Ona Carbonell : «Estiven cinco meses cociñando ata as dúas da mañá cada día»

beatriz pallas REDACCIÓN / LA VOZ

TELEVISIÓN

RTVE

«Todos habemos ir a practicar a restaurantes, porque hai probas moi duras que se non son imposibles», afirma a gañadora de «MasterChef Celebrity»

27 novs 2018 . Actualizado ás 11:10 h.

Hoxe á primeira hora Ona Carbonell (Barcelona, 1990) meterase de novo na piscina para adestrar intensamente, pero onte tomouse un respiro para celebrar o seu triunfo como terceira MasterChef Celebrity tras unha final que foi seguida por 3.204 millóns de espectadores (un 22,7 % da audiencia). Da cociña galega aprendeu un truco básico: «O marisco, mellor pouco feito».

-É a segunda medallista olímpica que gaña «MasterChef Celebrity». Están feitos dunha pasta especial?

-O deporte prepárache moi ben para a túa carreira e para a vida, porque tes que afrontar adversidades e ten unha esixencia moi alta. Nós pasámonos horas e horas repetindo o mesmo movemento e nunca é perfecto. Esta constancia, este esforzo axudoume moito en MasterChef , porque era un ámbito que non controlaba e dábame moito respecto. Cando me corrixían os chefs ou non me saía ben unha proba pensaba: «Non pasa nada, teño mellorar».

-De non ter fritido nunca un ovo a facer un menú de tres estrelas. Como se pasa de cero a cen tan rápido?

-Cun pouco de tolemia e obsesión. A miña parella pode dicilo. Estiven cinco meses, o que durou o programa e o mes e medio anterior, sen ser persoa, cociñando ata as dúas da mañá cada día, estudando... Seime de memoria todos os ingredientes, as salsas, as técnicas, todo. En canto dixéronme que entraba chamei a Saúl [Craviotto] e díxome: «Xa podes estudar a matar e pasarche todas as horas do mundo nun restaurante, onde poidas». El estivera nun estrela Michelin de Asturias e iso permitiulle aprender, porque nunha cociña profesional ves millóns de emplatados e tes as máquinas e as técnicas para practicar. Así que o que fixen foi chamar ao único chef ao que coñecía, Jordi [Roca] e estiven moito alí. Tamén en DSTAgE, con Diego [Guerrero ]. Todos nos buscamos a vida en restaurantes.

-Hai quen cre que prepararse no Celler de Can Roca é xogar en certo xeito con vantaxe.

-Eu só os coñecía a eles e abríronme as portas. O Celler é máis coñecido, é o segundo do mundo, pero todos habemos ir a diferentes restaurantes, xuntos ou por separado, porque hai moitas cousas que se non son imposibles. De feito no programa é o primeiro que che recomendan. Por exemplo fun con Santiago tres veces a DSTAgE a practicar sobremesas que se nos daban fatal.

­-A «MasterChef» hai que ir estudado de casa.

-En todas as edicións todos os concursantes practican. En casa non tes máquina sen carga, nin de baixa temperatura, nin sifones, nin oito mil ingredientes. A neveira de casa dá para o que dá. Todo o mundo vai porque hai probas moi duras. Por moito que cho mires en Internet, para deshuesar un pito ou alguén cho explica ben e practicas vinte veces ou non sabes facelo.

-Que foi o máis difícil?

-As esferificaciones custáronme, porque é complicado atopar o punto perfecto de xantana e gluco. Se botas demasiado a capa de fóra é demasiado grosa e explota pouco na boca e se quedas curto pode explotar no prato.

-A Saúl Craviotto, tras tantos anos de adestramento, moitos o coñecen como «o de 'MasterChef'». Pasaralle o mesmo?

-Si. Primeiro porque a sincronizada é un deporte emerxente pouco coñecido. Ademais nós imos coas pinzas no nariz, a gelatina... e a min había persoas que me coñecían, outras que non. Agora levo tres meses adestrando todo o día e non puiden experimentalo moito, pero as veces que saín si que é moi forte. Ninguén di «¡ah, a sirena! ou ¡a olímpica!» Non. Todo o mundo di: «¡ah, a de MasterChef

-Terá que pórse agora a dieta para o próximo mundial?

-Cando estás todo o día cociñando, ao final non comes tanto, porque xa vas picando do que fas. Agora levo desde setembro adestrando a lume de biqueira e xa estou en forma, pero tampouco é unha dieta moi dura. Cos adestramentos, os nervios e a presión xa adelgazas. Hai que comer ben e de todo.