O perfil do ourensán que vai a Cáritas: muller, de mediana idade e con pouca formación
SOCIEDADE
Coa epidemia, no comedor social detectaron a xente con empregos inestables
11 jun 2020 . Actualizado ás 05:00 h.A memoria económica de Cáritas Diocesana de Ourense correspondente ao ano 2019 parecía xa un preludio do que virá a continuación do coronavirus. María Tabarés, directora de Cáritas, e José Anxo Feijoo, delegado episcopal, calculan que durante o estado de alarma «triplicáronse as atencións no comedor social». Antes da epidemia eran unhas 272 diarias, pero no pico de contagios chegou a haber unha demanda de 667. Agora, oscilan ao redor de 500 ao día tras o bajón da curva.
En parte por iso, desde Cáritas indican que un das súas frontes inmediatas de acción pasará por «fomentar a empleabilidad das persoas para que consigan postos de traballo dignos e decentes». Ao comedor social, segundo indican, acudiron durante a epidemia veciños da cidade cuxa economía quedou minguada polo confinamento ou directamente persoas que non cobraron os ERTE. Pero tamén acudían afectados que si teñen emprego pero marcados claramente pola inestabilidade, a temporalidade ou os baixos ingresos.
Durante o ano 2019, Cáritas Diocesana de Ourense constatou 1,9 millóns de euros en gastos, dos que máis de 865.000 euros fóronse en atencións sociais especializadas, como os programas de axuda a maiores, o plan de axuda á muller, o proxecto de inserción social para colectivos de etnia xitana ou tamén de reclusos de Pereiro de Aguiar. Outros 607.000 euros axudaron a sufragar iniciativas de acollida e asistencia como o propio comedor social, programas de acompañamento familiar ou os pisos de acollida. E a área de formación e emprego implicou gastos por valor de 401.000 euros.
En total atendéronse a 12.905 persoas na provincia, das que 5.207 acudiron a través de Cáritas Parroquiais. «E a maioría dos que acoden a buscar solucións a Cáritas son persoas de mediana idade, con escasa cualificación profesional. E un 56 % delas son mulleres», avisan.
O empuxón a María Elena
Un dos casos que se escapa a ese perfil é María Elena Sánchez, que chegou desde Cuba no ano 2011 e agora rexenta un establecemento de arranxos de costura e roupa a medida en cálea Xoán XXIII. «Vin aquí porque o meu esposo é fillo de galegos, aínda que nacido en Cuba, e foi difícil adaptarse a unha nova vida con todos os cambios que implica tras estar na illa», di. Cáritas axudoulle a dar forma á súa idea tras tres anos sopesando como levala a cabo. Ao final, nun local que levaba pechado 25 anos e estaba en alugueiro, púxoa en marcha. O nome? Carelen. «Púxeno para conjuntar á vez a Cáritas e parte de min, Elena», dicía con orgullo.