Pichichis de pretemporada

TORRE DE MARATHÓN

CESAR QUIAN

Os goles durante o verán corrían á súa conta pero o resto do ano a bancada era o destino destes xogadores

08 dic 2017 . Actualizado ás 21:43 h.

Eran auténticos depredadores da área rival, pero as súas cacerías apenas se prolongaban por dous meses. O tempo que dura a tempada estival no fútbol. Rara era a vez que das súas botas non saía un disparo que acababa sumándose aos marcadores manuais dos campos modestos. Herba ou céspede artificial, tanto daba, eran o seu hábitat natural. Un perfil común nos equipos de primeira división en xeral e do Deportivo da Coruña en particular desde hai máis dunha década. Xogadores que se inchan a meter goles e repartir asistencias no verán pero que saben que antes ou despois o adestrador terá unha charla con eles. «Aquí vas xogar pouco» ou «é mellor que che busques un destino» son, habitualmente, palabras que enterran os soños dunhas tardes de verán.

CESAR QUIAN

Algúns destes casos si que chegaron a ter unha oportunidade, máis ou menos breve, de loitar por un posto no primeiro equipo. Outros nin iso. En poucas crónicas da principios dos anos 2000 non se podía ler aquilo de « Iván Pérez marcou a pase de Changui» ou viceversa. É só un exemplo. Un exemplo nada barato por outra banda. 1.100 millóns de pesetas de gasto supuxeron no seu día ambos os puntas para as arcas do Deportivo para acabar disputando un puñado de minutos coa elástica branquiazul.

Changui, un contrato de sete anos e 10.000 millóns de cláusula

Ser o máximo goleador do Compostela en segunda división na tempada 1999/2000 abriulle as portas do Deportivo ao dianteiro de Boiro . Toda unha promesa que a directiva de entón quixo atar en curto desde a súa chegada. Unha aposta de futuro a pesar de que nada máis estampar a súa firma Changui xa tiña un pé e medio fose do Deportivo. «Non me preocuparía xogar na vindeira tempada cedido nun equipo de Primeira División» declaraba o atacante na súa presentación como branquiazul en xuño do ano 2000. Esa mesma tempada faría as maletas rumbo a Elxe na súa primeira tempada cedido. Ao Polideportivo Exido a segunda. A Las Palmas a terceira. Ao Pontevedra a cuarta. Mesmo se embarcou nunha breve aventura grega na 2005/2006 no exótico Skoda Xanthi que non acabou ben. «Gustaríame volver xogar, pero está difícil» declaraba en xullo do ano 2005. Foi a súa última pretemporada co club. Changui e o Deportivo separaron os seus camiños en 2006. Sen acordo xa que a cousa acabou nos xulgados. A que fora a gran promesa do fútbol galego marchouse de Riazor tendo disputado 13 minutos en competición oficial.

CESAR QUIAN

Iván Pérez, o gran goleador do verán

Aínda que se lle lembre como Iván Pérez ninguén esquece o seu segundo apelido: Muñoz. O irmán do gran goleador daquel Betis de finais dos anos 90 chegou á Coruña o verán de 1999 despois de que o Deportivo pagase 600 millóns de pesetas pola súa fichaxe ao Girondins de Bordeus onde conquistou unha liga francesa sendo, iso si, suplente doutro exdeportivista. Sylvain Wiltord, «O Breve».

Chegou á Coruña con 23 anos e cun gran cartel tras resultar decisivo na Eurocopa sub-21 que se embolsou España tras vencer naquela final a Grecia . Un gol que marcou Iván Pérez nunha selección nas que destacaban nomes como o de Juan Carlos Valerón, Míchel Salgado ou Guti. Iván Pérez Muñoz era o sexto xogador que pasaba pola Praza de Pontevedra aquel verán tras estampar a súa firma co club Manel, Jaime, Víctor, José Manuel e un tal Roy Makaay. O holandés viña disputar un posto no ataque a Pauleta e Turu Flores. Aquela pretemporada «o equipo xa estaba ben de medio campo para arriba» dixo Irureta. Dous días despois daquelas palabras aterrou o madrileño con todos os ventos en contra.

Ninguén poderá reprocharlle a este practicamente inédito dianteiro a súa entrega. Sempre o máis destacado nas pretemporadas. Sempre pelexando por un sitio que nunca chegou. Goles ao Rácing Vilalbés, e ao Viveiro na 2001. Goles ao Viveiro e ao Vilalbés na 2002 onde tamén o sufriu o Xove Lago. Esta foi a dinámica ano a ano para o xogador salvo algún pequeno oasis como o da volta dos oitavos de final da Copa da UEFA da tempada 1999/2000 ante o Arsenal. Tras un doloroso 5-0 en Highbury, Irureta puxo no campo aos menos habituais. O Dépor salvo aquel partido cunha honrosa vitoria por dous goles a un. O da vitoria chegou no minuto 93. Marcouno Iván Pérez.

Despois daquilo pasarían catro tempadas ata que o seu nome volveu aparecer nunha convocatoria. Un ano cedido no Numancia, outro no Leganés e outra campaña e media máis na Coruña sen ficha. Irureta chamoulle para formar parte dos seleccionados para medirse o Albacete en febreiro do 2004. Non xogou nin un minuto no Belmonte. A o ano seguinte xogaría a súa última tempada como profesional no Xirona tras desvincularse do Dépor.

O caso Rubén Castro

25 de xullo do ano 2004. O Deportivo endosáballe unha manita ao Palencia en Asturias. Dous goles de Changui e tres de Rubén Castro. Era a substitución xeracional para no posto de pichcichi de pretemporada. O canario, recentemente chegado ao equipo tras cansarse de perforar porterías en segunda coas Palmas, chegou ao Deportivo para herdar o reinado dos titulares deportivos do verán. 6 tempadas tirouse o miúdo dianteiro enganchando cesión tras cesión coa esperanza dalgún día convencer o corpo técnico. Pero nin Irureta primeiro, nin Caparrós ou Lotina despois contaron con ela salvo a paréntese da 2005/2006 onde disputou trece partidos como titular e anotou tres goles. 

CESAR QUIAN

Albacete, Racing de Santander, Nástic de Tarragona, Huesca e Raio antes de recalar no Betis onde se saíu en segunda e logrou o ascenso. Alí quedou xa para converterse nunha icona despois de que na Coruña gañoulle a partida Sebastián Taborda.

Luis Fernández, o último goleador baixo o sol

O canteirán Luis Fernández é talvez o último xogador deportivista que máis se axustou a este perfil. O pequeno goleador era un habitual das preparacións estivais, unha promesa forxada a base de goles nas categorías inferiores pero as oportunidades coa competición oficial en marcha foron escasas. Fernando Vázquez fíxolle debutar en segunda división con 20 anos e o de Burela foi todo entrega nos 28 encontros que disputou aquel ano. Desde entón as cesións marcaron a súa carreira. Lugo, huesca, Alcorcón e UCAM Murcia foron os seus destinos en busca de progresión. Progresión que se viu truncada polas lesións.

CESAR QUIAN