«Sálvame» inicia a recollida de firmas para ser declarado ben de interese cultural

Sálvame, o programa de televisión cuxo final xa está marcado no calendario, busca ter a mesma protección que As Meninas, a Catedral de Santiago, o flamenco ou a Sacra Familia de Barcelona. O programa, emitido aínda por Telecinco , e a súa produtora, A Fábrica da Tele, iniciaron os trámites para pedirlle ao Ministerio de Cultura español que o declare ben de interese cultural (BIC). E, segundo un avogado invitado polo propio espazo, Jorge Albertini, ten moitas papeletas para logralo.

O propio letrado lanzouse a redactar, en directo, os motivos que lle ían nomeando os distintos colaboradores do programa. E non eran poucos. Desde o puramente cultural ao antropolóxico, sen esquecerse da promoción das artes ou a creación dun vocabulario propio. «Porque leva 14 anos entretendo a todo un país, 3.616 programas de rigurosísimo directo», ditaba Adela González, antes de apuntar que era «o magacín vespertino máis lonxevo da historia da televisión». E Terelu Campos proseguía: «Creou unha linguaxe propia que calou na sociedade», con expresións como «auga con misterio» (para referirse ao alcol), «fillo de hospital» (que enmascara unha expresión malsonante imposible en horario protexido), «morteiro ou moedeiro» (un eufemismo para as opcións sexuais), e outras engadidas nun vídeo que emitiron a continuación, como «pulpillo» (o seu estrado móbil) ou «chuminero» (un estilo de baile que xa é tradición entre os colaboradores, e que consideran unha gran achega cultural á danza española).

As polémicas de «Sálvame», de mina de ouro a campo de minas para Telecinco

redacción

As razóns non se acaban aí. Consideran importante tamén a contribución do programa á divulgación da moda do país, coa Sálvame Fashion Week; á educación en xeografía española e mundial, grazas a conexións nacionais e internacionais que van desde «Miami a Pozo Izquierdo », e non dubidan en considerar esta emisión vespertina como un «sinónimo de liberdade en todos os sentidos».

Ante todos os argumentos —«moitos estranxeiros aprenderon a falar español grazas a este programa», engadía no último momento Belén Esteban—, o avogado Jorge Albertini non vía desatinada a declaración de ben de interese cultural. «Que entendemos por cultura?», preguntábase o letrado, e el mesmo respondíase: «É a demostración da etnografía, do coñecemento popular» e engadía que «a lei nos obriga a que o ben teña un interese antropolóxico, social e culturalmente, como non». Unha serie de motivos que cre que o programa pode cumprir, como xa se fixo en México co espazo do Chavo do Oito.

«Sálvame» fai historia

Sandra Faginas

Recollida de firmas

Sexa como sexa, os trámites legais oportunos xa se iniciaron, e na páxina web da produtora xa está activo un formulario para que os interesados poidan asinar a petición. Tan activo, que a súa páxina web chegou a colapsar ante o aluvión de visitas. Ademais, o propio avogado e un redactor do programa hanse desprazado á praza de Felipe II, en Madrid, para recoller tamén firmas en persoa.

Segundo establece a lei respecto diso, a 16/1985, para formar parte do Rexistro Xeral de Bens de Interese Cultural, pódese facer un expediente a solicitude tanto das entidades como de particulares, e require da presentación dun documento de firmas de apoio á solicitude ante o Ministerio de Cultura e, xa que se trata dun ben non adscrito aos servizos públicos, debe presentar tamén a petición á consellería de Cultura da Comunidade de Madrid, a quen lle corresponde a competencia.

A súa declaración como ben de interese cultural suporía que pasa a ser de dominio público e, aínda que o propietario pode ser un particular, a Administración está obrigada a protexer o seu valor artístico, histórico ou espiritual.

Toda esta campaña forma parte do espectáculo que Sálvame leva xa varias semanas alimentando, desde que Telecinco anunciase a súa próxima cancelación e a súa substitución por un programa da produtora rival, de Ana Rosa Quintana. En os seus últimos programas, o espazo televisivo vendeuse como un programa moito máis amable, chamado Sálvame Algodón de Azucre, e defendeu a súa utilidade como servizo público e de entretemento. Esta nova iniciativa, teña éxito ou non, é parte dese show esperpéntico que, sin duda, pasará aos anais da historia catódica española.

---

---

---