«Morreu un voluntario da mesma vacúa en probas do covid que eu me puxen, pero non foi pola vacina»

Joan Pons Laplana, un enfermeiro catalán ao que os precarios soldos de España empurraron a marcharse a Inglaterra a buscar traballo hai xa dúas décadas, chegou un día á súa casa emocionado. Con 45 anos, casado e pai de tres fillos, ía contarlle á súa familia que decidira a ser voluntario para que lle puxesen unha das candidatas a vacinas do covid-19 que está en probas, concretamente, a de Oxford —que é da que chegarán a España 31 millóns de doses—. E pensou que os seus estarían tan contentos como ela pola súa contribución á saúde pública. Pero as cousas non foron así: «A miña muller e o meu fillo maior, que ten 18 anos, dixeron que estaba tolo. Ela deixou de falarme varios días... Foi duro. Tiñan moitísimo medo. Tiven que empregarme a fondo, comprar moitas flores e empregar moita pedagoxía para que me entendesen. Quixen que o meu fillo fose tamén voluntario e insistiu en que cun tolo na familia xa abondaba».

El non chegou a sentirse tan atemorizado. Iso si, recoñece que un calafrío lle invadiu o corpo cando asinou «un papel no que dicía que se trataba dunha vacina experimental que podería provocar un choque anafiláctico e morrerme». Pero, como a persoa optimista e solidaria que é, centrouse en dous pensamentos: «Pensaba en que o covid róubanos a vida, que lle está roubando a mocidade aos meus fillos, e que por iso tiña que ser voluntario. Porque sen voluntarios non hai vacúas. E pensaba tamén en que a doutora que lidera a investigación da vacina púxolla aos seus propios fillos».

Así que, fai catro meses, puxo a disposición o seu corpo para a picada. Sabía que era un voluntario idóneo por ser persoal de risco, xa que traballa habitualmente con enfermos de covid-19, nun hospital da cidade de Sheffield, no norte de Inglaterra. «E, precisamente, o que se busca son persoas de risco para que se infecten de covid-19 e ver como reaccionan», explica. Puxéronlle a vacina —ou o placebo, iso non o saben os 30.000 voluntarios, xa que se trata de que non se sugestionen, nin tampouco os científicos— e comezaron a facerlle continuos recoñecementos e PCR para ver que todo ía ben. Contaxiouse de coronavirus a principios de outubro. Tivo un único síntoma: unha conxestión nasal, pero avisou a Oxford para que lle fixesen a proba e acabou dando positivo. «Pasei a enfermidade ben. Ou son forte ou a vacina axudoume, oxalá ma puxeron e non sexa placebo, porque sería que funciona», indica.

O seu enfado cos titulares

Está xa de volta no traballo. E non só no hospital. Porque Joan Pons tamén leva anos facendo outro labor. Ten máis de 39.000 seguidores nas súas redes sociais, desde onde defende contra vento e marea a sanidade pública. E aproveitou ese potente altofalante para contar o que supuxo na súa vida converterse en voluntario da vacina e como transcorreron estes meses. Onte, volvía expresarse por esta canle. Facíao con certa dose de enfado. Por que? Acaba de morrer no Brasil un dos voluntarios da mesma vacúa que se puxo el. Di que se lle encolleu o corazón ao ver a noticia. Pero que non tardou uns minutos en tranquilizarse: «Lendo entre liñas o que se dixo desde Oxford e desde Brasil queda claro que a ese home non lle puxeron ningunha dose da vacina, que lle foi administrado o placebo. Oxalá lle puxesen a vacina, igual así non llo levaba o coronavirus con 28 anos. É por ese motivo polo que continúa adiante o ensaio». A Pons dóelle que non se explique ben o caso: «Os titulares din que se morreu un dos voluntarios e parece que a vacina tivo a culpa. Non pode ser, non pode deixarse caer unha cousa así. É certo que morreu un voluntario da vacina en probas do covid que eu me puxen, pero a morte non tivo nada que ver coa vacina. É mentira», indica.

El é optimista coa vacina de Oxford e con outras candidatas. Danlle medo as apostas de China e Rusia porque cre que na carreira por ter rápido a vacina saltáronse pasos. Confía en que haxa vacúa «sexa a que sexa» antes de Nadal. Por se non é así, el xa lla pediu aos Reis Magos.

---

---