Carmen Machi e Eduard Fernández: «As series deben ter o seu espazo nos Goya»
SOCIEDADE
Os actores encarnan a dous dos interrogados en «Criminal», serie de Netflix desenvolvida en catro países e na que Mariano Barroso dirixe as tres entregas españolas
18 sep 2019 . Actualizado ás 08:42 h.A tensión que flota no ambiente dunha sala de interrogatorios e o pulso entre investigadores e sospeitosos articula a serie Criminal, un proxecto desenvolvido en catro países que o vindeiro venres se estrea en Netflix . Os tres episodios independentes que corresponden a España están dirixidos por Mariano Barroso e teñen entre os seus protagonistas a Carmen Machi e Eduard Fernández, dous interrogados aos que o espectador vai descubrindo ao mesmo tempo que a policía que os examina. Ambos recibiron a un grupo de xornalistas para falar deste proxecto internacional.
-Como describirían aos seus personaxes?
-[Carmen Machi] O meu personaxe chámase Isabel. É unha muller que non ten fillos nin parella, de clase media-alta. Leva moi boa vida, ten a súa autoestima moi ben colocada e fala do amor desde unha posición moi curiosa. O gran amor da súa vida é a súa cadela Lúa, unha dálmata que é campioa do mundo e é a súa obsesión. A ela interrógana para ver se pode dar datos sobre o paradoiro do seu irmán, posible sospeitoso dun crime.
-[Eduard Fernández] O meu personaxe xa coñece aos policías, porque pasa por interrogatorios de cando en vez e crese que ten as de gañar. Pero logo ocorren cositas. É un personaxe que xa tocara dalgún modo con Mariano Barroso, que ten na súa obra algúns personaxes fetiche, como son os grandes mentireiros, desgraciados, que amenten e améntense, que xa non saben se é verdade ou mentira o que din. É xente que viviu un pouco ao límite e teñen certa idade, como temos Mariano e eu. Realmente traballar con el é un gustazo. Pásascho moi ben, gozas moito e traballas moito, pero dun xeito moi lúdico.
-A serie é minimalista no sentido de que expón un duelo psicolóxico. Arrinca cun monólogo de Carmen Machi.
-[C. M.] Por iso fálase de que ten certa arte teatral en canto a que se desenvolve nun espazo pechado, con personaxes, conversación, diálogo, miradas... A complicación estaba en como se roda iso para que non caia no aburrimento e creo que se consegue por como é a realización, onde están os tiros de cámara. Non resulta monótono. Ten un guion moi bo, moi ben escrito, co cal che deixa facer o arco do personaxe dun xeito plácido co risco que supón, porque todo está moi medido. Cada cousa que dis tes que tela moi en conta por se che descobres ou todo o contrario. É un interrogatorio, que sempre é moi fascinante e moi atractivo para o espectador e para o que o fai. É un duelo psicolóxico de saber quen gana, a ver se me pillas, a ver que digo... O obxectivo é xerar unha tensión ao espectador e que este chegue ás súas conclusións.
-Esa tensión estaba presente na rodaxe?
-[E. F.] Pasarllo ben pode ser sufrir como personaxe e como actor, porque ao final as bágoas son dun. Unha das dificultades que eu tiven foi estar esposado corenta ou cincuenta minutos. Só falar, sen poder facer nada. Non é ningunha bobada, eh?
-Hai anos a televisión estaba estigmatizada. Agora un bo proxecto é o único importante?
-[C. M.] Si, e agora os grandes creadores e directores que fixeron moito cine están na televisión. É verdade que aí pode haber unha mirada máis ampla, pódese ser máis transgresor, arriscar máis, porque se non está todo cortado polo mesmo patrón. É unha evolución natural e as plataformas están a axudar a que isto ocorra. Parece que a televisión sempre se asociou a algo pexorativo, que carece de calidade. Se es actor de cine e de teatro es un artista, pero se es de televisión es un personaxe. É unha cousa que sempre me ha descolocado.
-[E. F.] Creo que é marabilloso isto que está a pasar porque permite quitar prexuízos. Cantos menos, mellor. Creo que isto está a axudar a que os actores, a profesión e o contido sexan bos. A cousa é facelo ben, sexa televisión, sexa radio ou sexa o que sexa. Ás veces me mosquea moito cando vén alguén e diche «é unha película que tes que ver porque fala de cousas importantes». E eu digo «hai que vela se é boa, se non, non». Digo eu que esa mesma información estará noutro sitio. Paréceme unha escusa de mal perdedor.
-Outro tópico para dicir que unha serie é boa é asegurar que é unha película de 12 horas.
-[C. M.] Curiosamente a nós tamén nos ocorre. Eu atopeime máis dunha vez dicindo «é que parece cine», pero claro, dígoo desde o meu oficio. A televisión se se diferencia nalgunha cousa é no ritmo. Rodar unha película é outro tempo. Podes facer catro páxinas diarias mentres que en televisión fas dez. Entón, o director e o equipo non teñen tempo para preparar iso que sería arte, porque no cine dedicas o tempo a rectificar, a volver, a equivocarche, e a televisión ás veces leva un ritmo frenético que tes que facer todo ben desde o principio. Agora estamos nun momento no que se está respectando iso e todo o equipo ten que volverse máis áxil para poder facelo en dúas tomas.
-[E. F.] Logo está a diferenza entre a sala de cine ou a televisión. Cando rodas con máis tempo e vaise a pasar nunha sala pode haber un silencio, unhas miradas do personaxe que escoita. En televisión é máis difícil, porque todo é máis rápido e a cámara vai directamente ao que fala. Que unha cousa non contamine á outra. Hai moitas series que realmente están feitas desde un lugar moi particular, hai ideas moi tolas que se fan agora e que hai uns anos dirías: «Como vas rodar iso?». Agora hai moita calidade, eu estou encantado. E creo que en España temos un gran nivel en todos os aspectos e o español está a tirar mogollón e pódese exportar. Iso hai que celebralo.
-E as plataformas están a contribuír a iso...
-[E. F.] É que agora o emite Netflix e de súpeto é un éxito do copón e antes non era nada. Que pasou?
-[C. M.] Parece que vendo algo que se emite en pechado ti mesmo séntesche máis elitista. Vou ver isto porque o decido eu. E se non gústame pois me cambio a outra serie. E decídoo eu, porque me fixen abonado e pagueino. Ao gratuíto dáselle pouco valor. O que paga, esixe e o nivel de esixencia crece.
-Un debate que existiu recentemente é se se debería incluír unha categoría de series nos premios Goya. Débese?
-[C. M.] Eu creo que debería ser que si.
-[E. F.] Non vexo por que non. Eu tamén o creo, o único que habería que recortar a gala, porque xa se pasamos a cinco horas vai ser a hostia.
-[C. M.] Non é que as series se vaian a comer ao cine, pero si creo que están collendo un lugar moi poderoso que merece respecto, merece que se vexa e que teña o seu espazo tamén nuns premios que se supón que son de categoría e de prestixio. Claro que o merecen. Creo que por xustiza divina si teñen que ter o seu recoñecemento, porque hai unhas series buenísimas.