O informe demostra que o cantante de «Non dubidaría» non se suicidou, senón que sufriu unha parada cardiorrespiratoria por unha intoxicación por drogas: «O problema foi que descubriu que había cousas que acougaban a súa inquedanza permanente»
30 nov 2025 . Actualizado á 12:37 h.Albela Flores axustou contas co recordo do seu pai, Antonio Flores, falecido hai 30 anos, nas documental Flores para Antonio, dirixido por Elena Molina e Isaki Lacuesta, que se estreou o venres en cines e estará dispoñible no 2026 en Movistar Plus. Na longametraxe, é a actriz a encargada de narrar suceder co seu pai e revelou, por primeira vez, o resultado detallado da autopsia do cantautor, pondo deste xeito fin a anos de especulacións.
«Leo a túa autopsia, papá. Os teus 33 anos. O teu pelo escuro. Os teus ollos escuros. A túa man esquerda, a dos acordes, cunha férula de escaiola. Escarcha nos teus pulmóns. E petequias no teu corazón», empeza recitando con emoción a intérprete de 39 anos, antes de pasar a desvelar pormenorizadamente o resultado do informe: «A presenza de opiáceos, cocaína, analxésicos, ansiolíticos e alcol», relata, antes de concluír cun poético: «E a presenza da túa dor».
A filla do cantante que emocionou a toda España con Non dubidaría explica no documental que, tras a morte de Lola Flores, o artista estivo quince días sen durmir. «15 días de vixilia e duelo. Pouca fame, pouco soño. E esa noite, tamén un ginseng, un baño na piscina e un "mañá estarei mellor"», relata con pequenas pinceladas Albela Flores sobre eses días fatídicos que acabaron do peor xeito. «Parada cardiorrespiratoria. Intoxicación por drogas. Morte accidental. Atopáronte na cama, descansando, coma se estiveses durmido», explica sobre ese funesto momento que supuxo unha laxa para a familia que deixaba atrás.
A que era a súa esposa desde 1986, Ana Villa, nai de Alba, confirma que o de Antonio Flores non foi un suicidio, como se rumoreou durante anos, senón o resultado dunha espiral autodestructiva que acabou coa súa vida. O problema, indica, xurdiu cando descubriu que había cousas que «acougaban a súa inquedanza permanente». Foron as que remataron por matarlle de xeito accidentalmente fatal, ao provocarlle unha parada cardiorrespiratoria da que non se recuperou.
«O que máis me afectou de que a historia a miña familia sexa pública é o estigma das drogas», apunta Alba no documental, que asegura que, cada vez que alguén a quería atacar, usaban sempre este tema. «Creo que fai falta moita comprensión niso porque somos unha xeración que compartimos unha historia. Os nosos pais foron daquela época e viviron esas cousas», reflexiona.