A presentadora narra nun libro a difícil experiencia de perder a un ser querido
19 abr 2021 . Actualizado ás 09:29 h.Despois da tempestade vén a calma. É o que me conta Arantza Furundarena sobre Paz Padilla. Di que tras un ano infernal, no que viu morrer á súa nai e, catro meses despois, ao seu marido dun tumor cerebral fulminante, a actriz comeza a percibir a luz. Acaba de publicar O humor da miña vida e xa vendeu máis de 25.000 exemplares nunha semana. A editorial Harper Collins saca agora a cuarta edición. «Non é un libro de autoaxuda», cóntalle a Arantza esta locuaz, simpática e extrovertida gaditana, capaz de falar con humor ata da morte. Non é un manual de autoaxuda, pero podería axudar ás persoas que, como lle ocorreu a ela, deben enfrontarse á difícil tarefa de acompañar a un ser querido nunha enfermidade terminal. «A xente dime que chora e ri ao lelo, e iso emocióname».
O que relata a presentadora é a «preciosa historia» que viviu co seu primeiro amor, Antonio Vidal, ao que coñeceu aos 14 anos e co que volveu coincidir dúas décadas despois. «Reencontrámonos, amámonos, casamos... E de súpeto aparece a enfermidade e a morte. Entón dígome como podo axudarlle a transcender, como podo atopar consolo a esta dor tan grande que teño na alma». No seu libro explica o proceso que viviu paralelo á agonía do seu marido. «Busquei respostas na relixión, a filosofía, a física cuántica, nos psicólogos. Lin miles de libros de autoaxuda».
Expertos en coidados paliativos, como o doutor Enric Benito, e psicólogos tan coñecidos como Rafael Santandreu asesoraron á presentadora nos momentos máis duros. «Apoieime en grandes profesionais para entender como podía axudar a Antonio a morrer, para comprender que tiña que deixalo ir, que non podía enterrarme en vida con el». Hoxe Paz confiesa que segue namorada de «o seu» Antonio, «e creo que así vou estar toda a vida». Pero tamén admite ter unha gran capacidade de amar. «Penso que unha vida son moitas vidas. E non hai que deixar de querer».
O que ten claro é que «por moito que ti che escondas, a morte píllache. Ao final enfróntasche a ela, a túa ou a dos teus seres queridos. E iso pódese vivir sen angustia. Eu ao final conseguino». Pero non se librou de sufrir o inevitable duelo. «Estiven un ano sen durmir, choraba de forma desconsolada. Aínda hoxe sigo chorando todos os días, pero xa choro sen angustia. Creo que iso o superei. Teño a tristeza, boto moito de menos ao meu marido, pero aceptei que se ía morrer, acompañeino ata o final e agora teño unha paz inmensa. Aprendín a afrontar a morte. E síntome un pouco máis sabia».
Nada en Cádiz hai 51 anos, María da Paz Padilla Díaz é a sexta de sete irmáns, e declara ter tido unha infancia moi feliz. «Na miña casa sempre había alegría a pesar de ser unha familia moi humilde e de ter pasado moitas penalidades». O seu pai traballaba como cristaleiro e tramoyista e a súa nai era unha andaluza vitalista e resiliente que, a pesar de ter enterrado aos seus catro irmáns e aos seus pais, cando lle tocou a hora de deixar este mundo proclamou: «Ten guasa terse que ir de aquí co ben que se está». Paz, que de nena era «unha cachonda e unha golfa, no sentido de estar todo o día na rúa», tomou a vez da súa nai no de levar sempre o humor por bandeira.
A súa filla, Anna Ferrer, que aos seus 24 anos triunfa nas redes como «influencer», tamén herdou a vitalidade da súa avoa. «Cando me separei -lembra Paz-, a miña filla tiña cinco anos e díxenlle: ‘Gorda, aquí tesme que axudar, porque eu son artista e hai cousas nas que ti che tes que apoiar en min e outras eu en ti. E así foi». Hoxe a presentadora presume de filla economista e emprendedora. «Eu tamén son moi inqueda, o mesmo restauro mobles que pinto ou me poño coa xardinería ou a electricidade. Eu son máis feliz en Leroy Merlín que en Loewe, xúrocho».
«Vacinareime»
Antes de triunfar como humorista, a versátil Padilla estudou Belas Artes e traballou como auxiliar de enfermería. O mes pasado, contraeu o coronavirus. «Estiven dous días ingresada, con osíxeno, pero puxéronme heparina e mandáronme a casa. Agora estou sa e teño anticorpos. Con todo, cando mo indiquen vacinareime porque eu quero viaxar. Á India, a África, a eses lugares onde realmente está a vida, porque isto noso é unha burbulla artificial».
Despois de todo o vivido, as murmuracións e as batallas campais do estudio resúltanlle insignificantes á presentadora de Sálvame'. ‘Agora, cando ve encerellarse a eses furibundos tertulianos por asuntos banais, non pode evitar pensar que queda moito camiño por percorrer».
