Patrocinado por Patrocinadopor

A UE toma ao rural galego como refén para cortar as axudas á PAC

Cristina Porteiro
Cristina Porteiro REDACCIÓN / LA VOZ

SOMOS AGRO

ÓSCAR CELA

Non quere seguir financiando explotacións pantasma ou subvencionando a magnates

26 feb 2020 . Actualizado ás 20:16 h.

Galicia queda sen aliados na batalla polos fondos europeos. E, o que é peor, converteuse en refén a mans dos seus contendentes. Ao carón desprégase a fronte de falcóns. Non queren seguir destinando axudas millonarias ao Fondo de Cohesión (do que se benefician os países do Leste, non Galicia) nin á PAC (da que beben o campo francés e o español).

Nesa loita por cernar as carteiras forzaron aos seus socios, de forma máis ou menos deliberada, a retratarse en materia agrícola. A elixir a quen lle pasan a factura: aos xigantes agroalimentarios e «agricultores de sofá», que agora proliferan tamén nalgúns países de Centroeuropa, ou aos pequenos negocios familiares do rural, como os galegos, que viven pendentes do futuro dos fondos destinados ao desenvolvemento rural.

Por agora son os segundos os que teñen a soga ao pescozo, con esa proposta de recorte do 25,1 % no segundo alicerce da PAC e a intención de que corran a conta desta partida as axudas para a descarbonización da industria, un dobre recorte que deixaría a Galicia sen un bo tanto dos 890 millóns que viña recibindo do sobre de 2.771 millóns.

En Francia teñen clara cal é a súa prioridade e non coincide, nin moito menos, coa dos galegos. París toma partida polas axudas directas, non ten ningún interese en baterse por unha causa que só divide en España. As opcións de Galicia pasan pola man negociadora de Pedro Sánchez, que gustosamente mostrarase disposto a sacrificar uns fondos -os de cohesión, dos que agora se benefician principalmente os países menos desenvolvidos do Leste-, por blindar a PAC. Pero esa é unha xogada que non aceptarán os seus socios. Sánchez terá que elixir entre un modelo ou outro. Entre blindar os pagamentos directos ás grandes explotacións e agricultores de pedigrí ou garantir o futuro do campo.

Tamén o ministro de Agricultura, Luis Planas, é consciente de que terá que pagar o rescate ou deixar morrer lentamente ao rural se blinda o primeiro alicerce, por iso tratou onte en balde de «buscar o que nos une por amais do que nos separa». Cando di que «hai unha posición común en defensa dunha PAC ben dotada», esconde a cuestión de fondo: a división non é un estado natural exclusivo da UE, tamén o é nas rúas españolas, onde patronal, grandes empresarios do campo e pequenos agricultores mestúranse, cada un clamando polo seu.

A UE xa non quere seguir financiando explotacións pantasma ou subvencionando a magnates que se fixeron ricos á conta dos contribuíntes europeos, como o primeiro ministro checo Andrej Babis, propietario de Agrofert. Así que o taboleiro de xogo non se configurou para que España sacrifique a cohesión a cambio de manter a salvo a PAC, senón para obrigar ao Goberno a tomar partida por un alicerce ou outro. Mentres non escolla, Galicia seguirá suxeita aos caprichos e vaivéns de quen non puxeron un pé nos seus pobos.