Un Dépor de manteiga. Outra vez. O conxunto deportivista tirou pola borda as súas boas intencións en vinte minutos de desconcerto defensivo, de concesións incomprensibles e nun penalti inxenuo como poucos, innecesario como a maioría e excesivo. Ata o punto de que a posterior reacción ?talvez previsible ata o descanso, pero polo menos con sentido do xogo- quedou totalmente diluída nos groseiros erros e desaxustes defensivos, eses que, ao parecer, pódense evitar. Tan pouco habitual é que un equipo conceda un remate en cada repregamento como que acumule tantos remates a domicilio.
Como fronte ao Alavés, o Dépor volveu ser un equipo con dúas caras, unha particular versión de doutor Jekyll e míster Hyde: unha, no inicio e no tramo final, a dun conxunto fráxil, blandito e parsimonioso, que se confunde en cada balón parado que concede ou que regala un gol onde non había nada e un penalti que esnaquiza os mellores 25 minutos da tempada, eses -a outra cara- nos que se encomendou ao compás de Valverde e Çolak, á profundidade de Luisinho e á chegada de Borges. Con Valverde fóra da gaiola á que foi condenado na primeira parte, mellorou o Dépor, apuntou a iso que chamamos «equipo recoñecible», entrou de novo no partido, acumulou máis pases seguidos e rematou en máis ocasións que en toda a tempada e mesmo fixo méritos para empatar. Ata o penalti, esa acción dun Arribas -tampouco Schär tivo o seu mellor día- que xogou 70 minutos condicionado polo gol en propia meta. Desapareceu aí de novo o Dépor para converterse -outra vez- nun grupo crebadizo, incapaz de reaccionar a un castigo tan excesivo como daniño. Con boas intencións e malos principios.