As introducións de cada ficción intentan contar ao espectador o significado de cada título con pequenas obras de intenso labor creativo de apenas 30 segundos
02 dic 2019 . Actualizado ás 11:47 h.Son a carta de presentación dunha serie; as encargadas de abrir a porta ao espectador e espertar o seu interese; as que dan pistas e predisponen para o que vén despois. A de Dexter explicaba a rutina matinal do protagonista e servía para aproximarse á súa personalidade. Sexi, bela e atrevida era a de True Blood, tres adxectivos que encaixaban á perfección coa historia sobre vampiros que produciu HBO.
E logo está a de Xogo de tronos, que directamente transportaba a calquera que fóra a ver o capítulo ao mesmísimo Poñente e invitábao a que o admirase desde as alturas con todo luxo de detalles. A música de Ramin Djawadi axudaba a desprazarse á épica da superprodución. Son as cabeceiras, as secuencias de apertura que presentan o título, pequenas obras de arte cando se fan ben, que poden quedar para sempre no imaxinario colectivo dos seriéfilos.
Estas introducións son pezas coidadosamente deseñadas para gozalas, por máis que Netflix ou Amazon teñan introducido a posibilidade de poder saltarllas para aqueles que vaian co tempo xusto. Un acto que debería considerarse un sacrilegio.
A primeira e a segunda das citadas anteriormente foron idea do estudo Dixital Kitchen, mentres que a terceira é un traballo orixinal de Angus Wall. Detrás destas introducións hai un intenso labor creativo, un malgaste de imaxinación, e horas e horas de esforzo, aínda que o resultado final apenas chegue aos 30 segundos. «Lembro a de Carnival , o ben que estaban cadradas as transicións e o modo en que inserían fragmentos históricos». Lucía Valdivieso non dubida en seleccionar o inicio daquela produción sobre o ben e o mal que estreou HBO no 2003 como unha das cabeceiras que máis lle impactou, xunto coa de dous en dous metros baixo terra ou, máis recentemente, a de The Terror .
«Levo vinte anos dedicándome ao audiovisual e sempre me gustou este ámbito. En España está a empezarse a valorar agora e, como as series viven un bum, aumentan as posibilidades», afirma esta deseñadora que forma parte de Lalivingston, empresa dedicada, nos últimos 15 anos, á publicidade, o deseño, a posproducción, a fotografía e a dirección. Eles, en coprodución con Elamedia, son os autores da apertura de Malaka , o thriller policíaco de Globomedia que tan boa acollida tivo en TVE . «É unha ficción con moito sabor mediterráneo e iso había que reflectilo, así como a trama de corrupción e intriga. Enseguida xurdiu a posibilidade de dar protagonismo aos primeiros planos pondo en valor aos personaxes», explica Valdivieso, que considera que nestes traballos debe quedar clara a intención narrativa e o ton da serie. «Unha das que máis orgullosos estamos, pola repercusión internacional que tivo, é a dos misterios de Laura, que mostraba o día a día da detective».
Pero como se inspira un para realizar unha composición destas características? Manu Herrera, de The Room Studio, ten unha resposta. «Eu sempre intento contar cousas coas cabeceiras, sobre todo narrar a idea principal. É importante que non sexa algo meramente estético, aínda que naturalmente a estética é moi importante.
O argumento, a Biblia
Para iso é necesario contar co argumento, a biblia -un documento no que se describe o que ocorrerá nos episodios- e algúns capítulos para poder indagar», apunta este creativo, que estivo detrás das introducións de Estou vivo, A outra mirada ou Monteperdido. «Unha das que máis tempo nos levou foi a de Cazadores de homes. Déronnos renda solta tanto a nivel creativo como de duración, isto conduciunos a varias ideas interesantes e unha rodaxe moi complicada, incluíndo traballo en stop motion -animación en volume-. Unha das partes da rodaxe realizouse nun hospital abandonado, onde tivemos un pequeno susto cunhas portas que se abrían soas», sinala.
Do seu estudo, especializado en efectos dixitais e deseño de cabeceiras, saíron outras aperturas como as de Mar de plástico e Alí abaixo. «O tempo de produción é moi variable. Cheguei a crear unha nunha fin de semana e outras me custaron tres meses», afirma.
«No equipo creativo adoita haber un deseñador, un animador, un especialista en 3D e un compositor de efectos especiais. O ideal é estar desde o inicio no proxecto para poder realizar varias propostas. Normalmente acoden o director e o produtor cunha idea moi clara do que queren transmitir e o ton, logo nós dámoslle forma», engade Valdivieso. «É bo ter charlas con directores, produtores e demais, a choiva de propostas pode ser beneficiosa, aínda que para min o proceso creativo non contaminado adoita ser o mellor», comenta Herrera.
