«O pasado é o máis interesante que hai no mundo, somos os únicos investigadores sociais que coñecemos o futuro das cousas», mantén a catedrática de Historia
21 sep 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Ofelia Rey (Arnois, A Estrada, 1956) é desas persoas que falan moito, moi rápido e que, amais , son económicas, é dicir, non gastan palabras inútiles. Así que hai que estar moi atento ao seu discurso para non quedar en fóra de xogo. Experta en demografía, historia moderna, historia das mulleres e moi recoñecida a nivel internacional, recíbeme no seu despacho da facultade onde, di, pasa entre 10 e 11 horas diarias. O día que se fixo a entrevista, a catedrática cumpría anos.
-Como o vai celebrar?
-Traballando. Supoño que despois tomarei algo co meu irmán e a súa familia.
-Non ten fillos?
-Non. A min gústanme os fillos dos demais, ja, ja. Gustoume ter netos, pero claro, son indispensables os fillos.
-Traballa moito.
-Non queda outra. Hai xente que traballa en casa, pero eu non podo; non me concentro. O espazo universitario é o que invita de verdade a traballar. Tamén pola proximidade dos libros.
-Traballa co pasado.
-Pois si. É que o pasado é o máis interesante que hai no mundo. Somos os únicos investigadores sociais que coñecemos o futuro das cousas. Por iso desoriéntannos algúns argumentos que se din hoxe en día. Con chamar a unha facultade de Historia terían a resposta.
-Que quere dicir?
-Póñolle un exemplo: cando foi a guerra dos Balcáns, eu non podía ver a televisión con tranquilidade. Discutían políticos con xornalistas e eu pensaba, por que non nos chaman aquí? Explicámoslles causas que seguían vixentes desde o século XII ata hoxe. Ou como o problema demográfico. Se nos preguntasen, explicariámoslles que non ten solución, porque o problema ten a súa orixe no século XVIII e está sólidamente asentado na mentalidade da xente. As políticas de fomento da natalidade son inútiles.
-E cal é a solución?
-A inmigración. Pero os que chegan copian o que máis lle convén. Os métodos de control de natalidade, por exemplo. En Marrocos ou en Ecuador están a rexistrarse notables caídas da natalidade. Algo que xa pasou aquí coas galegas que viñan de Alemaña.
-A que lle gustaba xogar de pequena?
-Nunca fun moito de xogar. Tiven algúns problemas físicos e ademais falta de tempo, porque os meus pais tiñan unha tenda e desde moi pequenas xa traballabamos alí. Pero pasábamo moi ben. E aos 9 anos xa vin para Santiago a estudar.
-Moi pequena.
-Si. Era cando empezaba o bacharelato. Vin a unha pensión. Se vise onde vivía, non llo crería; sentía unha nostalxia terrible.
-Así que o momento de entrar na Universidade non foi tan impactante.
-Non. Mesmo diría que un pouco decepcionante. Logo mellorou.
-Vostede traballa con xente nova. Iso faina novo.
-Si. É moi estimulante. Pero ten unha contrapartida. Ás veces non es consciente da túa verdadeira idade e chéganche os 70 e non che queres xubilar.
-Os seus alumnos son cada vez mellores?
-Non, o alumnado vai a peor. O seu nivel formativo é atroz. Hai varias cousas que se sacrificaron nos últimos anos, como a importancia da memoria. Ou o uso das novas tecnoloxías, que non sempre é o adecuado. Nós, polo menos, non matamos a ninguén, pero se falas cos profesores da Facultade de Medicina verá que lle contan o mesmo.
-Que lle gusta facer fóra do seu ámbito profesional?
-Ler. Historia, porque a Historia ten as mellores narracións. Tamén leo ficción: Philip Roth, Ian McEwan... E pasear pola praia, reláxame moito.
-Defínase en catro palabras.
-Traballadora, curiosa, impaciente e un pelín intolerante.
-Defina Galicia agora.
-Non é o país completo, porque podería chover un pouco menos, pero eu non querería vivir noutro sitio. É difícil atopar en 25.000 quilómetros cadrados unha sociedade tan integral, culturalmente tan firme e cun conxunto de puntos comúns tan ben ensamblados. Á marxe da calidade de vida que nos demos nós mesmos.
-Cal foi o día máis feliz da súa vida?
-(Rotunda) O día que lin a tese, 24 de maio de 1984.
-Que tal cociña?
-Gústame comer ben, pero non cociñar. Son moi impaciente.
-Gústalle bailar?
-Antes si. Agora non bailo nada.
-Celta ou Dépor?
-Os dous.
-...?
-Bo, se teño que elixir, o Celta .
-Elixa un superpoder: superfuerza, poder voar, ser invisible ou ver o futuro.
-Ser invisible podería ser interesante.
-Un lugar favorito.
-París. Vou un mes ao ano.
-Unha canción.
-Nin idea. Non escoito música.
-Que é o máis importante na vida?
-A tranquilidade na familia. E a saúde.