A xinecóloga narra nun libro como a enfermidade lle axudou a entender mellor ás pacientes
19 oct 2018 . Actualizado ás 05:00 h.A xinecóloga italiana Ilaria Bianchi tardou uns segundos en converterse en paciente, en cambiar dun lado a outra da mesa da súa consulta. Alí diagnosticara hai poucos meses de cancro de mama á súa compañeira e pensou que era imposible que lle ocorrese a ela tamén ao mesmo tempo, pero equivocouse.
Esta é a experiencia directa dunha xinecóloga co cancro, unha vivencia que plasmou no seu libro Vivir e superar o cancro de mama. A enfermidade halle axudado a Bianchi a entender mellor as necesidades dos pacientes e a darse conta da importancia dunha boa comunicación do médico co enfermo. «Desafortunadamente nada nin ninguén che ensina a entender ben aos pacientes, ata que es ti a paciente», laméntase.
A esta italiana hiperactiva, xinecóloga «por paixón», custoulle acostumarse ao principio a ser paciente, porque ela era a que habitualmente daba explicacións nas súas consultas cando había «malas noticias».
Pero tivo que aprender: «eu era como un Ferrari e un día a vida aparcoume unha tempada no garaxe», di ao comezar a falar sobre como se decatou da enfermidade.
Foi por casualidade, en novembro de 2014, con 39 anos, cando se puña crema no ximnasio e notou un vulto no seu peito esquerdo. Os seus coñecementos médicos saíron de golpe á súa mente. «Díxenme: características? Hum... malas: irregular e non doloroso».
Aquel vulto non lle gustou como médico -«tiven unha mala sensación», lembra-, pero intentou tranquilizarse e díxose: «Non será nada, fareime unha ecografía e xa está». Aí empezou a loita entre as dúas partes, a de paciente e a de médico.
E conseguiu disociar ser paciente e ser médico? «Era un intento continuo de disociarlo; intentaba coller a parte positiva de cada aspecto, intentaba irme onde convíñame», responde .
As probas médicas colocárona nun sitio que -di- non lle correspondía. «Sentinme paciente, con medo, inseguridade, nun sitio descoñecido», explica.
Alí deuse conta de que un diagnóstico como este «che paraliza e déixache flotando no aire»; e entendeu como nunca o valor de ter a alguén preto nestes primeiros momentos, que poida entender o que haberá que facer e onde.
«Ata ese momento nunca me sentiu tan necesitada. Era médico, unha persoa moi activa, e explotaba as miñas capacidades ao máximo. Facía gardas de 24 e 48 horas. Traballaba moitísimo e non tivera nunca ningún problema. Pensaba no subconsciente que o meu corpo aguantaba todo, que era invencible», detalla.
Custoulle volver sentirse médico, porque se sentía «moi vulnerable, e non sabía se podía ser capaz de volver axudar aos demais coa súa profesión», pero desafogouse con psicólogos, con diversas técnicas e coa axuda dos seus compañeiros, logrou aos poucos a reincorporarse .
O cancro cambiou a súa forma de tratar ás pacientes «Teño moita máis empatía con elas en xeral, non só coas que poden ter cancro. A preparación e a profesionalidade é fundamental, pero tamén o trato e o cariño con elas. Serve para dar confianza e reforzar o vínculo entre medico e paciente».