«O conto da criada», televisión que revolve o estómago

PRATA O Plomo

A perturbadora «The Handmaid's Talle» pecha unha primeira tempada tan dura como exemplar

19 jun 2018 . Actualizado ás 23:02 h.

O futil, como salvavidas ou guillotina. A vida pendente dun fío. Porque non vale nada. The Handmaid's Talle  (O conto da criadadi adeus á primeira tempada cunha portada que, como en cada capítulo, deixa entre tebras ao espectador. Nesta serie non sae o sol. Bota sal nas feridas que abre a novela distópica da autora canadense Margaret Atwood, a obra na que planta os seus cimentos a serie de Hulu.

A retorce para extraer toda a bilis, espremendo a secundarios que na obra literaria pasan no bico dos pés (sirva como exemplo a terrorífica historia do personaxe interpretado por Alexis Bledel). Estados Unidos converteuse nunha teocracia e a muller foi relegada oficialmente á Terceira División. As poucas fértiles que quedan deberán concibir e parir os fillos dos mandatarios do réxime, coma se fosen vacas abastecedoras. O seu destino é converterse en incubadoras sen dereitos. A poboación feminina é disciplinada de forma brutal e prostituída de todas as formas posibles. Os libros, as revistas e os xogos son pecado. Só os poderosos poden permitirse esas ilegalidades. As leis hanse escrito confeccionando un traxe a medida a partir da Biblia. Os fuxitivos piden asilo no Canadá. E a cuestión é que neste mundo no que Donald Trump e os yihadistas mandan en diferentes partes do mundo xa nada parece o suficientemente desatinado como para encaixalo na ciencia ficción.

The Handmaid's Talle é aterradora, si, pero especialmente para as mulleres. Desasosiega todo, tamén a mestura entre a tecnoloxía moderna e a dominación ancestral. O novo parece pintado con vellos pinceis. Johannes Vermeer pasando pola trituradora aquel futuro brillante que nos prometían. A luz, a sombra, as roupaxes de corte antigo. Como puritanos que acabasen de desembarcar do Mayflower. Pero rodeados de vixiantes con metralladoras e de cámaras de alta seguridade. Fascismo en estado puro.

Ela é o desamparo e a supervivencia nun país que se transformou un cárcere xigantesco

A serie está construída de forma exemplar cun presente punteado de flashbacks que non son lineais. É escura, moi escura. E toda a negrura dese mundo descansa nas costas da protagonista, Elisabeth Moss, á que lembrarán ben os fans de Mad Men. Ela é o desamparo e a supervivencia nun país que se transformou un cárcere xigantesco, coas vítimas oficiando de gardiás e de verdugos, medorentas do ollo por ollo. Coas que forman parte do establishment tamén enganadas e humilladas, crendo que ían ter outro papel no novo Goberno. Imposible non vivir na pel de Moss eses pasos iniciais, esas concesións que, centímetro a centímetro, conduciron ao abismo, e esas humillacións posteriores.

O escenario da realidade é convulso e incerto. Non é casualidade que dúas das mellores series da tempada sexan odas á desesperanza. Aqueles que busquen un abrazo deberían renunciar a The Handmaid's Talle e TheLeftovers , creacións incómodas que xeran máis prurito que sorrisos. The Leftovers é a inexplicable perda do outro e a procura do camiño elixido para dixerila, unha narración que se despediu de forma audaz, que preferiu contar a través dun personaxe no canto de contar con imaxes, coma se foses unha telenovela de última xeración, deixando ao espectador a fiestra aberta para crer ou non crer. O fan que chegou ata a conclusión xa comprou hai tempo o billete de ida desta tolemia sen preocuparse se o regreso estaba incluído. The Handmaid's Talle conta como se afronta a perda dun mesmo en mans do totalitarismo e case non concede osíxeno. As dúas son caviar amargo. Que revolve os estómagos para ben. Non como outras grellas. Indigestas sen proporllo. 

Para saber máis