O mar é o fogar deste inglés que percorre a costa europea co seu veleiro desde que se xubilou fai sete anos
18 jun 2018 . Actualizado ás 12:35 h.Cando se xubilou, Michael Tyrrell (Londres, 1946) tivo que elixir: un retiro tranquilo en Inglaterra ou vivir a súa gran aventura en alto mar. «A choiva e o frío de Gran Bretaña ou o sol e a calor de Grecia», é outra forma de velo. Os seus xenes inquedos decidiron por el. Desde o porto da súa localidade, Maldon, no leste de Gran Bretaña, partiron en xuño de 1940 partes dos botes que se dirixiron ao rescate dos soldados ingleses atrapados en Dunkerque. El hai 7 anos que partiu, aínda que por un motivo ben distinto.
Pasa cada estación nun mar diferente. «Vendín a miña casa e comprei un veleiro», di un contento e nada dubitativo Tyrrell nun inglés no que vai introducindo algún termo castelán. Viviu no mar Céltico das illas Sorlingas, no de Alborán que baña Marrocos, no Mediterráneo de Córsega, no Tirreno da illa de Elba ou no Jónico de Corfú. Tamén en océano o Atlántico da Coruña. O Sexa Eagle, aguia de mar, de 11 metros de eslora, é o seu fogar. «Aquí, se non che gustan os teus veciños, móvesche! », ironiza. «Teño de todo dentro: ducha, lavadora... It´s better than a flat!», ¡mellor que un piso!, asegura capaz de convencer o máis escéptico.
É un mariño solitario ou, como cantaban The Beatles, un Nowhere Man. «Non teño medo. Un día decidín tomarme un ano sabático na fábrica que me empregaba. Nese tempo traballei para a Kent Sailing School. Xa non quixen volver á fábrica», mantén. Montou a súa propia escola de vela, Essex Sailing School. A súa paixón polo mar converteuse no seu modo de vida. «Se non atracas nun porto e botas a áncora no mar, non hai portes. ¡No océano non tes por que pagar impostos!», exclama. En Grecia, onde está agora o seu veleiro, «existen numerosos puntos onde é posible facelo». É o que en inglés se define como anchoring, «aínda que ás veces amarro nun porto, mooring, para ter acceso a unha toma de corrente e a auga».
O seu soño de vivir libre de ataduras a terra era, quizais, demasiado romántico. Cando vendeu a súa casa chamárono do banco: «Dixéronme que sen dirección non hai seguro de barco», informa. Tampouco pasaporte, seguro médico nin posibilidade de arribar a un peirao. «Hai xente que vive así, sen ningún documento, pero é moi arriscado», recoñece. Non quedou outra que ter unha dirección. Primeiro foi a casa da súa nai. Agora é veciño da Coruña, onde pasa algúns meses ao ano, e a culpable ten un nome moi ligado á súa paixón: Marina . «Viño a comprar á tenda de efectos navais na que traballo. Xa lle dixen: ‘nunca vas esquecer o meu nome'», lembra a súa parella, Marina Melendrez. «The best mariña I´ve known», subliña el. Marina significa porto pequeno en inglés.
Ela intenta acompañalo cando pode. «Coñecín a decenas de parellas que viven nun barco, oxalá algún día poidamos REVISAR facer o mesmo», confesa Michael. En breve, regresará a augas helenas, onde o agarda o Sexa Eagle. «En Grecia os invernos son moi duros. Sicilia é unha marabilla. A Coruña non está tan mal, comparada con Inglaterra», desliza sorrindo. «Fixen amigos noruegueses, suecos, alemáns, franceses ou italianos. Moitísima xente vive en barcos, pero españois só coñecín a unha parella». Tyrrell lanza a pregunta: «Por que non vos animades?».