Miguel Cabanela: «Operei a máis dun rei»

O doutor Miguel Cabanela (Mondoñedo, 1942) preséntase no parador de Ribadeo en pantalón curto e cunha camiseta de Costa Rica. Parece un turista descoidado, pero é un dos grandes médicos que saíron de Galicia, aínda que a súa popularidade lle veu por operar a cadeira de Juan Carlos I. Tómase unha tónica fronte ao Cantábrico e contesta a toda coas doses de humor necesarias. Cabanela é un galego ao que 50 anos nos Estados Unidos non lle han erosionado nin un gramo de retranca.

-Que tal as vacacións, a que dedica estes días?

-A ler, a pasear. Ao meu fillo gústalle ir pescar, pero a min non. Así que vou de paseo, sobre todo coa miña muller.

-Non se baña?

-Non me gusta meterme na auga porque está moi fría.

-Seguro que menos que en Rochester, onde vostede vive.

-Seguro, pero é que alí tampouco me baño, ja, ja. Os invernos pasámolos en Florida e alí si que me baño.

-Como lembra a súa infancia?

-Era un neno normal, aínda que facía bastantes diabluras. Tiven uns pais moi ríxidos, polo que debía moverme nuns parámetros moi limitados. Aínda que mos saltaba con relativa frecuencia.

-Lembra algún deses «saltos»?

-Si, claro. Unha vez ía co meu primo César Cunqueiro, despendolados na bici, e el meteuse entre as saias dun cura que se chamaba José María, pero ao que chamaban Fondoso. E o meu primo díxolle: «Perdoe don Fondoso», o cal converteu unha afronta en algo ignominioso, ja, ja. Pero eu non cheguei aos extremos que chegaban os meus tíos. A nai gardáballes os zapatos para que non puidesen saír á rúa e eles saían polo tellado cos zapatos das súas irmás, que eran de tacón, ja, ja.

-Ten vostede un tío moi ilustre, don Álvaro Cunqueiro.

-Si. Era o meu padriño, máis que tío. Estaba casado cunha irmá da miña nai. Na miña biblioteca teño toda a súa obra, e moitos dos seus libros, dedicados. Eu tíñalle un cariño especial. De pequeno, ía moito co seu fillo e con el a pasear e sempre tiña algo interesante que dicir. Eu creo que nunca me perdoou que me fose a Estados Unidos.

-Cando se foi, xa pensaba en quedar alí?

-Non, sempre pensei en volver. Pero déase conta que, profesionalmente, estaba nun lugar excepcional, na clínica Maio. Cando volvín, eran os últimos anos do franquismo e aquí non podía facer as cousas para as que estaba preparado.

-Din que fala inglés con acento galego, é iso posible?

-Sen dúbida. Eu fágoo. Tiven un residente francés que era un fenómeno imitando. Un día escoiteille imitándome a min. E si, falo inglés con acento galego.

-Tamén lin que ten un escudo propio no seu despacho.

-Todos os cirurxiáns temos un identificativo, un escudo que deseña cada un. O meu é un paraugas, unha gaita e uns zocos. A idea foi miña, pero deseñouno a miña muller.

-A súa muller é famosa polas ceas que prepara.

-Cando vén xente de España adoitabamos invitalos. Non lle gusta cociñar, pero faino moi ben. Fai un caldo galego sensacional.

-Como lle explica Galicia á xente de alí?

-Digo que é verde e cun clima tépedo, parecido ao estado de Washington . O paisano de aquí non é tan diferente ao granxeiro de Minnesota.

-Segue en contacto co rei emérito?

-Hai un ano que non sei nada del. A min chamáronme para resolver un problema e o problema está resolto. Eu non vía necesidade de manter o contacto e el tampouco a viu.

-Será vostede monárquico.

-Non, non son monárquico. Era un paciente como os demais, pero na miña vida tiven unha dor de cabeza tan grande. En parte, por vostedes, os xornalistas. Eu non podía andar só por Madrid. Ademais, operei a máis dun rei.

-A que outro rei?

-Ao rei da pizza, un italiano que era un cascarrabias espantoso.

-Que tal con Trump?

-Non me fale de Trump. Cada vez que leo a prensa alí, sóbeme a tensión. É o peor que lle puido pasar ao país.

-Defínase en poucas palabras.

-Vello, non resabiado e honesto.

-De que se arrepinte?

-De moitas cousas. Se volvese vivir a vida dedicaría máis tempo aos meus fillos. Non teño memorias dos meus fillos ata que o maior tivo 12 anos.

-Pasáronlle factura?

-Si e non, porque creo que no fondo o entenden.

-Toda aquela dedicación valeu a pena?

-Non. Non creo que sexa tan importante. Para que serviu escribir 140 traballos? A metade xa están obsoletos.

-Gústaa bailar?

-Gustábame moito. E aínda me gusta. De cando en vez bailo un tango.

-Dígame unha canción.

-Un bolero cubano. Perfidia, por exemplo.

-Que é o máis importante na vida?

-A familia.

---

---