Dolores Vázquez: «No cárcere chamábanme de todo, bollera, lesbiana, cousa que eu nunca sentín»
SOCIEDADE
A galega, vítima do maior erro xudicial en España, reclama que o Estado lle pida perdón no documental de HBO «Dolores . A verdade sobre o caso Wanninkhof»
22 oct 2021 . Actualizado ás 16:10 h.Dolores Vázquez, que pagou con 519 días de prisión por un crime que non cometera, fala por primeira vez do seu caso, o maior erro xudicial na historia de España, en a docuserie Dolores . A verdade sobre o caso Wanninkhof, producida por Toñi Moreno e que o vindeiro martes 26 chegará a HBO Max.
Vázquez regaba o xardín do seu chalé cando dous axentes da Garda Civil presentáronse na casa, léronlle os dereitos e a esposaron. Fora acusada o asasinato de Rocío Wanninkhof, a filla da súa exparella, Alicia Hornos . A nova, de 19 anos, desaparecera o 9 de outubro de 1999 na Cala de Mijas (Málaga). Uns días máis tarde, o 2 de novembro, un home achou o seu corpo sen vida nuns terreos situados entre Marbella e San Pedro de Alcántara. Fora apuñalada repetidamente.
O suceso conmocionou á opinión pública, e a Garda Civil tratou de acelerar as súas pescudas sen evidencias, baseándose en conxecturas e estreitando o círculo sobre Dolores . Pronto se elaborou a teoría do móbil perfecto: unha vinganza sentimental porque a nai non quixera volver con ela.
«Metéronme nun calabozo, pero non me explicaban nada e non tiña voz. Acendíanme e apagábanme a luz e dicíanme: 'Sabemos que che dá medo a escuridade'. Non era certo, pero si que teño un pouco de claustrofobia», afirma Dolores en declaracións do propio documental recollidas por Colpisa.
Aterida de frío, aniñouse xunto á parede: «Só quería que me levasen ante o xuíz para declarar». Non cría o que lle estaba pasando, «era un pesadelo», relata con emoción. Cando se presentou ante o maxistrado -«teño a súa cara gravada», di-, non entendía ningunha das preguntas que lle facían. «Eu pensaba que me ían deixar en liberdade. Sempre tiven fe na xustiza, pero ese día deixei de crer», expón.
«No cárcere estaba lonxe do suicidio, tiña que loitar. Os berros eran tremendos, chamábanme de todo, a bollera, a lesbiana, cousa que eu nunca me sentín así», sinala Dolores Vázquez noutros fragmentos desta produción recompilados por Europa Press. A galega asegura que toda o seu vida lla debe a Sonia Carabantes.
«Non son lesbiana perversa, non podo saír do armario cando eu non me sentín ao 100% lesbiana, non todas as mulleres son lesbianas por ter tido unha experiencia cunha muller. Sempre me buscaron a min as mulleres, eu nunca fun detrás dunha muller», relata Vázquez, de quen se ofrecían detalles como que «fixera kárate, que era deportista, que era moi masculina» como elementos negativos.
Tras ter sido condenada e encarcerada sen motivo, Vázquez sempre agardou «un perdón por parte da Garda Civil, do Ministerio do Interior, do Fiscal» e que «admitan que se equivocaron» con ela. «Se non me dan indemnización que se esquezan, que co perdón fose suficiente», para engadir que cre que o Estado debe pedirlle perdón.
Neste punto, Dolores Vázquez subliñou que cre que a Garda Civil «utilizou toda esta trama de fabricación de mentiras, de calumnias»: «Utilizárona e souberon facelo, igual que os medios que neste país ou che afunden ou che elevan. Parece que a xente non quere ver nunca a verdade».
«Dicíanme que o fixo e non o lembraba, que a acoitelou e non o lembraba. Rocío era unha filla para min», apostila Dolores Vázquez, quen lembra que, tras saír do cárcere, sentiu «medo a volver a prisión sen motivo» e a volver comerse «o marrón»: «Eu non matei a Rocío e mira onde rematei».
Na actualidade, Dolores Vázquez vive en Betanzos , cidade onde naceu e onde leva «unha vida normal», aínda que non volveu «a ter unha vida normal». «Mentalmente síntome máis forte e necesito que a xente saiba un pouco máis do caso e que isto non volva ocorrer», aclara.
Ningunha entrevista en vinte anos
A produtora do documental, a presentadora Toñi Moreno, quen no seu día cubriu o caso para o programa Andalucía directo en Canal Sur, asegura que non foi doado convencela para que ofrecese por primeira vez a súa versión ante as cámaras. «Loli non deu ningunha entrevista nestes vinte anos», explica. «Cando a volvín ver, atopeima ancorada nese momento da súa vida e díxenlle: 'Mira Loli, necesitas dar un paso á fronte porque vives no que che pasou e no que che fixeron'», relata.
O factor que fixo que se decidise a contar a súa historia foi o feito de saber que a nova xeración que actualmente estuda Dereito ou Xornalismo non sabe quen é nin o que ocorreu co seu caso. «Creemos -dixéronlle- que esa xente merece que lles fales do erro xudicial máis grande que se cometeu neste país para que isto non volva pasar». Por iso accedeu a relatar os duros días que pasou en prisión por un crime que, como máis tarde se descubriría, cometera un cidadán británico, Tony Alexander King.
O trato rudo dos funcionarios no cárcere atemorizouno, pero o que máis a impresionou foron as celas. «Tiña pesadelos co son dos ferrollos», comenta. Comezou a facer bolitas de papel hixiénico para taponar os seus oídos e apagar o seu ruído ensordecedor. Illada por prevención do resto de reclusas na prisión de Alhaurín, os berros de «¡bollera!, ¡lesbiana!, ¡asasina!» sacudían os muros do cárcere cando por megafonía unha voz anunciaba que tiña visita do seu avogado. Pasaban os meses e a Garda Civil seguía sen probas, agardando a que se derrubase en calquera interrogatorio. Pero Loli non cedeu.
O xurado popular condenouna a quince anos e un día, pero o seu avogado presentou un recurso contra a sentenza ante o TSJ de Andalucía, que ordenou celebrar un segundo xuízo á vista da falta de motivación detectada no veredicto do xurado. Dolores saíu do cárcere tras pasar 17 meses en prisión e foi outro terrible suceso o que probou a súa inocencia. Os restos de ADN achados no cadáver de SoniaCarabantes, unha moza de 17 anos, asasinada en agosto do 2003 en Coín (Málaga). Xunto ao seu cadáver, apareceron restos de ADN que coincidían cos que foran achados nunha cabicha que foi recollida no seu momento xunto ao corpo de Rocío. Pertencían a Tony Alexander King, quen acabou confesando a autoría de ambos os crimes.
Loli se autoexilió no Reino Unido, non volveu traballar, nin se namorou e hai uns anos regresou ao seu Betanzos natal. «Ao final -explica Moreno- foi moi xenerosa e creo que isto é un antes e un despois na súa vida, creo que para ela foi unha catarse».
Nunca recibiu indemnización algunha nin desculpas por parte do Estado ou a xustiza. «Este documental pon ao descuberto os fallos do sistema e a pouca empatía e humildade de moitas persoas. Ata o ministro do Interior de entón, Anxo Acebes, chegou a dicir que Dolores tiña un perfil delincuencial a unha señora que nin sequera tiña unha multa de tráfico», sostén Toñi Moreno. Iso si, a xornalista ve moi difícil que se acabe cos xuízos mediáticos. «É moi complicado porque mentres iso xere ingresos... Agora, dentro de todo iso, ti podes contar a verdade. Temos que facer autocrítica», di.