O director de o seu museo recoñece que reciben a diario seguidores da serie «A Casa de Papel» preguntando pola fachada da produción, que en realidade se gravou nos exteriores de o CSIC
10 sep 2019 . Actualizado ás 15:27 h.Soa o teléfono sobre a mesa. É un número descoñecido:
-Ola, son o director do museo «atracado».
Sería moita casualidade que se chamase Arturito. Rafael Feira é o responsable na vida real do Museo Casa da Moeda de España. Non pode evitar chancear co símil, consciente da dimensión que adquiriu a serie da casa de papel. Non só en España, senón no mundo enteiro. Confesa que non se viu a serie, pero di saber de que vai: «¡Atrácanme o museo!», ri.
Ficción á parte, o seu museo recibe a diario visitas dos fans desta produción. Pero o que moitos non saben é que aí non se gravou a serie. «Para que non se vaian tristes dámoslles coa visita un mapa de Madrid que os leva ata a fachada que de verdade sae nos capítulos»: o Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC).
Un efecto directo da serie foi o incremento exponencial das visitas ao museo. «Hai turistas que veñen directos desde o aeroporto sen pasar sequera polos seus hoteis. ¡Todos queren facerse unha foto!», comenta Rafael. Os estranxeiros máis interesados no museo, di, proveñen abrigo de Iberoamérica, Italia e Francia. «A serie fainos unha publicidade estupenda. Se vén alguén de Guatemala que, en circunstancias normais non se interesou por nós, pois bendita sexa A casa de papel», sinala. Como complemento final ás visitas, o museo conta cunha tenda de souvenirs especializada en moedas e gravados, pero ante o éxito da produción «imos ter que empezar a vender camisetas que poñan: ‘Eu sobrevivín ao atraco', acompañadas dunha máscara de Dalí».
«Imos ter que empezar a vender camisetas que poñan: ‘Eu sobrevivín ao atraco', acompañadas dunha máscara de Dalí».
Como anécdota lembra que un día se achegou unha furgoneta á fachada do museo. «Os gardas de seguridade viron que dela se baixaban catro novos vestidos cos monos e a careta», explica. Tan só ían facerse unha foto, pero cando saíron os vixiantes a dicirlles que aí non podían estacionar o vehículo «saíron correndo», comenta Rafael. O máis gracioso, opina, é que «en canto viron que o garda regresaba dentro, volveron aparecer». E é que para converterse nun atracador máis con nome de cidade non fai falta irse moi lonxe do museo. «Instalaron xusto en fronte un scape-room. A xente disfrázase cos monos, fanlles cabronadas durante dúas horas e saen en grao sumo contentos», di sorprendido.
Presentación da serie
Rafael Feira confesa que non sabían absolutamente nada da serie ata que xa estaban á publicitar. «Viñeron pedirnos se podían estreala aquí», comenta. A idea non lle entusiasmou porque, revela, «as autoridades monetarias de España tiñan certa preocupación porque en Europa pensasen que era doado atracarnos ou que deixaramos que filmasen a serie aquí». O certo é que tanto a Fábrica Nacional de Moeda e Timbre como o Museo Casa da Moeda -cuxas instalacións están dentro da factoría-, teñen un «sistema altísimo de seguridade».
O director, sen perder nunca o humor, recoñece que moitas veces se achega aos grupos de turistas que están visitando as salas do museo e dilles: «Oia, que lles conste que aquí non nos atracaron». Quere deixar claro que, aínda que como guion é unha idea moi boa, na vida real é unha utopía. De feito, confesa, «esteticamente a fábrica da serie recrea máis a de París, que é máis clásica que a nosa».
