«A listeria fíxome elixir entre a vida do meu fillo ou a miña. Salvámonos os dous»

Uxía Rodríguez Diez
uxía rodríguez REDACCIÓN / LA VOZ

SOCIEDADE

XOAN CARLOS GIL

Esta galega infectouse con listeria fai sete anos. Xián naceu cun quilo de peso e meninxite

25 ago 2019 . Actualizado ás 09:40 h.

Chámase Xián porque é un guerreiro. Agora ten 7 anos e os médicos seguen sorprendéndose co seu caso. A listeriosis da que tanto falamos estes días xa revolucionou o Hospital Xeral no ano 2012.

«Fun o único caso en 25 anos. Cando ía polos corredores dicíanme ‘ti es a da listeria'», conta Raquel Abalde. Entón, ela estaba embarazada de 27 semanas e todo ía ben. Na recta final, o xinecólogo deulle unha dieta na que figuraba o queixo freso. Cre que ese alimento foi o que lle transmitiu a bacteria e desencadeou todo o que pasou despois. «Sempre me repito o mesmo: ‘Por un bocado de algo, todo o que pode pasar. Séntesche culpable, se pechase a boca...'», conta.

Un día Raquel, empezouse a atopar mal con síntomas como de gripe, malestar, febre e contraccións. «Funme ao Hospital Xeral e alí deixáronme ingresada. Ao terceiro día estaba moito mellor, íanme dar a alta, pero esa noite subiume a febre ata os 42 graos. Pola mañá fixéronme unha amniocentesis», explica.

Todo estaba infectado de listeria. Ela, o líquido amniótico, a placenta e o bebé. «Os médicos foron claros comigo. Era a peor infección que podía ter, o bebé era moi pequeno e eu tiña que decidir entre a miña vida e a do meu fillo. O neno non ía soportar un parto natural e a cesárea era moi perigosa porque eu tiña unha septicemia grave. Tiña que arriscarme e elixín a cesárea, porque pensei que a min poderían salvarme», lembra.

Raquel con su hijo Xián practicando el método canguro en el hospital
Raquel co seu fillo Xián practicando o método canguro no hospital

O neno naceu con apenas un quilo de peso, tiña unha hemorraxia cerebral de grao III, hidrocefalia provocada por unha meninxite, estaba totalmente infectado e, ademais, cos pulmóns sen madurar. «Chegáronnos a preguntar, literalmente, ata que punto queriamos que se ensañasen con el. A partir de aí, os días que non tiñamos noticias eran días bos», asegura Raquel.

Ela estivo un mes ingresada e Xián tres. Durante ese tempo o pequeno pasou seis veces polo quirófano. «Debido á hidrocefalia tiveron que colocarlle un catéter na cabeza. Nin sequera había pezas tan pequenas. Aos cinco meses volvérono operar para pórlle un válvula de derivación que aínda ten a día de hoxe, é permanente. Desde ese momento, non tivo máis problemas. Estivemos un ano con sesións periódicas de fisioterapia, pero nada máis», explica esta nai, que recalca o gran apoio do pai de Xián e do seu irmán maior, que entón tiña 16 anos.

«Cada vez que imos a unha revisión, os médicos seguen sorprendidos co seu caso e móstranllo aos estudantes. Nin o neurólogo nin a cardióloga dan crédito. Era o impensable. A min xa non me pode tocar a lotería, nin podo pedir máis milagres porque se hai un milagre é o meu fillo. A día de hoxe, no Hospital Álvaro Cunqueiro, cando teñen algún caso delicado, chámannos para ver se podemos falar cos pais e, mesmo, que vexan a Xián», porque, segundo conta Raquel: «Que eu tivese esta sorte non quere dicir que todos a vaian ter, pero pode dar un halo de esperanza. Se este neno puido con iso, hai posibilidades. Ás veces, soamente con que che poidas fixar nun caso, é como ver a luz. Pode ser, non é imposible. Cando estás nunha situación así de dura, tesche que agarrar a cousas como esta. Eu se que non todos os casos van rematar ben, pero quero dicir que tampouco todos rematan mal».

Xián non faltou nin un día ao colexio por un catarro. «El xa o pasou todo xunto, é o que me digo», di Raquel entre risos.