualizado ás 22:07 h.

imos dous Deportivos ben diferenciados. Na primeira parte, a pesar de non estar excesivamente ben con balón -porque o equipo avanzaba ben polos costados ata a liña de tres cuartos pero os centros eran inocuos-, o equipo podía irse ao descanso co marcador a cero, sen ter encaixado, que sería tremendamente positivo despois de tantos partidos recibindo sempre ao comezo. Con todo, por culpa de non estar ben centrados, novamente nunha xogada de estratexia, nun saque de banda rápido que che sorprende , o equipo vese co resultado en contra. Na segunda parte, o Deportivo non é capaz de xerar ocasións de gol claras, inténtao a través do manexo do balón, pero é o Sevilla o que empeza a controlar o partido sen ter esa posesión e aprovéitao para apuntillar co 2-0. O Dépor, a partir de aí, atópase cunha muralla ante a que non é capaz de fiar unha acción de talento coa que xerar gol. Leste foi un dos partidos nos que o equipo xerou menos accións de gol ante un Sevilla que tampouco destacou defensivamente, senón que foi o Deportivo o que foi pouco competitivo.

Polo demais, chamoume a atención o cambio de sistema sen balón. O Deportivo tíñanos acostumados a ese 4-3-3 característico de Cristóbal e esta vez foi un 4-4-2, con Borges e Lucas sempre apertando arriba. Un feito que desequilibrou ao equipo de dúas formas: Borges e Lucas non eran capaces de roubar e obrigaban a Adrián e a Cartabia a ter que traballar no seu propio campo. Iso custoume entendelo. E logo, na segunda parte, xa con Andone, había moita xente arriba pero non había forma de facerlles chegar balóns.

Pensando xa no futuro, se cadra o Deportivo ten que pensar en que non é tan importante ter tanto tempo o balón, e si ter un pouco máis o control do partido. Atacar menos veces pero sendo máis letais.