Nesta igrexa de Carballo o fillo pródigo e o seu pai son independentistas: lacito e «senyera»

Cristina Viu Gomila
Cristina Viu CARBALLO / LA VOZ

SOCIEDADE

Ana Garcia

O párroco encargou o mural e o autor hao cambiado porque non llo pagaron

12 novs 2019 . Actualizado ás 15:56 h.

Dalgún xeito Ou'Mighelo considera que a parábola do fillo pródigo, do Evanxeo de Lucas, ten algo que ver cos independentistas cataláns que claman por poder votar a república. Ata agora era algo que estaba na súa cabeza ou nas conversacións cos amigos, pero agora loce enorme na medianeira que dá ao atrio da igrexa de Carballo. O pai leva no seu peito un lazo amarelo e o fillo, unha senyera a modo cinta para o pelo. Así é desde fai dez días. Ás 11 da mañá, «a cara descuberta, sen pasamontañas nin nada», presentouse ante o mural e tuneouno para facelo máis seu. O motivo é que leva desde que o rematou, en abril do 2017, sen cobralo. Pediullo o párroco, José García Gondar, que ata lle mostrou unha fotografía do que exactamente quería. Nin o estilo nin a temática teñen nada que ver co que adoita facer Miguel Anxo Calvo, Ou'Mighelo, pero non é o primeiro artista con ese nome que traballa para a Igrexa por encargo, salvando as distancias.

O problema é que Ou'Mighelo aínda non recibiu os 1.200 euros, sen IVE, en que valorou o seu traballo e o material empregado. Cando foi coa factura ao cura enviouno coa minuta a Xosé Regueira, o concelleiro de Promoción Económica, alma dos programas Derrubando muros con pintura e Rexenera Fest, cos que se converteron en obras de arte decenas de medianeiras e muros de ladrillo visto en Carballo. O edil, que achegou as estadas e algo de pintura, non se fixo cargo e Miguel Anxo dirixiuse ao de obras, Luís Lamas, que tampouco se ocupou. Acabou tratando co alcalde, Evencio Ferrero, pero para entón rematar a paciencia e negouse a cobrar do Concello. «Non quero un chanchullo. Se queren que arranxen eles con don José e que o me pague», di.

A introdución dos símbolos nacionalistas non é unha forma de presión, di, aínda que está á espera da reacción do párroco que, polo momento, parece non darse por decatado. O que quixo fan o Día dos Defuntos foi «facer a obra algo miña porque non me deixaron e agora ten unha segunda versión».

O párroco non é Julio II nin Miguel Anxo é Buonarroti, pero o encargo do primeiro foi moi concreto, tanto que «ou único que puiden variar foi a forma dá herba e as flores» e agora, sen pagamento por medio, resúltalle incómoda unha obra que non lle representa, polo que non descarta unha segunda intervención.

Curiosamente, a modificación pasou desapercibida en Carballo, pero esta fin de semana abrirase a carpa de Cáritas no atrio e para entón, a relación entre a parroquia e o artista será o díxomedíxome do pobo.

De momento, Ou'Mighelo non ten claro cal será o seu próximo paso, pero está convencido de que a parábola do Novo Testamento terá unha segunda lectura, como o resto dos seus traballos. A mensaxe desa historia será necesario para restañar feridas as partes, pero non está claro cal será o arrepentido e cal o misericordioso. Ou'MIghelo está disposto a sacrificar o seu traballo, facéndoo desaparecer, pero non a súa dignidade.