A vida con cancro: «menos mal que son autónoma, se non estaría despedida do traballo»

SOCIEDADE

Pacientes oncolóxicos falan das dificultades que atopan para reinsertarse laboralmente

18 jun 2019 . Actualizado ás 13:23 h.

«Curar o cancro é máis doado que superalo», sentencia a galega Marta Freire. Son moitas as dificultades á que esta muller de 55 anos tívose que enfrontar. Non é a única. Diagnosticada fai unha década dun Linfoma non Hodking xa en remisión, Marta recoñece que a súa volta ao mundo laboral foi dura: «Durante o tratamento da enfermidade a capacidade de concentración diminúe moitísimo. Cada dous ou tres meses tes unha revisión, e quince días antes da cita médica é o único no que podes pensar», comenta.

Lembra, aínda cunha sensación amarga, como comezou todo: «Apareceu de casualidade», resume. Nun recoñecemento os médicos víronlle algo anormal. «Nese momento empezas a ler as miradas. Algo non vai ben. Está tan estendida a palabra ‘cancro' que é o primeiro no que pensas», explica.

Con todo, Marta considérase afortunada porque ten unha pequena empresa e tanto o seu socio como os seus empregados sempre estiveron ao seu lado apoiándoa: «Son unha privilexiada, se non fose autónoma estaría despedida». Non lle treme a voz ao afirmar ese feito pois coñece de preto a persoas ás que o cancro lles truncou a posibilidade de continuar nun posto de traballo.

«Durante o tratamento da enfermidade a capacidade de concentración diminúe moitísimo»

É o caso de Esther Ortiz, unha contable de 60 anos xa retirada. Marta e ela coñecéronse «na loita» e son agora boas amigas. Pero Esther non tivo a sorte de Marta, laboralmente falando. «Estaba moi cansa e non sabía que me pasaba, así que lle pedín ao meu xefe uns meses de excedencia», comenta. El concedeullos, pero tras o diagnóstico, Esther sabía que non podería continuar co seu traballo, así que o deixou e buscouse un a media xornada que si puidese asumir.

Pero pronto chegaron os tratamentos e as revisións, e con eles as faltas ?sempre xustificadas?, pero á súa nova empresa non lle gustou atoparse coa palabra «oncoloxía» nos informes. «Mandáronme á mutua, coma se o meu cancro fóra por un accidente laboral. Cando me dixeron que debía incorporarme ao meu posto xa estaba despedida», explica esta sobrevivente de cancro. O caso de Esther non é o único, tal e como evidencian os últimos datos publicados polo Grupo Español de Pacientes con Cancro (Gepac), onde o 96 % dos enquisados afirma ter tido problemas para reinsertarse laboralmente ou para pedir unha baixa por enfermidade.

«Mandáronme á mutua, coma se o meu cancro fóra por un accidente laboral. Cando me dixeron que debía incorporarme ao meu posto xa estaba despedida»

Respecto diso, ela confesa que non ter un traballo continuo «faiche perder a ilusión» e mesmo «a noción do día que é».

Tratamentos posteriores

Ao tempo necesario para tratar a enfermidade súmase a recuperación posterior e os tratamentos para paliar danos colaterais. «Cada mes e medio teño que ir ao hospital a que me poñan inmunoglobulinas, xa que tras a quimioterapia xa non as produzo», comenta Marta. Tárdase un total de cinco horas en poder fornecer estes anticorpos. «Necesito toda unha mañá no hospital. E despois pásome dous días de borracheira médica nos que non teño a concentración necesaria para poder traballar», explica. No seu caso, a medicación produciulle unha inmunodeficiencia polo que a súa saúde é máis vulnerable. «Collo catarros con máis frecuencia que outra persoa. En Galicia temos o clima que temos: frío e húmido. Pero eu non me podo ir vivir a outra zona», comenta Marta. No seu mesma situación atópanse moitos enfermos oncolóxicos e, confesa, «nas empresas ás veces parece que as baixas laborais non son xustificadas. É moi difícil pórse na situación dunha persoa que teña pasado por un cancro», denuncia.