Revolucionou a novela policíaca española cunha prosa áxil. O seu último libro «Unha gota de afecto» publicouse este mesmo ano
18 jul 2025 . Actualizado á 12:33 h.Autor dunha saga de novela negra protagonizada por unha xuíza de instrución, de prosa áxil e sensible, José María Guelbenzu deu un xiro á novela policíaca en España desde que no 2001 publicase Non acosen ao asasino. Este escritor, editor e crítico literario morreu este venres, aos 81 anos, segundo confirman os seus achegados. Cunha traxectoria vinculada ás editoriais Taurus e Alfaguara, que dirixiu nas décadas dos setenta e oitenta, foi finalista do premio Biblioteca Breve coa súa primeira novela, asinada en 1967, e que publicou naquela editorial nos seus anos míticos e de máis prestixio.
Autor prolífico, dedicado en exclusiva á literatura desde facía catro décadas, a súa última novela, Unha gota de afecto, distribuíuse este mesmo ano. Precedérona O amor verdadeiro (2010), Mentiras aceptadas (2013), Os poderosos quéreno todo (2016), Na cama co home inapropiado (2020) e Mediodía no tempo (2023), todas publicadas por Siruela.
Amigo dos seus amigos e tosco cos estraños, como lle describen os seus coñecidos, Guelbenzu desenvolveu o seu personaxe Mariana de Marco, a xuíza instrutora, durante 21 anos en dez obras, ata pechar a serie no 2022 con Asasinato no Xardín Botánico. Unha delas, O irmán pequeno, mereceu o premio Torrente Ballester no 2010. Outros recoñecementos foron o Premio da Crítica Española en 1981, o Premio Praza & Janés en 1991 e o Premio da Crítica de Madrid en 2016.
Figuras da literatura lamentaron o seu falecemento. En redes sociais, Marta Rivera da Cruz, tamén concelleira de Madrid, defíneo como «grande escritor e estupenda persoa» e Martín Casariego asegura que se trata dunha «figura literaria imprescindible durante décadas».
Nunha das súas poucas entrevistas concedidas recentemente aO Norte de Castela, na que falou de si mesmo, asegurou que o seu labor crítico era «o paraíso e a vida paradisíaca para min, demasiado pechada, quizá. Ler a outros é como a vida». E sobre o seu oficio de editor, mantivo que «foi o meu soldo, non vou dicir que fose desagradable, pero eu sabía que non podía vivir da literatura. Entón, moito mellor nunha editorial que nunha fábrica de madeiras. Pero o que máis me gusta é escribir».