Así é a pontevedresa que ostenta o campionato do mundo de pádel de veteranos
11 dic 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Isa Domínguez (Pontevedra, 1978) é unha desas persoas que se ri moito, constantemente. E iso ilumina calquera conversación. Será porque as cousas lle van ben ás súas 40 recentemente cumpridos, aínda que me atende nunha cafetería de Narón despois de saír dunha consulta médica e antes de entrar a unhas curas tras unha recente intervención cirúrxica para corrixir unha variz.
-É vostede campioa do mundo...
-Si, soa ben, verdade? Somos campioas por parellas de máis de 35 anos con Vane Alonso e co equipo nacional.
-Acadou o campionato de maior.
-Eu xogaba ao tenis desde pequeniña e fai uns 15 anos coñecín o pádel e engancheime.
-Que pasa co pádel, que se engancha todo o mundo?
-Si, o do pádel é unha febre. É un deporte relativamente sinxelo de practicar e de empezar, sobre todo. Pista máis pequena, pa máis pequena, xógase por parellas... É máis alcanzable. Pero é que ademais o terceiro tempo é o que máis engancha. Ese é o truco escondido do pádel, ja, ja.
-Bo, o terceiro tempo é común a moitas actividades.
-Si, é verdade. Pero co pádel tamén pasa que hai xente que non fixo moito deporte na súa vida, pero con 40 descobre o pádel, practícao e divírtese.
-Algunha vez pensou que podería vivir do deporte?
-Do deporte, si, do pádel, non, e menos a nivel competición. Agora son xogadora e adestradora. Estudei Economía, fixen un máster e estiven a traballar en Madrid. Pero descubrín que o meu, en realidade, era o deporte.
-Se me pregunta por algún xogador de pádel famoso, o único que se me ocorre é José María Aznar.
-Si, ja, ja. Vostede e gran parte da poboación española. Nos inicios foi a cara visible deste deporte. Pero agora mesmo, despois do fútbol, é o primeiro deporte en licenzas federativas.
-Vostede vén dunha familia moi numerosa e moi deportista.
-Si. Somos 14 irmáns. Eu son a novena. E todos practicamos deporte e seguímolo practicando. Balonmán, tenis... En balonmán houbo varios internacionais, un está en Arabia Saudita adestrando. E os sobriños tamén seguen a saga. Agora case todos nos pasamos ao pádel, ja, ja.
-En Nadal terán que alugar un hotel.
-Estamos a desexar que cheguen para xuntarnos, aínda que cada vez é máis difícil que coincidamos todos.
-Os seus pais teñen unha idea extensa da familia.
-Si, ja, ja. A miña nai tivese máis fillos. E a miña irmá pequena tamén a animaba. Non quería ser a última.
-Non creo que haxa en Galicia moitas familias como a súa.
-Eu non coñezo ningunha.
-E como é iso de ter tantos irmáns?
-Bo, para min é algo natural. Cando o conto, sempre me preguntan se me sei os nomes de todos e recítoos de corrido. Aínda que ás veces hai pelexas, eh?
-Máis que pelexas, serán liortas.
-Si, ja, ja. Pero somos unha familia bastante unida.
-Que lle gusta facer cando solta a pa?
-Gústame ir ao cine a ver unha película interesante, quedar cos meus amigos, cociñar, e tamén me gusta comer, ja, ja,
-Máis cociñar ou máis comer?
-Comer gústame moito, desgraciadamente. Isto igual é mellor que non o poña, ja, ja.
-Conte algunha travesura que fixese de pequena.
-Pois unha vez, en Sanxenxo , xogando aos taxis, metinme nun 600 que tiñan os meus pais a levar a tres dos meus irmáns. Ao parecer, debín quitar o freo de man, porque caemos por unha costa e quedou unha árbore un pouco torto, ja, ja.
-Non pasou nada.
-Non, non. Afortunadamente.
-Aqueles sufridos 600...
-Na praia había xente que agardaba a vernos chegar, porque saïamos nove ou dez daquel 600.
-Defínase en catro palabras.
-Alegre, traballadora, sensible e amiga dos meus amigos.
-Celta ou Dépor?
-Os dous.
-Iso é imposible.
-Pois Deportivo.
-De que se arrepinte?
-De non ter estudado INEF.
-A quen lle botaría un partido de pádel: a Aznar, a Rivera, a Sánchez ou a Iglesias ?
-A Rivera.
-Interésalle a política?
-Non. Dáme preguiza. E ultimamente, tamén tristeza.
-Dígame un día que lembre con moito cariño.
-O do meu último aniversario. Tivemos unha festa fantástica coa miña familia e os meus amigos. Non esquecerei nunca.
-Os 40 son os novos 20?
-Si, ja, ja. Eu atópome coma se tivese 20.
-Unha canción.
-Santiago, de Fredi Leis. Eu estudei en Santiago e identifícome bastante con esa canción.
-Que é o máis importante na vida?
-Ser feliz.