Condenan a Metro a pagar máis de 370.000 euros á familia do traballador que morreu de cancro tras estar exposto ao amianto
SOCIEDADE
A maxistrada considera acreditado que Julián Martín, empregado de mantemento, faleceu a consecuencia dun tumor de pulmón debido á inhalación de asbesto
18 abr 2019 . Actualizado ás 17:15 h.O Xulgado do Social número 10 de Madrid condenou a Metro a indemnizar con máis de 370.000 euros á familia de Julián Martín, o traballador de mantemento que morreu de cancro por exposición ao amianto durante a súa actividade laboral, informa Europa Press. O falecido foi o primeiro caso de enfermidade recoñecida na compaña por exposición a este material e outro empregado tamén faleceu pola mesma causa. Á parte, o pasado martes morreu por cancro de pulmón un compañeiro de ambos, pero neste caso non hai informe aínda que vincule o seu falecemento con asbesto.
Nunha sentenza, á que tivo acceso Europa Press, a maxistrada do Xulgado estima a demanda interposta pola súa viúva e a súa filla e decreta que o suburbano madrileño abone a cantidade de 371.733 euros por danos e prexuízos derivados da morte deste empregado por enfermidade profesional. Contra o fallo xudicial cabe interpor recurso de súplica ante a Sala do Social do Tribunal Superior de Xustiza de Madrid.
A resolución xudicial considera, como pedía a representación legal da familia, aplicar o baremo de danos establecido na Lei de Seguro na Circulación de Vehículos a Motor que sustentaba a demanda elaborada polo letrado Fernando Trasfogueiro para reclamar ao suburbano unha contía de case 400.000 euros.
Concretamente, fíxase un importe de 158.465 euros en concepto de insuficiencia respiratoria padecida polo falecido desde agosto do 2018 ata a data da súa morte, xunto a outros 17.628 euros polo prexuízo persoal grave que lle supuxo o período de estabilización da súa doenza (aludindo a 16 días de hospitalización cualificados de prexuízo grave).
Por outra banda, en concepto de dano moral e perda de calidade de vida fíxase en 100.000 euros ao considerar constatado que o proceso da enfermidade foi «cada vez máis lesivo» ata chegar á súa fase terminal e falecemento.
Ademais, apunta a outros 96.000 euros en concepto de prexuízo psicofísico e dano moral complementario polo cancro de pulmón que padeceu Julián. No entanto, a sentenza non ve acreditado que se teña que abonar a cantidade de 23.869 euros en concepto de lucro cesante, por entender que neste caso non existe indemnización a abonar nesta categoría.
«Por todo o que procede , declarar que a indemnización en concepto de responsabilidade civil reclamada en demanda derivada do falecemento de Julián Martín por continxencia de enfermidade profesional ascende a 371.733,65 euros», recolle o fallo.
A maxistrada considera acreditado que o traballador sufriu un cancro de pulmón, e que foi diferente a outro de laringe que padeceu no 2010, «pola inhalación de asbesto que é de índole terminal mentres que o de laringe non produciu recidiva ningunha». Tamén subliña que por esta situación recibiu a incapacidade por continxencia de enfermidade profesional, do mesmo xeito que o seu falecemento conforme á indemnización outorgada á súa viúva.
«Que o amianto ou asbesto é produto existente nos elementos empregados na maquinaria e aparataje eléctrico dos trens de Metro desempeñando o traballador a función de mantemento preventivo e correctivo dos devanditos elementos», agrega a sentenza para lembrar que prestou servizos na compaña desde 1980 e que a documentación achegada polo suburbano «nada desvirtúa nin é susceptible de contrarrestar a reclamación».
Finalmente, recalca que a «alegación de que Metro descoñecía os efectos da inhalación do asbesto, por unha banda non exime a responsabilidade empresarial e por outro, ademais, tal alegación queda desvirtuada conforme ao ditame da Comisión de Investigación elevou á Asemblea de Madrid».
