Patricia Pardo, de «O programa de Ana Rosa»: «Os galegos non somos bobos, somos moi intelixentes»

Mónica Pérez
Mónica Pérez REDACCIÓN / LA VOZ

SOCIEDADE

Mediaset

A presentadora protagonizou un momento viral con Ana Rosa Quintana tras unha noticia dunha estafadora que puña  acento galego

03 mares 2021 . Actualizado ás 13:13 h.

A xornalista galega Patricia Pardo protagonizou fai uns días unha anécdota que se fixo viral xunto á súa xefa, Ana Rosa Quintana. A santiaguesa asegura que non foron conscientes de que podería chegar a viralizarse como ocorreu e quere deixar moi claro que Quintana se rio coa súa reacción, pero nunca do acento galego nin dos galegos.

—Como viviu o episodio que se fixo viral sobre o galego con Ana Rosa Quintana?

—Foi unha anécdota e máis nada que iso. Xúroche que xamais na vida pensei que se fose lear o balbordo que xurdiu por mor daquilo. Intentámolo arranxar ao día seguinte pero tampouco sen moito detalle porque non consideramos que fose necesario. Nin sequera foi un pique, nin eu boteille en cara nada a ela (Ana Rosa Quintana), nin nada diso. Viñamos dunha última hora dunhas irmás estafadoras de Talavera que una delas dedicábase a usar o acento galego, dicía que viña de Galicia, que tiña vacas, que ela só sabía traballar con vacas e que non sabía moverse por Madrid. E utilizaba o acento galego como moi esaxerado intentando demostrar máis candidez ou máis inxenuidade.

—E enfadouse.

—A min enfadoume o feito de que se utilice o acento galego como para facer parecer á xente máis inxenua, máis cándida ou máis boba. Ana Rosa se rio porque eu son unha muller con moito carácter e ela sempre me di: «É que es de mecha curta, es como un torito ponche o pañuelito vermello e alá vas ti». Ela estábase rindo de min, do meu cabreo, pero en ningún momento do acento galego, pódocho asegurar. É que a Ana Rosa lle encanta o galego, Galicia, ten moitísimos amigos galegos, ha ir moitas veces con xente da cadea... Sempre fala do camiño de Santiago, encántalle as Rías Baixas,... En estudio non o vivimos como un enfrontamento. Sorprendeunos a repercusión que tivo un momento tan absurdo. Pasa moitas veces Ana ri moito de min, métese comigo e dime que teño que acougarme: «Non cho podes tomar todo tan a peito». Se hai unha cousa que me enfada, enfádome moitísimo, son moi vehemente, cústame moito calarme. Pero en prato pódocho asegurar que non o percibimos así nin foi a súa intención.

Ana Rosa sempre me di: «É que es de mecha curta, es como un torito ponche o pañuelito vermello e alá vas ti»

—Non houbo entón pique algún entre Ana Rosa Quintana e vostede.

—Non, eu non lembro o que dixen pero seguro que eu cando estaban dando a última agora e cos micrófonos apagados eu estaba como tola dicindo «pero que se creron, que somos bobos?». Ela xa estaría a me dicir: «Patri por favor, outra vez vasche a enfadar, vas estar toda a sección encabuxada co mundo. É que a min me molestan moito as inxustizas, hai xente que igual é máis mesurada, pero a min pásame o contrario, son moi vehemente e teño eses arranques. E menos con Galicia. Ana sempre fala de certos sitios porque ten máis apego, máis cariño... Ela sempre fala de Sevilla porque o seu marido é sevillano e quere moito Andalucía porque veranea alí, pero é que me consta que lle gusta moito Galicia. Lugares que coñece, tradicións moi nosas, viaxou moito a Galicia con moita xente e coñece lugares específicos que só pode coñecer unha persoa porque lle gusta.

—Enfadoulle ese «aldraxe» aos galegos.

—Sentoume fatal a noticia, cando utilizan un acento para burlarse ou para achegar unha connotación inxenua, cándida, non me gusta nada que nos tomen por bobos, non o somos. Somos xente moi intelixente, faltaría máis. Enfadeime de verdade, pola noticia en si, pola utilización do acento galego para deixarnos quedar por bobos de cara aos anciáns: Unha galega que non ten nin idea de moverse en cidade coma se fose terceiromundista, coma se non estivésemos á altura dunha cidade como Madrid.

—Coas restricións fará tempo que non vén a Galicia, terá os sentimentos a flor de pel.

—Iso seguro, dáche conta de que eu non vou a Galicia desde xuño. Celebrei San Xoán, que é a miña festa favorita do ano. Non vexo á miña familia desde xuño, entón é verdade que teño a morriña moi a flor de pel. Se cadra saíume máis a vea galega porque teño a morriña a flor de pel.

—Como viviu este ano de pandemia a nivel persoal e profesional?

—En protocolo temos un protocolo moi estrito e na nosa produtora en Unicornio fomos pioneiros poderiamos dicilo. A primeira persoa que se foi de retén a casa de todo o programa fun eu. Antes do confinamento dos nenos en Madrid e do estado de alarma, en previsión do que puidese suceder. Fíxose como un equipo paralelo por se caía alguén do equipo para poder traballar. Tocoume facer retén e estiven case tres meses sen saír da casa. E eu cumprino a machada porque entendín que se me estaban encomendando non contaxiarme ou coidarme ao máximo ou estar ben para substituír a Ana, tíñao que facer. E fíxeno. Non facía nin a compra, nin saía a pasear: estaba todo o día en casa. Ao principio fíxolleme moi duro e logo xa empecei a entrar por videollamada, xa tiña un papel modesto e entraba a diario. Eses primeiros meses foron horribles. Logo si que é verdade que a actualidade está marcada pola pandemia pero estamos a recuperar desde hai meses máis sucesos máis noticias doutro tipo... Para ampliar un pouco o abano, para que non só sexa falar de coronavirus. Si que é verdade que no profesional marcouno todo. Temos unhas medidas e uns protocolos moi estrito: temos que estar todo o intre coa máscara, tómannos a temperatura,... Os reporteiros non poden entrar en Mediaset, fanse quendas... no meu caso eu non podo entrar na redacción desde as sete da mañá. Entro ás cinco e podo estar no computador dúas horas e a partir dese momento podo estar ou no camerino ou no estudio. As dinámicas de traballo cambiaron moitísimo.