O sábado, o «desenfreo» na praza da Verdura de Pontevedra obrigou a intervir á policía. O domingo, antes de servirlles, os camareiros lanzaban serias advertencias a quen se sentaban nas terrazas
01 mares 2021 . Actualizado ás 21:07 h.O centro histórico de Pontevedra é, en realidade, unha gran terraza. A condición peonil da cidade favorece aos negocios hostaleiros, que poden montar veladores en practicamente calquera rúa sen que os coches molesten a quen gozan dunha cana ao descuberto. Aínda así, hai recunchos privilexiados, onde consumir nunha terraza é facelo nunha antiga praza de pedra coqueta, fermosa, chea desa vidilla que tanto nos gustaba ata que apareceu a pandemia.
Sin duda, dous deses lugares son as prazas da Verdura e a Leña, os corazóns da zona monumental. Estase tan ben aí que o domingo, co sol de mediodía como testemuña, María José, unha pontevedresa que recoñecía que desde o venres visitou a hostalería varias veces, agardou máis de media hora longa de reloxo sentada nun banco da praza á espreita dunha mesa. «Creo que lle demos pena aos mozos que estaban aí sentados e deixáronnola», contaba entre risos mentres apuraba unha cana coas súas dúas boas tapas no bar Os Carballos.
María José, de mediana idade, tivo paciencia. Agardou nun banco, coa súa máscara e as súas ganas de tomarse a cervexa. O problema é que outros, o sábado, non o fixeron. E a praza da Verdura, esa mesma que o domingo ao mediodía estaba moi concorrida polo terraceo e quen agardaban mesa, pero que daba unha imaxe de orde, de cordura de tempos covid, o sábado pola tarde converteuse nun auténtico «desenfreo». Por iso é polo que tivese que acabar intervindo a policía para desaloxala, quedando así inxustamente manchado o terraceo pontevedrés cando, en realidade, só se necesita pasear pola zona monumental para comprobar o esforzo de moitos hostaleiros por cumprir as normas, aínda que ás veces lles parezan certamente «absurdas», como a que lles obriga a montar toda a terraza como outrora e precintar as mesas que non utilicen.
Volvamos ao sábado pola tarde. Non faltaba demasiado para que os bares tivesen que pechar cando a Policía Local de Pontevedra tivo que intervir na praza da Verdura. Desaloxou e pechou os bares porque unha marabunta de cidadáns arremuiñábase ao redor dos tres locais hostaleiros que alí se sitúan, nos bancos deste espazo público, as escaleiras de pedra que hai ou calquera outro recuncho. Moitos deles levaban bolsas con bebida, como claro indicativo de que habían ir alí a montar botellón. Outros, negábanse a separarse das mesas dos bares aínda que os hostaleiros llo pediron de todos os xeitos posibles. E, algúns máis, recibiron aos axentes con insultos ou cancións.
A algarada foi tal que aos hostaleiros non lles pareceu mal que chegase a policía e mandase parar. Todo ao contrario, agradecérono: «¡Menos mal que veu a policía e desaloxounos as terrazas, menos mal!», dicía María, desde o bar Os Carballos. Logo, contaba que a situación vivida foi desesperante: «Eu xa o dixen o venres, que temía o que pasase ao día seguinte. E por desgraza non me equivoquei. Foi unha cousa terrible. Veu moitísima chavalada, moi novas e con moitas ganas de beber. Nós dixémoslles que só lles iamos servir se eran catro e así o faciamos. Pero cada vez que nos dabamos a volta aparecían unha chea ao redor da mesa. Botábalos unha e outra vez e non había xeito... e logo outros facendo botellón ao lado. Estou agradecidísima á policía porque o fixo moi ben botándoos a todos. E miúda paciencia teñen os axentes, porque lles insultaban, faltábanlles ao respecto e eles aguantaban... eu creo que non sería capaz de ter ese aguante». María non é a única hostaleira que opina así. Desde o Feira Vella, Delia di exactamente o mesmo: «Isto foi terrible, foi unha auténtica pasada. A xente veu facer botellón e complicounos todo. De verdade creen que nós queremos isto? O que quero é atender aos meus clientes, que levo aquí vinte anos e sempre o fixen. Pero é que o do sábado foi terrible. Non podiamos traballar nin facer nada». A intervención policial saldouse con seis clientes denunciados e tamén unha proposta de sanción a un hostaleiro.
Que pasou este domingo? O «desenfreo» do sábado serviu de medicamento preventivo. Polo menos, á hora do vermú. A primeira cuestión a favor é que, sobre unha da tarde, non había nin rastro da marabunta de rapaces que o día anterior apareceron na praza cargados con bolsas do súper e latas de cervexa. «Aínda estarán a durmir, deixa que durman», sinalaba entre risos o cliente dunha terraza que o día anterior, atónito, presenciou o desaloxo da praza. É certo que hoxe non collía un alfinete nas mesas das terrazas e que había que agardar cola para ter sitio, pero non menos real é que se cumpría a norma de ter mesas precintadas e que a sensación era de cumprimento. Non se vían reunións de máis de catro persoas. As mesas centrais da praza estaban inutilizadas e con carteis que así llo sabían facer aos clientes.
Seguramente, o desaloxo do sábado serviu de medicamento preventivo. E, o domingo, o que máis chamaba a atención, era como os hostaleiros se preocupaban de que quen collesen mesa tivesen claras as normas. Manuel, Mikel, Adriana e Pablo, catro universitarios que estaban facendo unha rolda de vermús, estiveron un intre sentados nun banco agardando a ver se quedaba unha mesa libre no FeiraVella . Viron que se levantaban uns clientes e alá foron. Pararon a tempo, antes de sentarse: «Teñen que desinfectar primeiro, non vos sentedes», dixo un deles. Aos poucos minutos chegou Delia, a camareira, desinfectante e trapo en man. Cando os rapaces se acomodaron, Delia tomou a palabra: «Mirade, vou ser moi clara convosco. Sodes catro, non se vos ocorra que veña ninguén máis na mesa, porque se hai máis xente xa non é que non lle vaia a servir, que por suposto que non, é que vos levanto ao momento, pagades e ídesvos. Así son as normas. Non quero vervos sen máscara se non estades a beber, nin tampouco fumando. Por favor, pídovos que non escondades o cigarro aceso baixo a mesa, xa o fixeron e doume conta e tamén vos boto», díxolles. Eles asentiron. É máis, agradecéronlle o recordatorio: «Ten toda a razón, porque ao final o prexudicado cando non se cumpre é o bar», indicaban. Logo, chegaron os vermús e eles seguían cos seus cobre bocas postos e sen ter recibido a ningún visitante indebido. E Delia, profesional e amable, sorriulles de orella a orella mentres lles puña o seu.
En realidade, a Delia e a María, hostaleiras e currantes, gustoulles que a fin de semana puidesen facer o seu traballo sen ese barullo do sábado polo medio. Non puido ser e iso fíxolles vivir un pesadelo. Marta González, outra hostaleira, que ten o emblemático local A Gramola nunha praza moi próxima á Verdura e tamén fetiche do terraceo en Pontevedra, a praza de Méndez Núñez, xa intuía que algo así podía pasar e por iso decidiu non abrir. Hai meses, na anterior desescalada, xa viu que era moi difícil controlar a situación polas persoas que se arremuiñaban nas mesas. Esta vez, «con toda a dor da alma», simplemente, non levantou a persiana.
