O coronavirus hanos obrigado a reformularnos caducas convencións, como a nosa percepción sobre os videoxogos
25 mares 2020 . Actualizado ás 05:00 h.O coronavirus hanos obrigado a revisar as nosas prioridades e, tamén, reformularnos caducas convencións e conviccións. Un bo exemplo é a posibilidade de desenvolver a nosa actividade profesional de forma remota. Outra, moito máis lúdica, é a nosa percepción sobre os videoxogos en xeral e os e-Sports en particular.
O puro descoñecemento fai que moitos dos nosos pais e avós sigan considerando aos videoxogos -os marcianitos- un simple entretemento para nenos sen ningunha profundidade narrativa. Ano tras ano, teño que aguantar as bromas do meu sogro Benito por seguir pedindo xogos aos Reis Magos e intentar sacar tempo libre para poder xogalos. Dá igual que se trate de títulos coa complexidade estratéxica de Civilization VI ou que expoñan dilemas éticos e morais como The Last of Us.
Ese mesmo descoñecemento fai que a maioría dos membros das xeracións X e E -as primeiras que tiveron a oportunidade de crecer cun computador persoal ou unha consola de videoxogos en casa- ignoren ou mesmo desprecen os deportes electrónicos, aos que consideran un xénero de nicho composto por títulos simples destinado a mozos e adolescentes con moito tempo libre e disfrutables só por eles. OK Boomer. A historia parece repetirse.
Se viñesen correr un domingo pola mañá co Club Turing e puidesen escoitar durante 15 quilómetros como o meu amigo Javi prepara os axustes do seu coche, estuda a telemetría e adestra o rebufo nas rectas con compañeiros de equipo -para poder rabuñar unhas décimas de segundo e ser competitivo en iRacing- dar conta de que os e-Sports non teñen nada de simples, que atraen a xogadores de todas as idades e que algunhas partidas poden ser igual de atractivas ou máis que as competicións no mundo real, como esta carreira virtual das 24 horas de Spa na que a Max Verstappen -si, o piloto de Formula 1- rompéronselle os pedais conectados ao computador cando o seu equipo ía liderando a carreira.
Intentar escribir un panegírico sobre os e-Sports ou unha análise pormenorizada do ecosistema ao redor do mesma nunha columna de opinión sería tan absurdo como tratar de resumir a industria editorial -autores, libros, empresas- en 1.000 palabras. O que si podo facer é explicar por que, dentro dos deportes profesionais, os electrónicos son os máis puros que existen hoxe en día -no sentido de competición pura, máis aló de intereses comerciais- e tratar de razoar os meus argumentos.
1. Son os máis igualitarios e os que teñen a barreira de entrada máis baixa. Como en todos os deportes, hai persoas que teñen cualidades innatas e sométense a un duro adestramento para levalas ao límite como Andrés Iniesta, a quen descubriu o Barça nun torneo de infantís. Quen sabe ata onde tería chegado se no canto de mudarse a Barcelona continuase na canteira do Albacete? Quen sabe cantos Iniestas non tiveron a mesma sorte? Evidentemente, non todo o mundo pode ser un xogador de elite por moito que o intente, pero a posibilidade de descubrir ao novo Iniesta é moito máis doado no deporte electrónico, aínda que só sexa porque nin sequera necesita ter a sorte de coincidir con compañeiros de similar nivel na súa contorna máis próxima para poder adestrar, progresar e competir. E en relación ás mulleres -desgraciadamente aínda infrarrepresentadas no máximo nivel, como na maioría de deportes- é das poucas disciplinas que non limita a participación feminina en ningunha categoría.
2. É unha das disciplinas onde máis difícil é facer trampas e máis doado é controlalas. Pola súa propia natureza, o xogo segue unhas regras estritas que se cumpren a machada -o árbitro é o software- e está completamente monitorizado. E as inevitables trampas e arranxos off line -como o amaño de partidas- que poden xurdir en calquera competición profesionalizada tamén son máis doados de detectar que noutros deportes onde o desempeño de cada xogador non está medido ao milímetro.
3. É unha das competicións profesionais máis accesibles para os afeccionados. Hai millóns de horas de contido dispoñibles en Internet, moitas máis que de calquera outro deporte. A inmensa maioría de competicións de alto nivel emítense en directo e en aberto de forma global. É probable que o día de mañá se tenda ao contido de pagamento -a Overwatch League xa ten un pase de pagamento- pero, unha vez máis, pola súa propia natureza dixital é improbable que chegue un momento no que non se cre contido aberto de calidade a diario. Os que xa pagamos polo NBA League Pass, sabemos como engancha unha competición que proporciona 2 ou 3 partidos de calidade todos os días da semana á hora que queiras, onde queiras. Os meus fillos crecerán sen ver fútbol a miúdo na televisión -porque a maioría do contido é de pagamento, non se poden comprar partidos soltos e ademais hai que velos en directo- pero poderán ver partidas de League of Legends ou Counter Strike desde a súa propio móbil sempre que queiran.
