Asistimos, computador mediante, a unha das clases virtuais que un profesor do Carballiño imparte aos seus alumnos tras o peche de aulas
27 mares 2020 . Actualizado ás 18:50 h.No computador parpadea unha fiestra emerxente avisando de que a reunión empezará proximamente. Poucos minutos despois das doce, a reunión actívase. O anfitrión é Juan Sanmartín, profesor do colexio Vila do Arenteiro do Carballiño. Usando ZOOM, unha plataforma de vídeo e audio conferencia en liña que permite manter encontros a distancia entre varias persoas, convocou aos seus alumnos de Física e Química de terceiro de ESO a unha clase sobre formulación.
Aos poucos vanse conectando os rapaces. «¡Ey, Sanmartín!», saúda un. O profesor vai facendo reconto: «Rubén, Simón, Uxía... Quique, óesme?», vai repasando. Uns teñen activada a cámara e vese como asisten á clase virtual desde as súas casas. Outros só interveñen por voz. As conversacións son en xeral claras, mesmo cando varios responden a un tempo, sen máis dificultades que nunha aula normal.
«Vistes os vídeos que vos mandei», pregunta Juan. E é que as súas clases teñen moito traballo previo. Hai tempo que este profesor aplica un método no que os mozos preparan a materia nas súas casas e logo, en a aula, resolven exercicios en conxunto, consulta dúbidas e traballan os temas propostos. Por iso eles están acostumados a ferramentas telemáticas que, coa suspensión das clases e o confinamento, cobran máis importancia, e poñen verdes de envexa a quen estudaron provistos só de papel e bolígrafo.
Nos correos que Sanmartín lles envía inclúe desde infográficos feitos con Genially onde poden ver o material dispoñible para cada materia e as tarefas asignadas, videolecciones preparadas con Edpuzzle e Youtube e boletíns en liña que deben completar, ata exames a través da ferramenta de avaliación educativa dixital Socrative.
A moitos adultos todo isto lles soará a chinés. Pero para estes alumnos de Secundaria é o pan de cada día. Por iso a eles colleulles a suspensión de clases máis preparados que á maioría. «A maquinaria xa estaba bastante optimizada, ao que non estamos acostumados é á clase por videoconferencia. E si que se bota en falta esa clase presencial, moito, pero poder seguir dando materia é fantástico», explica Sanmartín.
Os seus alumnos,aínda que non llo crean vostedes, concordan con el. «É produtivo», di un. «Polo menos estamos entretidos, é mellor que non ter nada que facer», comenta outro. «E así falamos entre amigos», apunta un terceiro.
Durante a clase todos poden ver a pantalla do computador de Juan, na que vai resaltando partes das fórmulas, escribindo solucións ás súas preguntas... Como en calquera aula normal hai quen responde a miúdo, a quen hai que preguntarlle directamente, e tampouco falta o perfil habitual do que solta chascarrillos con certa frecuencia. Pero todos, dun xeito ou outra, participan no desenvolvemento da clase. Para un profano, a cousa vai vento en popa. A comunicación é fluída e case podería esquecerse o anormal da situación de confinamento en casa. Pero os mozos recoñecen que non: «Falta contacto humano», din.
Tras unha media hora de asemblea virtual, Juan dá por rematada a clase: «Na web tedes traballo para casa. Os que non fixestes o exame o venres, tedes aberto o socrative. E vólvovos a enviar todo por correo ao acabar. O luns, clase ás 10». Mentres os mozos se despiden enviando bicos, un quéixase: «Mates ás dez? Joer...». Hai cousas que non cambian, nin nunha aula virtual.