Higinio Ayala: «Para enfrontarche a un conflito armado non che prepara ninguén; é unha brutalidade»

Elisa Álvarez González
Elisa Álvarez SANTIAGO / LA VOZ

SOCIEDADE

cedida

Estivo operando en Gaza en tres ocasiones; o máis terrible, di, son as secuelas, sobre todo as anímicas

20 feb 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Mañá xoves arrinca na capital galega o Congreso de Cooperación Internacional da Organización Médica Colexial. Numerosos expertos debaterán sobre a necesidade de contribuír a mellorar a saúde en todos os países, sobre todo entre as persoas máis desfavorecidas. E haberá moitos exemplos. Como o de Higinio Ayala, cirurxián plástico, especializado en cirurxía da man, que leva desde os 18 anos cooperando con distintas oenegués.

-Opera en España e na franxa de Gaza , hai moitas diferenzas?

-Médicos Sen Fronteiras é unha das oenegués con mellor xestión de recursos materiais e humanos, polo menos das que eu coñezo, polo que é bastante parecido a traballar en casa. Evidentemente o material non é de último nivel, pero non botei en falta nada. A diferenza doutros sitios, en Gaza os hospitais están moi ben dotados grazas á axuda internacional, se non serían case terceiromundistas.

-Que tipo de operacións fai?

-Hei ir en tres ocasiones, a primeira despois do conflito armado do 2014. Son cirurxián reconstructor e cirurxián da man, polo que me dediquei a secuelas de impactos de alta violencia, como bombas, metralla, balas de francotiradores, esmagamentos. Traumatismos de alta enerxía que producen perdas de sustancia, amputacións... Pasado o conflito bélico, nas dúas últimas misións dediqueime a axudar na lista de espera e a operacións urxentes. En Gaza hai unha carencia de atención ao paciente queimado, porque Israel destruíu a central que fornecía electricidade aos fogares da franxa, polo que moitas persoas fan apaños eléctricos en domicilios e prodúcense moitos accidentes, sobre todo en nenos, con queimaduras eléctricas e térmicas.

-Un prepárase emocionalmente para estar alí?

-As primeiras veces a oenegué dáche unha preparación básica. Estiven case desde os 18 anos en temas de cooperación a nivel local, e aínda así cada nova situación é diferente. Antes de ir a Gaza estivera en Chad, Perú, Ecuador, pero para enfrontarche a un conflito armado non che prepara ninguén; é unha brutalidade.

-Que é o máis terrible?

-Sobre todo o ver as secuelas que quedan na poboación, un conflito non se remata cando o din as noticias, tarda moitos anos e ás veces non se soluciona, como é o caso de Palestina e Israel. É entón cando ves todas esas secuelas que transmite a xente, tanto a nivel anímico como físico, pero sobre todo a nivel anímico.

-Opera a nenos, que ademais son os máis afectados.

-É o elo mais débil, por suposto, traballo con nenos a nivel médico e coas familias a nivel emocional. Ao tratar con nenos ves que son o futuro da sociedade, que terán que construír esa realidade dentro de 20 ou 30 anos e ves as secuelas anímicas que lles custará moito superar.

-É solidaria a profesión médica?

-Ten moito de vocacional. Evidentemente hai diferentes sensibilidades pero en xeral na profesión vai implícita esa empatía que forma parte da solidariedade con outras persoas e con outras poboacións.

«Os conflitos non se rematan cando o din as noticias, algúns nunca se solucionan»