Durante a vista oral do xuízo que tivo lugar o 1 de abril, varios compañeiros seus aseguraron que manipularon pezas con este material todas as semanas e mesmo «practicamente a diario» e dixeron tamén que a empresa non lles informou de que traballaban con este elemento ata que coñeceron este caso, en setembro de 2017.
Pola súa banda, a avogada de Metro defendeu a desestimación da demanda contra a compaña mediante varios argumentos. Entre eles, citou que a morte do traballador foi por mor de cancro de pulmón e que esta enfermidade pode ter outras orixes como o consumo de tabaco ou unha doenza hepática. Tamén subliñou que tivo un cancro de laringe con anterioridade sen que se aludise ao amianto.
A familia do traballador falecido de Metro que obtivo por primeira vez o recoñecemento de enfermidade profesional por exposición ao amianto xa indicou que agardaba unha sentenza condenatoria e o seu avogado entendía que este caso era unha «neglixencia de manual» por parte de Metro. O seu espos, María Eugenia Martín manifestou tras unha das sesións da Comisión de Investigación sobre a presenza do amianto en metro, relatou aos medios que o seu marido sufrira un «inferno» pola súa enfermidade.
Confiaba en que os tribunais fixesen a xustiza que non fixo Metro» dado que non se produciu ningunha dimisión nin cesamento na compaña tras a morte do seu esposo e doutro compañeiro seu.
O Supremo confirmou unha condena pola morte de mulleres que inhalaron amianto da roupa dos seus maridos
O Tribunal Supremo confirmou en xaneiro a sentenza que condenaba a Uralita a pagar indemnizacións por un importe próximo aos 300.000 euros pola morte de catro mulleres que inhalaron amianto das roupas dos seus esposos, traballadores da factoría da devandita empresa, situada en Xetafe (Madrid).
No auto o Tribunal Supremo inadmitía os recursos interpostos pola representación procesual de Uralita S.A. contra a sentenza ditada o 5 de abril de 2016 pola Audiencia Provincial de Madrid.
Esta sentenza daba resposta á demanda interposta por once familiares das catro vítimas, que reclamaron ser indemnizados polos danos morais ocasionados polas mortes entre 2011 e 2013 das mulleres, esposas de catro traballadores de Uralita que tamén faleceron.
Os demandantes alegaron que as catro mulleres se ocuparon da limpeza, sacudida e pasado o ferro da roupa de traballo e do calzado dos seus maridos, pezas de traballo impregnadas de po de amianto que se producía constantemente na fábrica de Xetafe, que quedaba adherido á vestimenta.
Uralita argumentou ademais que sempre actuou con dilixencia máxima respecto ao uso do amianto na súa fábrica de Xetafe e que empregou investimentos millonarios nas súas instalacións, cumprindo a normativa de seguridade e hixiene, sen ningunha inspección negativa.
Con todo, o xuíz declarou probado que na factoría de Xetafe o po de amianto flotaba no ambiente e os operarios regresaban aos seus domicilios coa roupa e os zapatos de traballo, onde as súas esposas sacudían diariamente as pezas, lavábanas e pasábanas o ferro
No seu recurso, Uralita defendeu que os danos «eran inevitables atendendo ao estado da ciencia e a técnica» cando se produciron os feitos, entre 1962 e 1992.
En cambio, o Tribunal Supremo considera que a empresa debería ter adoptado medidas «cunha dilixencia e coidado que lle era exixible ao vir desenvolvendo a súa actividade produtiva con materiais que coñecía xa desde polo menos 1940 que eran especialmente perigosos».
Estas medidas, na súa opinión, tiñan que ter tendido «a evitar unha inhalación non xa só por parte dos traballadores, senón igualmente por parte daquelas persoas que sabían podían entrar en contacto con fibras de amianto, inhalando o seu po, en tanto que quedaban adheridas á roupa dos seus traballadores, por ocuparse do lavado e coidado da mesma».
«E iso non só respecto da roupa de traballo, senón mesmo da roupa de rúa que durante moito tempo se deixou na mesma despacho de billetes que a roupa de traballo, non constando á Audiencia, cando instalou Uralita despachos de billetes diferenciados para gardar unha e outra roupa», engade o auto.
