Un médico recuperado do covid: «A vivencia do manco, da vulnerabilidade, de que che vas morrer é recorrente para min»
SOCIEDADE
Antonio Antela, coordinador de enfermidades infecciosas do Complexo Hospitalario de Santiago fala de como superou o coronavirus e o seu temor a un rebrote na desescalada
29 may 2020 . Actualizado ás 05:00 h.A experiencia do covid cambiou para sempre a Antonio Antela, quen pasou de agarrar aos seus pacientes á vida como coordinador de enfermidades infecciosas no Complexo Hospitalario Universitario de Santiago, a padecer el mesmo unha enfermidade da que, xa curado, segue con secuelas físicas e psicolóxicas. O testemuño deste guerreiro aos dous lados da trincheira estremece pola súa franqueza: «A vivencia do manco, da vulnerabilidade, de ir á deriva e de que che vas morrer é recorrente para min. Aparece de cando en vez, e non volvín a durmir igual. Sin duda isto inflúe en que teño ás veces esa sensación de estar máis débil e non recuperarme».
Antela permaneceu quince días hospitalizado (non chegou a entrar na uci) e outros vinte no seu domicilio. «Ingresei con pneumonía bilateral e bastante afectado. Tiña a sensación de que desta non pasaba e de que non me podía despedir da miña familia, e iso produciume moita angustia. Logo, ao mellorar fisicamente, mellorei tamén psicoloxicamente. Pero logo tardei moito en recuperar o meu ton normal. Podíame o cansazo e a debilidade, perdín sete quilos no hospital, e sufrín outras secuelas como a falta de olfacto e gusto, e de apetito», sinala.
Do mesmo xeito que outros recuperados do covid, o médico relata situacións de aceso e un apagado da enfermidade, «momentos bos e malos nos que é moi probable que inflúa a sensación psicolóxica». Pero os seus síntomas defínense por algo máis. «Non todo é estados de ánimo, ten tamén visos de realidade, como que ao subir unhas escaleiras acabo jadeando, cando antes non me pasaba. Sigo coa sensación de estar permanentemente acatarrado, de que a conxestión nasal non me abandonou. E sei que é polo coronavirus, porque é por aí precisamente por onde penetra. A miña muller di que de noite rouco moitísimo, cando non hai ningunha razón física para explicalo, pois estou máis delgado que nos últimos anos».
De volta ao seu traballo no hospital, Antela recoñécese responsabilizado: «Volvín con temor, non me atopaba fisicamente ao 100?% e, ademais, tiña medo a fallar aos meus pacientes. E, claro, a reinfectarme». Apunta a que esa situación tamén acompaña a moitos dos seus compañeiros sanitarios: «Os que pasaron por isto van tardar en recuperarse e non sabemos que secuelas que non se curan van sufrir. Pero esta sensación de vulnerabilidade e fraxilidade extremas afecta tamén a sanitarios que non foron infectados, pero que viviron moitos destes casos. Sería algo parecido ao efecto postraumático e á angustia de ter visto tanta xente tan malita», explica.
Neste sentido, o experto en enfermidades infecciosas considera inevitable unha segunda onda do virus. «Temo que a desescalada fágase de forma desordenada, que a xente non garde as precaucións e non siga os consellos. Moitos que agora están ansiosos de saír á rúa carecen da percepción de vulnerabilidade, porque non viviron a enfermidade en primeira persoa, nin tampouco a través dun familiar próximo. Esa ausencia fai que non se tomen as medidas adecuadas e, talvez, esa segunda onda prodúzase demasiado pronto», avisa.
