O veterinario que volveu a casa entre aplausos tras pasar 44 días na uci do CHUO e perder 23 quilos
SOCIEDADE
«O obxectivo dun virus adoita ser reproducirse, pero este esqueceu e quíxome fulminar», conta Antonio Rodríguez xa en Ribadavia
08 jul 2020 . Actualizado ás 20:12 h.Alén do teléfono, carraspea Antonio Rodríguez. A súa respiración aínda soa pesada, coma se necesitase cambiar de marcha. E en realidade así é. Este luns, tras 50 días no CHUO e 44 na uci covid-19, regresou á súa casa de Ribadavia . Na porta estaban a lle agardar os seus veciños e amigos nun festexo co que el non contaba. «Ata había un disyóquey dándome a benvida coa canción de Miguel Ríos», conta. E el non é fillo do rock and roll, pero vaille a marcha. «Eu estaba feito un leñador. Cortaba as árbores e preparaba as viñas, así que sempre me coidou. Pero de golpe, así sen máis, perdín 23 quilos», di.
O coronavirus deixou a Antonio feito po. Os seus pulmóns funcionan por agora á metade da súa capacidade, e inspirar aínda lle provoca dor. «É que non se trata simplemente de que a enfermidade ataque ao teu sistema respiratorio. Déixache tocados moitos músculos que logo tes que ir recuperando», explica. Os profesionais do servizo de Fisioterapia do hospital ourensán marcáronlle unha serie de pautas para exercitalos de forma moderada no seu fogar, onde el regresou tras pedirllo ao doutor. «Da uci saín o xoves pasado, e leváronme a planta. Pero empecei a angustiarme moito, así que lles pedín que me deixasen marchar porque as últimas analíticas ían ben e só me estaba tomando un omeprazol polas mañás», conta. A negociación non foi sinxela, pero conseguiuno.
Na uci covid-19, Antonio pasou 15 días na zona de sedación. Houbo días nos que non se decataba absolutamente de nada do que puidese pasar ao redor. Ao seu lado pasaban sanitarios apurados, tomando decisións crave para as súas vidas que a eles, nese limbo de espera, escapábanselles. «Foron momentos de ultratumba. E de súpeto, abres os ollos e atópasche con outros compañeiros que o están pasando realmente mal. Enfermeiros e médicos que ían cos EPI, todos preocupados e entregados por nós. Esforzáronse moito por sacarnos adiante no medio deste desaguisado», di.
Antonio fai alusión á súa «paciencia». O nerviosismo dalgún afectado facía que se intentase quitar o tubo da boca. «E os sanitarios tiveron que facer moita pedagoxía. Tamén manexándose con acenos, e menos mal que eles están acostumados», comenta. El, de 58 anos, tivo dúbidas de se lograría saír de alí para contalo. «O bicho, cando se pon bravo, é bravo de verdade. Porque o obxectivo dun virus adoita ser reproducirse, pero este esqueceu do tema e queríame fulminar», explica.
As secuelas aínda se fan palpables na tose que, a intres, corta a súa conversación. Antonio fai un esforzo por falar, porque a patoloxía lle provocou unha pneumonía moi seria. «Eu nunca tivera ningunha. De feito, son exfumador desde hai 20 anos», engade. Agora, o seu corpo quedou minguado por un inimigo microscópico e que ninguén viu chegar.
A súa filla, Noelia, acudiu este luns ao CHUO para levar de volta a casa ao seu pai, que pide encarecidamente un recoñecemento aos traballadores do hospital: «Estou inmensamente agradecido pola súa paciencia, esforzo e dedicación».
«Foi moi emotivo, porque todos os que estaban alí empezaron a aplaudir»
Ao volver a Ribadavia, a pesar de que non estaba para bailes, topouse coa algarabía de varios familiares e amigos que sabían do seu retorno tras superar a enfermidade. «A verdade é que non sabía nada. Contaba con que me mantivesen en planta algún día máis, pero empurrei un pouco para poder volver e atopeime con todo isto», di. A boa nova da súa recuperación correra como a pólvora pola localidade, e César Fernández, alcalde de Ribadavia polo Partido Popular, estivo alí entre os presentes. «Foi moi emotivo, porque todos os que estaban alí empezaron a aplaudir. Vese que o mantiveron en segredo ata que me mandaron de volta», reflexiona Antonio.
Agora, aínda que xa o facía, sospeita que lle tocará coidarse o dobre. «Temos un grupo de amigos que adoitabamos quedar para facer algunha cea todas as semanas», conta. Non parece que vaia a ser agora cando volvan facelo, pero el ten claro que é o que bota de menos: «Sentarme á mesa con eles, porque a min me gusta moito comer».