A presentadora de «España directo» na 1 asegura que nunca sacrificaría o seu «benestar emocional» a cambio de fama
01 ago 2020 . Actualizado ás 10:02 h.Veterana en multitude de formatos a pesar da súa mocidade, Ana Ibáñez asentouse como presentadora de España directo, o programa diario da 1 de TVE que presenta desde novembro do 2018 (19.15 horas). Ao principio, Ibáñez (Haro, A Rioxa, 39 anos) pensou que o seu era a radio; despois que o eran os informativos, e agora di sentirse moi «cómoda» no magacín. Di que prefire non encasillarse, porque «neste mundo», un nunca sabe que lle pode deparar o futuro.
-«España directo» acaba de cumprir 15 anos, e vostede leva catorce en TVE. Como lembra os seus comezos?
-O ano que se estreou España directo vinme estudar a Madrid. Un máster que ao verán seguinte levoume a facer as prácticas en TVE. Acórdome da emoción de entrar por primeira vez a Torrespaña. ¡e toparme con Ana Blanco nas escaleiras! Non mo podía crer.
-Poucos formatos aguantan tanto na grella. Que ten este para seguir aí?
-Á parte de que o facemos con todo o cariño do mundo, creo que somos un programa próximo, familiar e que conta cun equipo de reporteiros de primeira. E contamos a actualidade, si, pero tamén esas outras pequenas historias que non teñen cabida noutros formatos.
-Cal é o segredo?
-Saímos a buscar o auténtico, todo o que España ten que ofrecer, e contámolo como ninguén máis o fai en televisión. Estamos en todas partes, a xente séntenos como algo seu e ábrenos as portas case coma se fósemos da familia.
-Que balance fai da súa carreira na televisión pública?
-Tendo en conta que o meu era a radio e que xamais me expuxen traballar en televisión, estou bastante satisfeita a verdade (risos). Toquei case todos os paus e, aínda que sexa circunstancialmente, presentei a maioría dos grandes programas da casa: Telexornais, A noite en 24 horas, Os almorzos, España directo, A mañá da 1. Non moita xente tivo esa sorte.
-Hai algún horario que quede por explorar?
-¡Ningún! Certo é que a fin# de semana o fixen ocasionalmente, pero pasei por todas as franxas. E deles, estiven catro anos e medio de noite, entrando ás once e saíndo ás sete da mañá, e outros catro no matinal entrando ás catro da mañá. Agora valoro moito poder durmir.
-Roberto Leal deu o salto de «España directo» a «Operación Triunfo». Cal sería a súa reacción se llo pedisen?
-¡De sorpresa absoluta! Podería ser algo parecido ao que me pasou cando me chamaron a primeira vez para ser presentadora no 24 Horas. ¡Porque estaba sentada, que se non, caio do susto! Talvez fun un pouco lanzada ao dicir que si, porque nunca fixera televisión, pero aquí sigo.
-O ano pasado dicía que sempre pensara que tiña un perfil máis de informativos. Manteno ou xa prefire o magacín?
-Se algo aprendín nestes anos é que nunca tes que pensar que non es capaz de facer algo. Talvez agora non o sexas, pero dentro duns anos si. O importante é pór interese en aprender e gozar. Eu agora síntome moi cómoda en ambos os campos, e isto véxoo como unha vantaxe, porque neste mundo nunca sabes onde podes acabar.
Bo ambiente
-Cal sería o seu programa soñado?
-O que me faga feliz. E iso pasa, por amais de todo, por ter un bo ambiente de traballo. O éxito é moi relativo e non estaría disposta, por exemplo, a sacrificar o meu benestar emocional por moita fama ou diñeiro que me reportase un proxecto.
-Como viviu esta crise sanitaria profesionalmente?
-Sendo moi consciente de que estamos a vivir algo histórico. A nivel profesional foi un reto, pero agradecín poder traballar e ter unha rutina. En España directo estamos moi orgullosos de ter estado ao pé do canón a pesar das dificultades.
-Foi duro.
-Basta con imaxinar como foi para os reporteiros, os nosos e os doutras cadeas: traballar en rúas baleiras, con todo pechado e expostos como o estiveron. A pesar de todo, conseguímolo e sabemos que nos peores momentos da pandemia fomos a compaña de alguén.
-Que tiña na súa cabeza mentres presentaba o programa durante o estado de alarma?
-Durante todo este tempo eu só pensaba en poder ver á miña familia que vive na Rioxa.
-E xa a puido ver?
-Hai uns días púidenme escapar a velos. Despois de catro meses e medio, iso era o que me faltaba e goceino unha chea.
07/14/20-21/20