4. A nivel empresarial, a barreira de entrada tamén é máis baixa e igualitaria e -sobre todo- máis transparente. Crear e manter un equipo de e-Sports de alto nivel custa moito diñeiro, pero polo menos a todo o mundo lle custa o mesmo. Clubs como o Real Madrid ou os Lakers xa son marcas globais, pero é evidente que se beneficiaron de contar cunha base de potenciais afeccionados máis grande que a do Racing de Santander ou o Obradoiro. Nos e-Sports non se goza dunha vantaxe competitiva pola localización física do equipo, porque a mesma non é relevante. Isto expón unha situación moi interesante a nivel de branding porque, se a adscrición non está vinculada a unha zona xeográfica nin a unha tradición familiar, soamente os seus valores -e como sexan capaces de transmitilos- é o que determinará que un afeccionado siga a un equipo ou a outro.
Máis aló da pureza da disciplina, o sector está a facer cousas demasiado interesantes como para que alguén siga mirándoo con condescendencia. A nivel nacional, temos a G2 -uns dos equipos máis punteiros do mundo- e unha das mellores competicións, a LVP, replicada como modelo a seguir por outras ligas.
O COVID-19 quitounos moitas cousas, incluídas as competicións deportivas, pero tamén nos permitiu comprobar unha vez máis como -ante a adversidade- o ser humano é capaz de cooperar e adaptarse para superala.
Un dos exemplos máis bonitos é o torneo benéfico de fútbol electrónico que organizou Ibai Llanos esta fin de semana co obxectivo de recadar fondos para a loita contra o coronavirus. O torneo de Ibai é, ademais, unha excelente oportunidade para acabar dunha vez por todos cos nosos rumbos e prexuízos sobre o Deporte electrónico. Porque o xogo elixido -o FIFA- é un trasunto do fútbol real que calquera afeccionado ao mesmo poderá gozar e os xogadores que manexan os distintos equipos son futbolistas reais dos seus actuais persoais, o que permitirá que os espectadores empaticen instantaneamente con eles. Pero, sobre todo, porque permitirá que todos poidamos REVISAR comprobar as posibilidades dun medio cunha competición que non conta con ningún tipo de orzamento nin o apoio de grandes marcas senón que foi organizada -e improvisada- por un tipo en bata desde o seu propio cuarto.
Todo o torneo se pode gozar a través de Movistar Deportes 1 no Dial 54 de Movistar+ e no Twitch de Ibai. Ás 18:30h empezan os cuartos de final e ás 21:30h disputarase a gran final. Nesas tres horas, poida que moitos pais e fillos achéguense e séntense a ver unha competición xuntos -de calquera cousa- por primeira vez en moito tempo; que moitos descubran que -neste momento- os e-Sports son algúns dos deportes máis puros que se poden gozar; e ata que o meu sogro se sorprenda coa evolución técnica dos videoxogos e deixe de pensar que os marcianitos son só cousa de nenos». Quen sabe. Nestes tempos que corren, todo é posible.
Bonilista publicada grazas ao apoio de Wetaca
Probablemente todos coñecedes xa Wetaca, a empresa española que che cociña e leva ao traballo ou a casa tuppers para que poidas gozar de comida caseira ao longo da semana.
O que se cadra non sabedes é que, a pesar da actual crise sanitaria, decidiron seguir cociñando para poder atender aos seus clientes. Iso si, adoptando todas as medidas e protocolos necesarios para minimizar ao máximo a posibilidade de contagios tanto de provedores e usuarios como dos seus propios traballadores.
Non quero nin imaxinar o duro que debe ser operar nestas condicións, pero se hai alguén que pode conseguilo eses son Andrés e Efrén, os dous mozos emprendedores galegos que están detrás de Wetaca e que levan anos deixándose a pel para sacar adiante a empresa.
Se normalmente Wetaca fai que a comida deixe de ser un problema, na situación actual aínda máis, especialmente para colectivos de risco. Así que, botade unha ollada á súa web. Se cadra descubrides que, na situación actual, é unha boa opción non xa para encargar comida para vós mesmos senón tamén para os vosos pais e avós.
Este texto publicouse orixinalmente na Bonilista, a lista de correo de noticias tecnolóxicas relevantes para persoas importantes. Se desexa subscribirse e lelo antes que ninguén, pode facelo aquí ¡é bastante gratis!