Algo cambiou no Dépor. Recuperou a orde e é capaz de dar tres ou catro pases seguidos con certa continuidade. Ademais, parece que sabe ao que xogar e é capaz, como onte, de aparentar un potencial superior ao do seu rival. Deulle a volta a un partido que se lle puxo costa arriba cando apenas ía un cuarto de hora; fíxoo con firmeza, coa seguridade do que se recoñece superior, e o é. Todo ía tan rodado que non é doado atopar os motivos polos que o Dépor se deixou os tres puntos en Málaga. Tivo ocasións para sentenciar o duelo, pero faltoulle rematar a un rival tocado, sufriu para pór freo ao ímpeto dun Málaga descosido, que, a falta de fútbol, é capaz de pór un entusiasmo infinitivo en cada unha das súas accións. Nada novo, así sumara a súa única vitoria ata onte
A Cristóbal Parralo, que puxo fin á súa chea polo debate da portería outorgándolle a confianza a Rubén -as cousas claras-, faltoulle un tempo morto, un minuto de pausa para pór calma, para aclarar aos seus xogadores que tiñan encarrilado o choque (1-2), con apenas media agora por diante e fronte a un Málaga entregado a aqueles nos que non confiou desde o inicio: Juanpi, Ontiveros e Bastón. Sen eses sesenta segundos de calma, o Dépor entrou na trampa dun rival entregado á épica, á heroica como único auxilio dun grupo que só así é capaz de sumar algunha vitoria.
Ao conxunto coruñés privoulle da vitoria a súa deficiente lectura do último tramo do duelo na mesma medida que a derrota se debeu a tres erros de vulto, a descoidos que pouco teñen que ver coas decisións que se toman nun banco. Rosales rematou completamente só á saída dun córner, Ontiveros recibiu un balón dentro da área sen un rival a menos de dez metros e Juanpi asistiu a Bastón sen que ninguén, cunha defensa adiantada, chegase a taparlle. Tres puntos