Silvia Abril: «Facer a maleta é o que peor levo»

julián alia MADRID / COLPISA

SOCIEDADE

La Sexta

A actriz viaxa a Laponia na nova entrega do programa «Viaxeiras con B», en La Sexta

07 mares 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

Na cuarta tempada de Viaxeiras con B (La Sexta), Silvia Abril (Mataró, Barcelona, 48 anos) visitará este sábado Xordania, porque Andreu Buenafuente, a súa parella, non lle deixaba ir ao Machu Picchu, xa que o tiñan «pendente». As novas entregas inclúe a novas viaxeiras, como a influencer María Pombo (Kenia), a actriz Ana Milán (Islandia), a exjugadora de baloncesto Amaya Valdemoro (Escocia), a presentadora Patricia Pérez (Xapón) e a actriz Marta Tornei, xunto ao seu can Rufus (Forteventura).

 -Custoulle decidirse?

-Para nada. Viaxar é unha das miñas afeccións favoritas. Encántame coñecer mundo, e tivéronme que parar, porque eu propuxen un percorrido, non un só destino (risos).

-Agradeceu ir soa?

-As que somos nais sabemos o que é irse de casa sen os nenos un intre, uns días, sen estar pendente de que non coma algo, que non beba non se que. De nada. Foi ás toas, sen rendas, e sen preocuparme de nada. Foi un break marabilloso para cargar pilas. Trabállase e estás todo o día gravando, pero é algo no que me sinto como peixe na auga.

-Con que queda?

-A natureza utiliza estratexias marabillosas para volverte tolo. Fomos a Petra camiñando por un desfiladeiro de rocas avermelladas que se ía estreitando e escurecendo, e, de súpeto, chegas á porta do monumento funerario, ábrese todo, e tes como un orgasmo. Eu emocioneime. Boteime a chorar.

-Considérase unha boa compañeira de viaxe?

-Iso teríano que dicir outros. Non o sei. Ás veces a xente faime calar, así que igual son un pelín pesada (risos). E logo case mato a un cámara. Arrinquei a correr, seguiume, tropezouse, caeu, a cámara rompeu. Pero rimos.

-Adoita repetir viaxes?

-Se o lugar me gusta, si. Por exemplo, en Madagascar colaboramos cunha ONG, temos 450 nenos escolarizados nunha aldeíña, e intentamos ir cada dous anos.

-Hai algún sitio ao que non volvería nunca?

-De momento, non. Son tan optimista que me dou rabia ás veces. Marrocos empézomo a coñecer xa bastante, porque o temos preto e pasamos desapercibidos, pero Marrakech pareceume case atafegante; demasiada xente, demasiado turístico. Pero vou repetir (risos).

-E repetiría outra gala dos Goya?

-Aí non o sei. Tamén é moi importante como caia no calendario. O primeiro ano que mo ofreceron pilloume rodando e dixen que non.

-Que balance fai da última?

-Moi positivo. Saímos de cu de alí, pero moi satisfeitos. Conseguimos facer unha gala como nos propuxemos, con máis peso en todo o visual, dando un paso adiante na tecnoloxía aplicada ao espectáculo, e foi moi satisfactoria.

-Busca lugares onde pasar desapercibida para viaxar?

-Cada vez a xente viaxa máis e os programas de televisión chegan a máis recunchos, así que custa máis pasar desapercibido; pero para min, estar tres días dunha semana sen que me pidan unha foto xa é unha viaxe exitosa.

-E conségueo?

-Si. Por exemplo, estivemos en Finlandia, en Laponia este inverno, e alí non che coñece ninguén máis que os españois que están alí facendo o mesmo que ti. Entón, entenden que estás como de vacacións.

-É das que se obsesiona facendo a maleta?

-A verdade é que facer a maleta é o que peor levo. Sempre cargo demasiado, e estou a intentar facer un exercicio de alixeirar, de austeridade. Entón, polo que máis me preocupo é por que haxa rotuladores e papel. Por péquea. Iso, e un bo libro para min. A roupa lávase e vólvese a pór.

-Que non faría nunca en televisión?

-Un reality. Paréceme un formato un pouco ferinte, e que se sustenta diso.

-Non se apuntaría a «Sobreviventes»?

-¡Non! Para nada. E mira que hai unha viaxe polo medio. Se quero facer un Sobreviventes xa mo fago eu ao meu rolo. Verás, o ano que vén: «Silvia Abril vaise a Honduras », porque estas cousas pasan. A maldita hemeroteca (risos).