O inferno de Carles Francino con o covid-19: «Sufrín un ictus e perdín a voz»

Martín Bastos

SOCIEDADE

Carles Francino, muy emocionado, en su regreso al programa «La Ventana»
Carles Francino, moi emocionado, no seu regreso ao programa «A Fiestra» Cadena Ser

O locutor volveu á radio tras 47 días e relatou o seu paso polo hospital: «Paseinas canutas. Asusteime»

11 may 2021 . Actualizado ás 08:47 h.

O locutor da cadea Ser, Carles Francino, reencontrouse este luns cos seus oíntes no programa A fiestra. Levaba 47 días afastado das ondas, e agora quixo narrarlles como viviu este tempo no que loitou contra o coronavirus e logrou superalo. Moi emocionado, Francino, de 63 anos, relatou que despois de ter estado en contacto cunha persoa infectada, ao aire libre e con máscara, «funme a casa encabuxado como unha mona porque pensaba que era unha medida esaxerada». 

Na empresa consideraban que o mellor era tomar esa decisión, aínda que o locutor non estaba moi de acordo ao principio. Aos cinco días todo cambiou e ingresou cunha febre moi alta na Fundación Jiménez Díaz de Madrid. «Paseinas canutas nalgún momento, sobre todo durante 48 horas, en que os indicadores ao parecer eran bastante malos, incluído un ictus do que, afortunadamente, parece que non me quedou ningunha secuela. Perdín seis ou sete quilos, perdín moita masa muscular, ademais perdín a voz, non é que teña moita, pero a pouca que teño perdina. Asusteime, pero bo, eu saín. En cambio, o contacto estreito, que é un familiar moi próximo, morreu o 12 de abril, e outra moi próxima, recupérase lentamente tras pasarse case un mes na UCI. Ademais, a miña muller, e os meus fillos pequenos tamén sufriron o ataque do covid, aínda que con menor virulencia», relatou moi afectado, ao bordo das bágoas, tendo que parar en varios momentos o seu discurso ao comezo do programa. 

«É posible que nos esquecemos dos sanitarios? Onde quedaron aqueles aplausos das oito da tarde?», preguntouse o locutor de radio. «Hai momentos nos que lles notas cansos, asustados tamén... e encabuxados, sen dúbida. O cal me leva á segunda reflexión. Como non van a cabrearse Laura, enfermeira, ou Alejandro, enfermeiro, dous dos que me atenderon a min, como non van a cabrearse vendo o que se viu esta fin de semana? Que na UCI do Clínico de Madrid escoitásese o ruído do botellón na rúa a verdade é que non ten nome», reflexionaba visiblemente encabuxado. 

«Non vou entrar en análises políticas, nin en decodificar resultados electorais, que cada un vote a quen lle dá a gana, faltaría máis», engadía. «Pero só digo unha cousa: o covid afectou a moita xente, a moitísima, pero a outra moita non. E teño a sensación de que nese segundo colectivo, maioritario por sorte, as alusións a mortos, a contaxiados, a hospitalizados… xa sobran, molestan, non? Só así se explican algúns comportamentos. E si, claro que determinados discursos políticos ou decisións erróneas fomentan eses comportamentos. Pero hoxe non quero entrar en iso», proseguía. 

«Non é que eu teña vivido algo diferente ao de miles e miles de familias, pero como teño un pequeno altofalante, a ver se contalo serve de algo ou me serve de algo», argumentaba Francino antes de comezar o seu relato. 

«Un cariño que á miña familia e a min, sinceramente, desbordounos nestas semanas tan complicadas. Non só dos amigos máis próximos, das burbullas familiares, senón da radio, de toda a radio, dos compañeiros, das compañeiras, dunha chea de oíntes, de persoas que un día entrevistaches... foi abafador. Se o cariño fose unha hipoteca, eu estaría a pagar prazos o que queda de vida», proseguía. 

«Tiveron que pasar 47 tardes para que el, unha persoa sen patoloxías previas, forte, con saúde de ferro, poida recuperarse», dicía o seu compañeiro Roberto Sánchez. «Volveu pletórico, ten unha pinta estupenda e abraza igual de forte», engadía Ángels Barceló. 

A finais de marzo, Sánchez, que seguiu á fronte do programa desde hai 47 días, relataba que estaban en cadro de persoal. «Se normalmente estamos a traballar agora na redacción en torno ao 40-50 % do equipo, hoxe a duras penas estamos o 20 % e co reforzo dunha compañeira da Vivir», engadía.