Rosa Loureiro, confinada en soidade cun tumor de pulmón: «Nisto si todos somos iguais»

rosa domínguez A Coruña / LA VOZ

SOCIEDADE

Aos 39 anos dixéronlle que quedaban meses de vida. Agora está a tratamento e envíanlle a medicación por mensaxeiro

03 feb 2021 . Actualizado ás 19:33 h.

A Rosa Marías non lle fixo falta que chegase o coronavirus para darse conta de que «un vive a vida preocupado por cousas que non son as realmente importantes». O estrés polo traballo ou a letra da hipoteca colócanse no seu sitio cando a caducidade ten data. «Aos 39 anos dixéronme que quedaban de tres a oito meses», lembra. Pero chegou aos 45 respirando cun carcinoma de pulmón en estadio 4 metastatizado. Así que a ela a chegada do COVID-19 non a cambaleou máis que aquel funesto diagnóstico. O seu fillo era entón un adolescente, 15 anos tiña. «E o que máis pena me daba era deixalo só aínda pequeno... Ten máis familia, pero nai por mala que sexa só tes unha», di. Hoxe o seu mozo está na universidade e pasa o confinamento na Coruña, mentres a súa nai fai o seu en Ortigueira cun convencemento firme: «Son unha afortunada», proclama.

Confinamento voluntario

As súas ganas de vivir empúrrana a seguir adiante «moi contenta» e con toda a responsabilidade sobre a súa propia saúde. Tanta que me confinei voluntariamente días antes do estado de alarma». Ten a man o número de móbil da enfermeira, e aínda que todos os meses tiña que desprazarse ao Chuac, a raíz do coronavirus, para non exporse, fixéronlle a analítica no seu centro de saúde. «Despois chamoume a doutora e a medicación, no canto de ter que ir recollela ao hospital á Coruña, envíanma por mensaxeiro», relata.

Ela extremou todas as precaucións. «Antes aínda ía á compra, agora xa só saio para baixar o lixo», di aludindo ao momento en que «empezaron a detectarse casos aquí». O teléfono e Skype mantéñena en contacto co seu fillo, cos seus catro irmás, os amigos, e a súa nai, que, aínda que vive preto, non poden verse. «Teño momentos, como todo o mundo, imaxino, pero desde o do cancro vexo a vida doutro xeito. Trato de buscar o lado de positivo. Xa son unha afortunada, sobrevivín a un cancro e imos loitar contra isto tamén». Cociña, limpa, sobe o volume a Queen e baila Flashdance «para animarse».

Ten o privilexio da certeza de saber que as verdadeiras posesións son gozar dun paseo, como o que ela estraña agora polo piñeiral da praia de Morouzos, cheirar unha flor, a aventura dunha viaxe e o tesouro dun abrazo. «De nada serve o demais, de nada acumular… se non nos imos levar nada. Agora máis que nunca ver: nisto si todos somos iguais», opina sobre un virus que infectou de temor a rutina do mundo.

Rosa María Loureiro daba clases no IES de Elviña cando aquel bultito descuberto por casualidade tras unha pancreatitis, e que «parecía non ter importancia», estaba detrás das súas dores de costas. Pensou que era ciática, pero un tac desvelou que crecera. Estaba tan escondido que apenas se vía. «Íanme operar e íase a resolver, pero en quirófano viron que estaba estendido polos pulmóns, a traquea, o diafragma… abríronme e pecháronme».

«A min salváronme a vida»

«Son unha persoa normal, con moita sorte e moi protexida». Dio pola «fortuna», repite unha e outra vez, de dar en pleno desafiuzamento vital co equipo de Oncoloxía do Chuac. «Cando che poñen a morte tan preto, só pedía pasar o que quedase do mellor xeito. Xa non quería facer nada. Dixen: ‘‘Se é así non me poñades nada'', pero a doutora Charo García Campelo replicoume: ‘‘A baralla hai que xogala, o non xa o tes''; e convenceume». Entrou nun ensaio clínico.

Ano e medio de quimio ata que os efectos secundarios non foron tolerables, e unha terapia dirixida, «que ataca xustamente a miña mutación xenética —explica—, cambioume a vida por completo». Pasou de ter tres días bos a gozar «dunha calidade de vida bastante aceptable». A pesar do cansazo, a hinchazón ou «a artrite, que total, xa a ía a ter», asegura atoparse «moi ben, moi atendida e sempre agradecida ao equipo, porque a min… a min salváronme a vida».

Sensación de irrealidad

Insiste en que «non se debe saír á rúa» polo COVID-19 e fala da sensación de irrealidad dunha situación sen precedentes que, aínda que non discrimina para atemorizar a todos, non atopa a todos nas mesmas condicións. É unha das súas reflexións: «Isto parece de película, non se se Guerra mundial Z ou que... Si, teño que estar encerrada, pero eu teño casa, luz, auga, wifi... de todo. ¡Cantos haberá que non teñan nin onde meterse!», deplora. Rosa valora as comodidades do chamado mundo desenvolvido e lamenta o impacto da pandemia alí onde os recursos escasean.

Aínda que ás veces «daría algo por saír a dar un paseo», considera que o encerramiento é un mal menor. Sobre todo se «quedándonos en casa podemos salvarnos», e pensando en que xa son moitos aos que nin o fogar haos protexido: «Xa hai moita xente que ten a próximos afectados».

Rosa, sen dúbida, aposta por intentalo. «Porque na miña cabeza me digo que vou durar moitos anos máis e porque quero seguir aquí, vivir e gozar das cousas pequenas», argüe.

Un aviso ao móbil para non ter que agardar pola quimioterapia

Debido á maior susceptibilidade ás infeccións polos tratamentos inmunosupresores que reciben os pacientes con cancro, o servizo de Oncoloxía do Chuac recomenda de modo xeral extremar as medidas de hixiene e de illamento social. Ademais, puxo en marcha un plan de continxencia que inclúe a redución dos desprazamentos dos enfermos ao hospital. En caso de ter que facelo, a recomendación é utilizar sempre que sexa posible transportes particulares cun único acompañante.

Tamén se limitou o acompañamento de familiares nas salas de espera e no hospital de día, onde se suprimiu a asistencia de voluntarios e do persoal que non sexa estritamente necesario. Ademais, creouse un triaje de sintomatología sospeitosa e un punto de lavado de mans obrigatorio para todos os pacientes antes de acceder á área de consultas externas e do hospital de día. Neste espazo, para recibir a quimio, distanciáronse as cadeiras de brazos nas salas de espera e no propio hospital de día. Para evitar esperas e acúmulo de pacientes, implantouse un sistema de aviso por SMS ao teléfono no momento no que está dispoñible a medicación para a súa administración intravenosa.

A teleconsulta para comunicar probas, control de síntomas, dúbidas ou axuste da medicación, púxose en marcha para todos os pacientes posibles, que, ademais, reciben en casa a medicación. O equipo tamén valorou a todos os pacientes en tratamento activo, para considerar novas pautas máis distanciadas no tempo, axustar dose, optar por terapias con menor risco para o sistema inmune ou, mesmo, en función do caso (tipo de tumor, extensión, factores de risco...) atrasar temporalmente o inicio ou a continuidade do tratamento que reciben.