Mike Tyson morde a lona

Borja Crespo MADRID / COLPISA

SOCIEDADE

Patrick Harbron / Hulu

O boxeador máis polémico da historia protagoniza esta serie que describe as luces e sombras dun ídolo de barro

21 sep 2022 . Actualizado ás 05:00 h.

A pasada semana, nunha discutible manobra de mercadotecnia, celebrouse o Disney Plus Day para conmemorar o aniversario do lanzamento da plataforma do xigante do entretemento. A celebración consistiu en estrear en streaming do tirón varios agardados lanzamentos, entre eles Mike, biopic sobre o mesmísimo Mike Tyson, un dos deportistas máis polémicos da historia. Entre a copiosa avalancha de estreas, esta produción de ritmo acelerado merece ser rescatada, dado o seu indubidable interese como retrato do ascenso e caída dun de tantos ídolos made in USA, un boxeador que chegou ao cume desde a nada para converterse nunha caricatura de si mesmo coa inescusable complicidade dos medios. A carnaza é a carnaza.

A traxectoria de Tyson é pasto do sensacionalismo polo seu propio peso, pero non adoita ser habitual que este tipo de suxeitos convertidos en ídolos partindo de cero, acostumados levantarse do chan unha e outra vez, sexan tratados con mesura cando a súa carreira se resente e asómanse ao precipicio. Botar máis leña ao lume é o tristemente habitual nos noticiarios, nos círculos e onde toque. Para que este comportamento humano inxusto quede claro, a serie dedicada a un dos boxeadores máis famosos de todos os tempos comeza cunha imaxe que lle perseguirá por sempre: a dentada na orella do seu adversario sobre a lona. Chuspir o anaco de carne envolvido en sangue, o pedazo de Holyfield, conxélase ante os nosos ollos como espectadores e o propio Tyson, cunha voz en off, rebobina para contar a súa historia, facéndonos partícipes da decadencia do espectáculo que está por vir. Convertido nun monologuista, nun coach simpaticote, vestido con traxe nun gran auditorio fronte a unha audiencia concorrida, o protagonista debulla as súas vivencias desde unha dura infancia nos suburbios onde cultivou os seus primeiros traumas. Era un neno pequeno e regordete, vítima de bullying ao cecear cando falaba. A malleira diaria, formar parte dunha familia desestructurada tampouco axudou ao seu crecemento persoal desde a suposta normalidade.

Tyson converteuse nun loitador, sacou toda a súa rabia no momento no cal foi testemuña da decapitación dunha pomba que el mesmo coidaba na azotea dun edificio. Varios rapaces rodeábanlle, ríndose e sinalándoo, mentres o líder do grupo se choteaba do bobo amante dos paxaros. O chorro vermello que saíu do pescozo do animal foi a gota -de sangue- que colmou o vaso. Mike golpeou ao abusador con man firme e o noqueó fronte aos seus colegas. Así se gañou o respecto da manda e pasou a converterse nun ladronzuelo influente na veciñanza. Non sabía nin ler nin escribir e buscábase as castañas indo polo mal camiño, razón pola cal acabou cos seus ósos no cárcere. As malleiras da súa nai solteira non lle amedrentaron. A mesma muller que se foi deste mundo antes de tempo, sen saber que o seu vástago ía triunfar nun futuro. O mozo perdedor non agardaba saír nunca do barrio, nin sequera pensaba en cumprir os vinte anos, pero o seu nome luciu en letras de neón en auditorios inmensos, sen perder o seu aparente carácter autodestructivo.

Nada que non saibamos

A miniserie Mike está dispoñible en Disney +. Cada capítulo ofrece unha duración levadía, ao redor dos 25 minutos, o que facilita a súa dixestión. A narración é áxil, con instantes e cortes propias da linguaxe videoclipero. Hai movementos de cámara frenéticos, a intres bruscos e apresurados, nunha montaxe que tritura varias secuencias en paralelo, podendo lembrar ao cine de Guy Ritchie (Snatch: porcos e diamantes). Figura na realización o cineasta Craig Gillespie, responsable da recomendable Eu, Tonya, outra historia dunha deportista que se deixou levar polas malas influencias e acabou como o rosario da aurora. As escenas protagonizadas polo Tyson monologuista, con momentos mirando a cámara, altérnanse con fragmentos da súa aparatosa existencia ao longo do tempo. Ás veces o actor rompe a cuarta parede en beneficio dun ton persoal, algo «tarantiniano», que funciona por refachos e pode non ser prato para todos os gustos. Replícanse momentos televisivos e aquelas anécdotas que converteron ao boxeador nunha lenda con máis sombras que luces. Tyson pasou polo cárcere e varios correccionales, o seu segundo fogar. Aprendeu en prisión a boxear a cambio de portarse ben. Aplicarse salvoulle da queima, pero a excentricidade chegou coa fama e a festa rematouse.

Mike é a historia dun paria que acada o éxito, unha figura que encanta na cultura estadounidense. Como sobe, baixa de súbito. Estrelas que se converten en seres grotescos, métense en leas, ás veces delirantes, e acaban sendo unha caricatura do soño americano. A serie non descobre nada que non saibamos neste sentido. Ilustra as tropelías do deportista, ben interpretado principalmente por un musculado Trevante Rhodes, maqueado para a ocasión, ao que vimos en Moonlight . Acompáñalle, entre outros rostros, un Harvey Keitel case descoñecido, lucindo unha prominente calva no papel do adestrador cascarrabias que axudou ao boxeador a ser un crac repartindo guantazos.